เป็นได้แค่ตัวแทน
“โอ๊ย!!” เสียงของหวังเสี่ยวหรานที่ยามนี้ได้สะดุดล้มลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง” เอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
“ถามได้ข้าก็เจ็บน่ะสิ” หวังเสี่ยวหรานเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด นี่นางอุตส่าห์ถามดีๆ หวังซูเหยาพลางคิดในใจ ก่อนที่จะช่วยพยุงร่างกายของหญิงสาวขึ้นมาทันที
สตรีทั้งสองที่วิ่งตรงเข้ามาจดสุดทางก็ต้องหยุดลง
“นั้นหน้าผานี่ มิใช่ว่าข้าจะต้องมาตายที่นี่กับเจ้าหรอกนะ อื้ออ” หวังเสี่ยวหรานตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด
คนตัวเล็กมิได้เอ่ยอันใดออกไปพลางหาวิธีคิดว่าจะออกจากตรงนี้ได้อย่างไร
“ว่าอย่างไรแม่หญิงงามทั้งสองอยากจะตายที่นี่หรือจะกลับไปพร้อมข้าดีล่ะ” จู่ๆ โจรชุดดำหน้าตาเต็มไปด้วยหนวดเคราสายตาทั้งสองมองไปที่สตรีตรงหน้าอย่างโรคจิต
“ข้ายอมตายที่นี่ดีกว่ากลับไปกับเจ้าได้โรคจิต!” หวังเสี่ยวหรานตะโกนขึ้นมาด้วยความโมโห
“แก!ปากดีนักนะ!” วิ่งตรงเข้าไปจับแขนห
