EP : 2
1113 คำ
“เอาล่ะสาวน้อย”
“พูดให้ดีค่ะพี่เวย์ ใครสาวน้อย”
“หึ ๆๆ โอเค ถ้างั้นอิงฟังพี่ พี่จะไม่พูดซ้ำเพราะพี่ขี้เกียจพูดแล้ว”
“ก็พูดมาสิคะ”
“อิงรู้จักพี่...ไม่ดีพอ เหมือนที่อิงก็รู้จักเพื่อนอิงไม่ดีพอนั่นแหละ กลับไปพี่จะทำงาน”
“เหอะ! ไม่ต้องมาทำเป็นพูดทิ้งปริศนาเลย อิงรู้จักเพื่อนอิงดี”
“ค่ะ”
“พี่เวย์!” กวนประสาทแล้วค่ะ
“กลับไปได้แล้วอิง เสียเวลาพี่ทำงาน”
“พี่เวย์นิสัยแย่ที่สุดเลย” ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนพี่ชายน้ำอิงคนนี้จะด่าให้ไฟแลบเลยคอยดู!
“ถ้างั้นก็อย่ามาวุ่นวายสิคะน้องอิง ไปเลยรีบไปดูแซมมี่เพื่อนรักเราเลย ผูกคอตายไปแล้วมั้ง”
“พี่เวย์นี่พูดจาได้น่าตบปากจริง ๆ เลย”
“หึ ๆๆ คงไม่ได้หรอก ปากพี่มีไว้ให้สาว ๆ จูบเท่านั้น เสียใจด้วยนะสาวน้อย”
“พี่เวย์!”
“อเนกส่งแขก” ทั้งที่ฉันขึ้นเสียงใส่แต่พี่เวย์หันไปพูดกับพี่อเนกแล้วก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้านเลย
“พี่เวย์!”
“รำคาญโว้ย~” เขาทำเสียงเหมือนฉันน่ารำคาญจริง ๆ ไม่ได้ตะคอกแต่เสียงเอื่อย ๆ ที่พูดออกมามันน่าโมโหกว่าตะคอกซะอีก
“...โอ้ย!” ขัดใจ!
พี่เวย์นี่ชั่วไม่บริสุทธิ์จริง ๆ ชั่ว! ชั่วมาก! ตอนอยากได้เพื่อนฉันนี่นะพูดดีอย่างงั้นอย่างงี้ พอได้แล้วไม่อยากสานต่อก็เผยสันดาน
ไอ้เ*******ู!
ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ฉันก็เลยเหยียบรถออกจากบ้านพี่เวย์ด้วยความโมโหกลับไปหาแซมมี่ที่คอนโด
ก๊อก ๆๆ
“พี่เวย์เหรอคะ” เฮ้อ! คิดได้นะแซมมี่ถ้าเขาจะมาเขามานานแล้วย่ะ
“ฉันเอง”
“...พี่เวย์ไม่มาเหรอ”
“ไม่มา ออกมาเถอะมี่ ฉันซื้อของกินมาเยอะเลย”
“ไม่ ฮึก! ให้ฉันตายไปเลยอิง ฉันไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว”
“ไม่ได้ แกเพิ่งอายุ 19 เองนะ แกต้องใช้ชีวิตอีกเยอะนะมี่ แค่ผู้ชายคนเดียวเองไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวบนโลกสักหน่อย”
“แต่ฉันรักเขาไงอิง ฮื่อ ๆๆ ฉันรักเขาแกได้ยินไหม ฮื่อ ๆๆ”
เฮ้อ! โศกอีกแล้ว ฉันจะทำยังไงดี ยื่นมือเข้ามาแล้วจะเดินออกไปทั้งอย่างนี้เลยก็ไม่ได้ซะด้วยทั้งที่ตัวเองโคตรเกลียดการปลอบเพื่อนที่ร้องไห้ฟูมฟายเรื่องผู้ชายเลยให้ตายเหอะ!
“แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวในโลกไงมี่ แกฟังฉันไหมเนี่ย”
“แต่พี่เวย์มีคนเดียวในโลกไงอิง ฮื่อ ๆๆ”
โอ้ย! น้ำอิงคนนี้จะบ้าตาย เทเพื่อนกลางอากาศได้ไหม ไม่น่าเลย ไม่น่าหลวมตัวเข้ามาปลอบเลย!
พอค่ะเลิกตะโกนผ่านประตู ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะปลอบ เพราะสิ่งเดียวที่จะทำให้แซมมี่ดีขึ้นคือมนุษย์เพศผู้ที่ชื่อ พี่เวย์ -_-
Inging : พี่เวย์
Inging : พี่เวย์
Inging : พี่เวย์!
Way : ???
Inging : ช่วยคุยกับแซมมี่ได้ไหมคะอิงขอร้อง
Way : คุยอะไรอิง จบไปแล้ว
Inging : แต่เพื่อนอิงไม่จบ
Way : คุยอีกสิบครั้งก็เท่ากับจบเหมือนเดิม
Inging : รู้ แต่คุยหน่อยได้ไหมคะ
Way : เพราะ?
Inging : อิงสงสารเพื่อน
Way : อิงอยู่ไหน
Inging : คอนโดแซมมี่ค่ะ
Way : กลับบ้านเถอะเรา
Inging : เพื่อนอิงร้องไห้ข่าวปลาไม่กิน บอกแต่อยากตายจะให้กลับได้ยังไง
Way : ไม่กล้าตายหรอก เรากลับเลยอยู่ทำไม
Inging : พี่เวย์ไม่แคร์ความรู้สึกเพื่อนอิงเลย
Way : เข้ากันไม่ได้ก็ต้องไงอิง
Inging : จะจบก็จบดี ๆ สิคะ มาคุยกันให้เข้าใจ พี่เวย์เล่นเทแซมมี่แบบนี้ไม่มีผู้หญิงที่ไหนทำใจได้หรอก
Way : ไปถามเพื่อนเราดูว่าทำไมพี่ถึงเท
Inging : ถามแล้วบอกที่ไหน เอาแต่ร้องไห้บอกพี่เวย์ทิ้ง อิงสงสารเพื่อนไม่งั้นไม่รบกวนหรอก
ยิ่งไปบ้านเข้าแลวเจอนิสัยแย่ ๆ วันนี้ยิ่งไม่อยากคุย
Way : ปล่อยไว้แบบนั้นและ
Inging : มาดูหน่อยขอร้อง
Way : พี่ทำงาน
Inging : สละเวลาไม่ได้รึไงคะสักนิดก็ยังดี
Way : ไปถึงที่เพื่อนอิงคงปล่อยพี่ออกมาง่าย ๆ
Inging : สรุปจะไม่มา
Way : ต้องถามอีกเหรอ
Inging : 😡
Way : 😘
Inging : อิงไม่คิดเลยว่าพี่เวย์จะกล้าทำร้ายจิตใจเพื่อนของน้องเพื่อนแบบนี้!
Way : เอาน่า สัจธรรมชีวิต มีชอบก็ต้องมีเลิกชอบ
Inging : อิงเกลียดพี่เวย์!
Way : แต่พี่เอ็นดูอิงนะคะ 😘
โมโห! โมโหพี่เวย์ แล้วก็โมโหยัยแซมมี่ที่เอาแต่ร้องไห้คร่ำครวนอยู่ในห้องด้วย!
โอเคค่ะน้ำอิงจะเดินไปเคาะประตูให้ปวดข้อที่นิ้วอีกครั้ง และจะตะโกนถามเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายว่าจะออกมาไหม ถ้าไม่ออกฉันจะได้หอบสารพัดยำที่ฉันซื้อมากลับไปกินที่บ้าน!
ก๊อก ๆๆ
“อื้อ~”
“แกจะออกมาคุยกับฉันหรือกินอะไรหน่อยไหมมี่”
“ไม่อิง ฉันไม่อยากเจอใครไม่อยากทำอะไร ฮื่อ ๆๆ
“แกฟูมฟายไปใครจะรับรู้กับแก ออกมาทำตัวสวย ๆ หาผู้ชายคนใหม่ดีกว่าไหม”
“ไม่เอา ฉันรักพี่เวย์คนเดียว”
“แล้วเขารักแกรึเปล่า”
“ฮื่อ ๆๆ เขาต้องรักฉันสิแก ตอนนี้เขาอาจจะกำลังสับสนอะไรบางอย่าง”
“แล้วถ้าเขาไม่รักล่ะมี่ แกก็จะไม่รักตัวเองเลยเหรอ”
“ฮื่อ ๆๆ ฉันขาดเขาไม่ได้ ฉันรักเขา ถ้าไม่มีเขาฉันก็ไม่อยากทำอะไรอีกต่อไปแล้ว ฮื่อ ๆๆ”
“แล้วแกจะเอาไงล่ะ ไหนบอกซิ ถ้าเขาไม่รักแกแกจะขังตัวเองในห้องอยู่แบบนี้ถึงเมื่อไหร่ จะไม่ใช้ชีวิตต่อเหรอมี่”
“ก็ถ้าขาดเขาฉันก็พร้อมตาย ฮื่อ ๆๆ ฉันจะตายจริง ๆ นะอิง ฮื่อ ๆๆ แกบอกเขาด้วยนะว่าฉันรักเขามาก ฉันรักเขาที่สุดแล้วก็จะรักเขาตลอดไป” เฮ้อ! อิงเหนื่อย -_-!
“เออ ๆ ถ้างั้นมาส่งฉันหน้าประตูห้องก่อนได้ไหมมี่”
“แกไปเลยอิง ไม่ต้องห่วงฉัน ฮื่อ ๆๆ”
“ไม่ได้มี่แกต้องออกมาส่งฉัน เผื่อแกตายทั้งที่ฉันเดินเข้าออกห้องแกคนเดียวมาตลอดระยะเวลาสองวันฉันซวยนะเว้ย แกเปิดประตูออกไปส่งฉันนอกห้องให้กล้องวงจรปิดจับภาพแกก่อนแล้วแกค่อยตายได้ไหม”
- ผู้เขียน
