“มุกผิดเองที่ไม่ตั้งใจปั่น คุณป้าอย่าตีคุณธัญญ์อีกเลยนะคะ” แม้จะเจ็บแต่เด็กสาวก็มุ่งมั่นที่จะปกป้องคนในอ้อมกอด การกระทำนั้นทำให้ญาดาถึงกลับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะไม่คิดว่าเด็กในปกครองจะกล้าเอาตัวเองเข้ามาบังไม้เรียวให้ลูกชาย มันทำให้คิดไปถึงวันที่พ่อของอีกฝ่ายเอาตัวเองมารับกระสุนแทนผู้เป็นสามีขึ้นมา สุดท้ายก็ยอมใจอ่อนยอมลดมือที่ถือไม้หวายลงแนบลำตัว
“จักรยานนี่ของนังพิกุลค่ะ เดิมทีมันต้องมาช่วยป้าเก็บกวาดบ้าน แต่วันนี้เห็นว่าไม่สบาย ลุกไม่ขึ้น ป้าเลยให้มันหยุดพัก คุณจะเอาไปปั่นเล่นชมไร่ก็ได้นะคะ” คำตอบของคนข้างตัวเรียกสติที่หลุดลอยไปหาอดีตของตัวเองให้กลับเข้าที่ได้อีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นมุกขอยืมหน่อยนะคะ” นางใบอนุญาตพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะจ้องมองแขกของนายที่ค่อย ๆ ปั่นจักรยานออกไปจนอีกฝ่ายหายลับสายตาไปแล้วนั่นเองถึงได้นึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้
“ตายแล้วอีใบ! ล
