EP : 1
1132 คำ
ก๊อก ๆๆ
“มี่เปิดประตูให้ฉันก่อน”
“ฮื่อ ๆๆ”
“มี่เปิดประตูให้ฉันก่อนขอร้อง”
ก๊อก ๆๆ
“ออกมาคุยกันก่อนแซมมี่”
“ไม่คุยอิง ฉันไม่อยากเจอใคร”
“แล้วแกจะขังตัวเองอยู่ในห้องไปถึงไหน”
“ฮื่อ ๆๆ ฉันอยากตาย! ฉันจะขับตัวเองในนี้ให้ตาย ๆ ไปเลยอิง ฮื่อ ๆๆ”
“แกใจเย็น ๆ เปิดประตูก่อนนะมี่ฉันขอร้อง ฉันเป็นห่วง”
“ฉันไม่เปิดอิง ฉันไม่พร้อมเจอใครฉันอยากเจอเขาคนเดียว ฮื่อ ๆๆ”
“...” ฉันเงียบ อยากพูดอะไรต่อแต่พูดจนคอแห้งก็เหมือนเดิม อยากเคาะประตูต่อแต่เคาะจนปวดมือแล้วก็เหมือนเดิม
แซมมี่ไม่ได้อยากเจอฉันหรือใคร แต่อยากเจอคนที่ทำให้ร้องไห้เสียใจจนเลือกขังตัวเองอยู่ในห้องนอนตั้งแต่เมื่อวานจนถึงเที่ยงของวันนี้ต่างหาก
“เฮ้อ! ฉันจะลองติดต่อให้” ฉันแอบถอนหายใจแล้วก็บอกเพื่อน พอบอกเสร็จก็เดินไปที่โซฟา หยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์โทรหาใครคนหนึ่ง
ต้นเรื่องที่ทำให้เพื่อนฉันร้องห่มร้องไห้เสียใจน้ำตาไหลแทบเป็นทะเลเลือด!
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ติ๊ด!
“ว่าไงอิง”
“ยัยมี่... / ไร้สาระ”
“ฮะ? ไร้สาระอะไรพูดให้ดี ๆ นะ” ทีแรกว่าจะไม่ขึ้นเสียงแต่ยังพูดไม่ทันจบแค่เอ่ยชื่อแซมมี่เขาก็แทรกมาด้วยคำนี้แถมยังฟังดูเอือมระอามากด้วย
“ก็ไร้สาระจริง ๆ พูดไม่ดีตรงไหน”
“กล้านะ ทำเพื่อนอิงร้องไห้เสียใจขนาดนี้ กล้าพูดว่าไร้สาระได้ยังไง”
“หึ ๆๆ อิงจะไปรู้อะไร แล้วยังไงแซมมี่ต้องการอะไรอีก” ถามส่งเดชชัด ๆ น้ำเสียงก็น่าตบที่สุด
“มาดูหน่อยไหมก่อนจะถามแบบนี้”
“ไม่ล่ะ เสียเวลา”
“อะไรนะ? เสียเวลา” ฉันโกรธมากเลยนะคะ เสียเวลาเหรอ? แล้วตอนที่มาจีบไม่เห็นบอกว่าเสียเวลาบ้างล่ะ
"อืม โคตรเสียเวลา แค่นี้นะอิง”
ตู๊ด ๆๆ
“...ไอ้เลว!” ว่าจะไม่ด่าแล้วนะเจอแบบนี้ทนไม่ไหว
ฉันเป็นคนนอกยังโกรธแทน เขาพูดจาไม่ไว้หน้าไม่มีเยื่อใยสักนิด ไม่อยากจะคิดเลยว่าแซมมี่โดนเขาทำร้ายจิตใจอะไรมาบ้าง
“ฮื่อ ๆๆ” เสียงร้องไห้ที่ดังอยู่ตลอดเวลาให้ฉันได้ยินยิ่งทำให้ฉันปวดหัว
เฮ้อ! ฉันเกลียดการได้ยินเสียงร้องไห้ฟูมฟายเสียใจเพราะผู้ชายมาแต่ไหนแต่ไร แต่เพราะเป็นเพื่อนฉันเลยมองข้ามหรือปล่อยผ่านไม่ได้
ก๊อก ๆๆ
“มี่ เดี๋ยวฉันมานะ อยู่คนเดียวอย่าฟุ้งซ่านล่ะ” ฉันเดินไปเคาะประตูบอกเพื่อน เป็นห่วงค่ะ ขนาดฉันอยู่ด้วยยังฟุ้งซ่าน ไม่รู้อยู่คนเดียวจะเป็นมากกว่านี้รึเปล่า
“ฮื่อ ๆๆ ฉันอยากตายอิง ฉันอยากตาย”
“ใจเย็น ๆ เดี๋ยวฉันมาอยู่เป็นเพื่อน อย่าเพิ่งตายล่ะ ถ้าแกตายแกไม่เจอเขานะ” ฉันบอกแค่นั้นก็เดินออกมา ยิ่งปลอบยิ่งฟูมฟายเลยหยุดปลอบ ปลอบไปก็ไม่มีประโยชน์สู้ไปลากตัวต้นเหตุมาเคลียร์เรื่องนี้ให้จบซะดีกว่า!
-เวลาต่อมา-
ปริ๊น! ปริ๊น ๆๆๆ
ปริ๊น! ปริ๊น ๆๆๆ
ฉันขับรถเข้ามาบริเวณบ้านเขาแล้ว มาจอดหน้าบ้านแถมลงจากรถแล้วด้วยแต่ยังไม่เดินเข้าไป ฉันเลือกบีบแตรเรียกเจ้าของบ้านแทน
“คุณอิงครับเดี๋ยวนายว่านะครับ”
“ไม่เอาปืนมายิงหัวอิงหรอกค่ะ”
ปริ๊น! ปริ๊น ๆๆๆ
ปัง!
“กรี๊ด!!!” เพิ่งพูดหยก ๆ ว่าไม่เอาปืนมายิงหัวฉันหรอกแล้วก็บีบแตรต่อแต่เสียงปืนกลับดังสนั่นแล้ววิถีกระสุนก็อยู่ไม่ไกลจากรถของฉันเลย
“อีกสักนัดไหม?” เจ้าของบ้านเดินออกมาพร้อมกับแกว่งปืนไปด้วย หยาบคายที่สุดเลย!
“ยิงหัวตัวเองเถอะพี่เวย์!”
“ยิงทำไมพี่ไม่ได้ทำให้ตัวพี่หงุดหงิด” เขาเดินมาหยุดตรงหน้าฉันแล้วก็โยนปืนให้พี่อเนกคนขับรถของเขา พี่อเนกแทบจะรับปืนไม่ทัน
“ทำคนอื่นเสียใจไม่หงุดหงิดตัวเองบ้างรึไง”
“ทำใคร?”
“พี่เวย์อย่ามาตีมึน”
“ทำตัวเองรึเปล่า” เขาแค่นยิ้มนิดหน่อยพร้อมกับพูดเหมือนพูดลอย ๆ แต่จงใจให้ฉันได้ยิน ฉันยิ่งโมโหมากกว่าเดิม
“ไปดูแซมมี่เดี๋ยวนี้เลย” ไม่คุยด้วยแล้วค่ะยิ่งคุยยิ่งโมโหเข้าเรื่องเลยดีกว่า
“บุกมาถึงบ้านพี่เพราะเรื่องนี้ แค่จะตามพี่ไปดูเพื่อน?" เขาทำหน้าอึ้งใส่ ยังจะถามอีก ก็ต้องมาเพราะเรื่องนี้แหละจะมีเรื่องอะไร
“ก็ใช่น่ะสิคะ”
“พี่ไม่ไป อิงกลับไปเลยพี่มีงานต้องทำเยอะแยะ”
“งานอะไร งานปาร์ตี้น่ะเหรอพี่เวย์”
“งาน...ของพี่” กวนประสาท!
“แต่แซมมี่เป็นแฟนพี่เวย์นะคะ ไม่คิดจะไปดูหน่อยรึไง?”
“ใครแฟนพี่นะอิง แซมมี่เหรอ” พี่เวย์กวนประสาทที่สุดเลย ถามมาได้ยังไง แล้วไหนจะหน้าตาของเขาอีก!
“แล้วไม่ใช่รึไงคะ” ฉันจ้องเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง สันดานผู้ชายบางคนก็สุดทน เห็นแก่ตัว พอได้แล้วคิดอยากจะบอกว่าไม่ใช่แฟนก็กลับคำได้ง่าย ๆ
“หึ ๆๆ โอเค ๆ อยากให้ใช่ก็ใช่ แล้วยังไงต่อ พี่ต้องไปดู? ไปดูเพื่ออะไร ไปดูแล้วทำอะไรได้ในเมื่อพี่เลือกจบกับแซมมี่แล้ว พี่ไปแล้วแซมมี่จะเลิกเสียใจเหรอ หรือว่าเสียใจต่อจนกว่าจะได้อย่างที่ต้องการ อิงกล้าบอกว่าไม่รู้ว่าแซมมี่ต้องการอะไรไหมล่ะ พี่ว่าอิงก็รู้อยู่เต็มอก”
“อย่างน้อยก็น่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ใช่ปล่อยให้อีกคนเสียใจจะเป็นจะตาย”
“ไม่ล่ะ พี่ไม่มีอะไรจะคุย จบก็คือจบ คุยอีกล้านรอบก็คือจบ” เขาดูไม่แคร์อะไรเลยค่ะ
“อิงรู้นะว่าพี่เวย์เจ้าชู้ แต่อิงไม่คิดว่าพี่เวย์จะทำกับเพื่อนอิง”
“เฮ้อ!” เขาเอามือล้วงกระเป๋าทำท่าทางเหมือนขี้เกียจคุยและจะคุยเป็นครั้งสุดยังไงยังงั้น
“เอาล่ะสาวน้อย”
“พูดให้ดีค่ะพี่เวย์ ใครสาวน้อย” ฉันเหวี่ยงใส่ เวลานี้ยังจะมาเล่นอีก ดูหน้าฉันบ้างว่าอยากเล่นกับเขาไหม
“หึ ๆๆ โอเค ถ้างั้นอิงฟังพี่ พี่จะไม่พูดซ้ำเพราะพี่ขี้เกียจพูดแล้ว”
“ก็พูดมาสิคะ”
“อิงรู้จักพี่...ไม่ดีพอ เหมือนที่อิงก็รู้จักเพื่อนอิงไม่ดีพอนั่นแหละ กลับไปได้แล้วพี่จะทำงาน”
- ผู้เขียน
