“ครับแข ถึงแล้วครับ” มุกดาอาศัยจังหวะนี้รีบพาตัวเองหลบเข้าไปอยู่ในห้องน้ำกระทั่งออกมาเธอก็ยังไม่พบเจ้าของห้อง จึงถือโอกาสนี้กระโดดขึ้นเตียงแล้วหลับตาลง พยายามข่มตาให้หลับเพราะไม่กล้าสู้หน้าอีกคน
“ฉันรู้ว่าเธอยังไม่หลับ ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” แต่ไม่นานเสียงเข้มของเพื่อนร่วมห้องก็ดังขึ้น และเมื่อเขายื่นคำขาดมาแบบนั้นเธอจะทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องลืมตา ก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
“เรื่องเมื่อกี้มันก็แค่บรรยากาศพาไป หวังว่าเธอคงไม่ปากโป้งเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่กับยัยทิวา” นี่หรือคือสิ่งที่ทำให้เขากลัวจนต้องฉุดให้เธอลุกขึ้นมาคุยด้วย เพราะถ้าใช่เธอจะถือว่าเขาใจร้าย
“มุกไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำอย่างนั้นค่ะ” ถึงต่อให้มีเธอก็ไม่ทำ เพราะรู้ดีแก่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นก็ถื
