บทที่ 5
1078 คำ
“ได้สิครับ ผมไม่มีวันหักหลังแข แขรอผมนะ แค่สี่ปีเท่านั้น จากนั้นเราสองคนจะรักกันได้อย่างเปิดเผย จะไม่มีใครมาทำลายความรักของเราสองคนได้อีก ผมสัญญา” ได้ฟังแบบนั้นดาราสาวก็ตอบตกลงอย่างว่าง่าย แต่นั่นไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นคนดีอะไร แต่เป็นเพราะเธออยากแต่งงานกับเขา และเหมือนนี่จะเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เธอได้ทุกอย่างที่ต้องการ
เธอกับธัญญ์รู้จักกันตอนสมัยมัธยมปลาย เขาเป็นหนุ่มหล่ออันดับต้น ๆ ของโรงเรียน ส่วนเธอก็เป็นดาวที่ใครหลายคนหมายปอง แต่มีแค่เขาเท่านั้นที่เรียกความสนใจจากเธอไปได้ และก็เป็นเธออีกเช่นกันที่เขาเดินหน้าจีบ เมื่อใจตรงกันความสัมพันธ์ฉันท์คนรักก็เริ่มต้น
จนกระทั่งวันที่เขาพาเธอไปแนะนำให้ได้รู้จักกับครอบครัว เธอยังจำได้ไม่ลืมถึงท่าทีไว้ตัวที่แม่ของเขาแสดงออกเมื่อได้พบหน้า มันบอกให้รู้ได้ในทันทีเลยว่าท่านไม่ชอบเธอ ไม่ยินดีต้อนรับ และก็เป็นจริงอย่างที่คิดเมื่อเขาเป็นฝ่ายมาบอกเรื่องนี้กับเธอด้วยตัวเอง
“แค่เพราะแม่คุณไม่ชอบหน้าแข เราถึงกับต้องเลิกกันเลยเหรอคะ แขทำอะไรผิดคะธัญญ์”
“ไม่ครับแข ผมไม่มีวันเลิกกับคุณ เพียงแต่ระหว่างนี้ผมแค่อยากให้เราปิดเรื่องการคบกันของเราไว้ก่อน อย่างน้อยก็จนกว่าแม่ของผมจะยอมใจอ่อนเรื่องคุณ ผมจะทำทุกทางเพื่อให้ท่านยอมรับเรื่องของเราให้ได้ แขเชื่อใจผมนะครับ” แม้จะยืนยันแบบนั้น แต่ยิ่งเขาพยายามมากเท่าไรก็ยิ่งเหมือนแม่จะยิ่งไม่ชอบขี้หน้าคนรักของเขามากขึ้นเท่านั้น
จนสุดท้ายเรื่องราวก็บานปลาย มันทำให้เขาต้องเลือกระหว่างคนรักกับครอบครัว ซึ่งในวันนั้นเขาตัดสินใจไม่เลือกใครเลยสักคน แต่เลือกพาตัวเองออกจากบ้านไปใช้ชีวิตไปแบบที่อยากเป็น โดยที่ยังคงเก็บความสัมพันธ์ของแม่และคนรักเอาไว้เหมือนเดิม
หลังจากงานแต่งที่ถูกจัดขึ้นโดยมีแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่ร่วมเป็นสักขีพยานผ่านพ้นไปธัญญ์ก็บินกลับไร่ที่เชียงรายของตัวเองทันที ส่วนมุกดาก็ทำหน้าที่นักศึกษาปีสุดท้ายไปพร้อม ๆ ด้วยทะเบียนสมรสที่ถูกเก็บปิดตายไว้ในลิ้นชักข้างเตียง ต่างคนต่างใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองเลือกเดิน
มีบ้างที่เขาจะบินกลับมาเยี่ยมครอบครัวในช่วงเทศกาลต่าง ๆ แต่ก็เป็นทุกครั้งที่เธอติดกิจกรรมของมหาลัย หรือครั้งไหนที่ว่างตรงกันเธอก็มักหาทางเลี่ยง เลยทำให้การพบเจอกันระหว่างเธอกับเขานั้นแทบจะกลายเป็นศูนย์
“คิดได้หรือยังว่ารอบนี้จะหาเรื่องหลบหน้าพี่ธัญญ์ด้วยวิธีไหน ให้เราช่วยคิดเอาไหม” ทิวาถามไปก็อดขำเพื่อนรักไม่ได้ เป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาข่าวของพี่ชายที่ตอนนี้โยกย้ายตัวเองไปทำไร่ของตาที่เชียงรายจะกลับมาเยี่ยมบ้าน เพื่อนรักของเธอก็คอยแต่จะหาทางเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับขานั้นเรื่อย ไม่รู้จะกลัวอะไรกันนักหนา
“คุณทิวา มุกไม่ได้...”
“โกหกไม่เก่งยังจะพยายามอีก มุกนี่น่ารักจริง ๆ แต่ก็เอาเถอะ เห็นแก่มิตรภาพอันยาวนานของเราหรอกนะเรายอมบอกก็ได้ มุกจะได้เลิกคิดมาก แล้วเอาเวลาไปทำอย่างอื่นบ้าง” คำบอกเล่านั้นทำให้เกิดความสงสัยตามมาจนต้องรีบถาม
“บอกอะไรเหรอคะ”
“พี่ธัญญ์เพิ่งโทร.มาบอกเมื่อสักพักนี้เองว่าวันเกิดคุณแม่ปีนี้คงลงมาฉลองด้วยไม่ได้ เห็นว่าม้าที่ไร่ใกล้คลอด เป็นตัวโปรดเสียด้วย เลยอยากอยู่ดูมันคลอดด้วยตัวเอง คุณแม่นี่โกรธจนความดันขึ้นเลยล่ะ มุกน่าจะได้เห็น” ความจริงที่ได้รู้ทำให้อดสงสารป้าที่ตอนนี้เลื่อนมาเป็นแม่สามีของเธอขึ้นมาไม่ได้ เพราะท่านรอคอยเวลานี้มานานหลายเดือน แต่เขาก็ยังใจร้ายทำกับแม่ผู้ให้กำเนิดได้ลง
แต่ก็ดีแล้วที่เขาไม่มา เธอจะได้ต่อเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาไปอีกหน่อย บอกตามตรงว่าเธอยังไม่พร้อมเจอหน้าเขาในตอนนี้ เพราะกลัวเขาจะพูดถึงเรื่องหย่าที่ใกล้เข้ามาทุกที กลัวที่ต้องตอบคำถามที่ไม่อยากตอบ
งานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบหกสิบสองปีของญาดาถูกจัดขึ้นบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน โดยแขกที่มีสิทธิ์เข้ามาร่วมงานนั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนมีหน้ามีตาทางสังคมแทบทั้งสิ้น
หลังจากช่วยทิวารับแขกอยู่หน้างานพักใหญ่มุกดาจึงขอตัวมาเข้าห้องน้ำ เพราะอยากหาที่โล่ง ๆ ออกมาสูดหายใจเข้าปอดบ้าง
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปีเธอก็ไม่เคยทำตัวให้ชินกับงานเลี้ยงแบบนี้ได้เลยสักครั้ง ผิดกับเพื่อนรักที่รายนั้นชอบเข้าสังคม จึงไม่แปลกที่จะสนุกมากกว่าใครในบ้าน
“มุก” เสียงเรียกที่คุ้นหูทำให้คนที่กำลังจมดิ่งอยู่กับความคิดสะดุ้ง ก่อนจะส่งยิ้มให้คนที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา
“พุฒ”
“กำลังนึกอยู่เชียวว่าจะตามหามุกได้จากที่ไหน” ชายหนุ่มตรงหน้าคือ พุฒ เพื่อนสนิทต่างคณะของเธอเอง เธอมีโอกาสได้รู้จักกับเขาเพราะทำกิจกรรมร่วมกัน ซึ่งก็ถือได้ว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง
“เราให้” ซองจดหมายที่จู่ ๆ ก็ถูกยื่นมาให้ทำเธอตกใจจนเผลอถอยหนี แต่ก็เป็นเขาที่ขยับเข้ามาใกล้ก่อนที่จะยัดมันใส่มือกันดื้อ ๆ
“เราเขียนทุกความรู้สึกของเราที่มีใส่ไปในจดหมายนี้หมดแล้ว ถ้ามุกอ่านจบแล้วเขียนตอบเราด้วยนะ เราจะรอจดหมายตอบจากมุก” นานแค่ไหนเขาก็รอได้ ขอแค่เธอให้โอกาสเขาจะเป็นผู้ชายที่ดีพร้อมเพื่อเธอ
- ผู้เขียน
