สหายหน้ามึน
ยามเช้า
คนตัวเล็กค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองไปที่ข้างกายที่เต็มไปด้วยไอเย็นคิดว่าเขาน่าจะออกจากห้องไปนานแล้วจึงจัดการอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินออกมา
“ซูเหยามาทานข้าวเช้าด้วยกันสิจ๊ะ” หานหนิงเอ่ยเรียกเด็กสาวด้วยรอยยิ้มอย่างเอ็นดู
“สวัสดียามเช้าเจ้าค่ะ” ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ
ตามมาด้วยหานสือเสวี่ยนที่เดินมานั่งลงข้างกาย หวังซูเหยาจึงหันหน้าออกไปพร้อมเอ่ยสวัสดียามเช้าอย่างเช่นทุกวัน
หานสือเสวี่ยนมิได้ตอบอันใดเพียงพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่ทั้งสี่คนจะจัดการอาหารตรงหน้า
จนกระทั่งเสียงคนวิ่งมาทำให้ทั้งสี่หันหน้าออกไปมอง
“ขอโทษด้วยเจ้าค่ะข้าตื่นสายนิดหน่อย” หวังเสี่ยวหรานรีบวิ่งมาด้วยความเหนื่อยหอบก่อนจะนั่งลงข้างแม่ทัพหานอย่างคุ้นเคย
หานหนิงกำลังจะอร่อยกับอาหารตรงหน้าก็เริ่มที่จะไม่อยากทานเสียแล้ว
“หากวันใดที่เจ้าตื่นสายก็ไม่ควรจะวิ่งโพล่งเข้ามาเช่นนี้นะ” หานหนิงกล่าวเตือนนางออกไปด้วยเสียงท
