โจรชุดดำ
“ข้าต้องเดินทางกลับแล้วล่ะ” หานหนิงเอ่ยบอกหวังซูเหยาออกไป
“งั้นเอาไว้ข้าจะเดินทางไปเยี่ยมพวกท่านทั้งสองบ่อยๆ นะเจ้าคะ”
“อื้อ หากบุตรชายข้าทำให้เจ้าเสียใจให้รีบบอกข้ามาเลยนะซูเหยา ประเดี๋ยวข้าจะจัดการให้เอง” หวังซูเหยาฟังเช่นนี้ก็ยิ้มกว้างออกมา
“ขอบคุณเจ้าค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ”
หานหนิงและหานเฉินพยักหน้าก่อนจะหันไปหาบุตรชายเพียงคนเดียว
“อย่าทำให้นางเสียใจล่ะ ดูแลตัวเองด้วย”
“เดินทางปลอดภัยนะขอรับ”
ชายแก่หญิงชราทั้งสองเมื่อเอ่ยล่ำลากันเสร็จก็ได้ก้าวเท้าขึ้นรถม้าทันที
ทั้งสองมองรถม้าที่ค่อยๆ หายออกไปจนสุดสายตา
“อะแฮ่ม! วันนี้เจ้าอยากออกไปข้างนอกหรือไม่?”
หวังซูเหยาเงยหน้าขึ้นไปมองบุรุษที่กำลังเอ่ยถามนางด้วยท่าทีแปลกๆ อย่างเห็นได้ชัด
“ข้างนอกหรือเจ้าคะ?” ทำท่าทีนึกคิดก่อนจะเอ่ยปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม
“ไม่นะเจ้าคะ ท่านแม่ทัพมีอันใดหรือเปล่าเจ้าคะ”
“ข้า…เอ่อมีโรงเตี๊ยมได้เปิ
