หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จมุกดาก็ขออนุญาตผู้อาวุโสสุดของบ้านออกมาเดินเล่นรอบ ๆ บ้าน โดยมีอีกฝ่ายเดินตามออกมาส่ง กระทั่งเมื่อสายตาของเธอสะดุดเข้ากับบางสิ่งที่หน้าบ้านถึงได้หันไปถาม
“จักรยานของใครเหรอคะ” นานมากแล้วที่ไม่ได้ปั่นมันทำให้เผลอคิดถึงคนสอนขึ้นมา เพราะเขาไม่ได้แค่สอนแต่ยังฝากแผลเป็นไว้ที่ขาของเธอถึงสองแผล เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เขาถูกตีจนขาลาย
“ผมไม่สอน”
“ทำไม? แค่สอนน้องปั่นจักรยานมันยากตรงไหน”
“สอนลิงว่ายน้ำยังง่ายกว่าอีก หรือแม่ไม่เห็นว่ายัยนี่ยังโง่ ทั้งซื่อบื้อขนาดไหน” คำพูดตรง ๆ ทำเอาคนถูกกล่าวหาถึงกลับหน้าเสีย
ครั้นจะเถียงก็ไม่กล้า เพราะทุกคำที่เขาพูดไม่ผิดไปจากความจริงที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย หากตัดเรื่องเรียนกับงานบ้านงานครัวออกไปเธอก็ทำอย่างอื่นไม่ได้เรื่องเลย บ่อยครั้งที่ต้องให้เขาช่วยสอน
แต่ธัญญ์ก็คือธัญญ์ เขา
