“หวังอะไรอยู่ก็เลิกหวังไปได้เลย ฉันแค่จะดูว่านอกจากแผลภายนอกยังมีแผลใต้ร่มผ้าตรงไหนอีกไหมจะได้ทายาให้” ส่วนเรื่องอื่นเขาไม่นึกพิศวาสเลยสักนิด ต่อให้อีกฝ่ายจะแก้ผ้าต่อหน้าก็ไม่สน
“มะ...มุกทาเองได้ค่ะ”
“ใครขอความเห็น จะถอดเองดี ๆ หรือจะให้ฉันถอด” ถ้าเป็นอย่างหลังเขาก็ไม่รับรองได้ว่าเสื้อผ้าราคาถูกบนเนื้อตัวหล่อนจะยังอยู่ในสภาพเดิมหรือเปล่า ผ้าหรือก็บางเก่า ซ้ำยังคลับคล้ายคลับคลาว่ามันเป็นของทิวาน้องสาว สะกิดนิดสะกิดหน่อยคร้านจะขาดไม่เหลือชิ้นดี
ความจริงครอบครัวเขาก็ใช่ว่าเลี้ยงดูหล่อนอย่างอด ๆ ยาก ๆ เสียเมื่อไร แต่เป็นแม่คุณเสียมากกว่าที่ติดโรคเกรงใจไม่เข้าท่า ไม่ว่าจะเสื้อผ้า ของใช้ หรือแม้แต่โทรศัพท์ หล่อนก็ยืนกรานที่จะขอใช้ต่อจากน้องสาวของเขาทั้งหมด หลายครั้งที่พ่อกับแม่เขาพยายามที่จะยัดเยียดของใหม่ให้แต่ก็ไม่สำเร็จ บทจะดื้อก็ดื้อเอาเรื่องน่าดู
