เจ็บปวด
ท้องฟ้ายามเย็นค่อยๆ มืดลงก่อนจะแทนที่ด้วยพระจันทร์ที่สว่างไสว นัยน์ตาสวยทอดมองไปไกล สายลมพัดผ่านพาเส้นผมพริ้วไหว ชวนให้นึกถึงใครบางคนที่อยู่อีกฟากหนึ่งเขาจะเป็นเช่นไรบ้างนะ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าเหตุใดถึงไม่ยอมตอบจดหมายของนางกัน หวังซูเหยานึกแล้วก็รู้สึกเสียใจ
เขามักจะเป็นเช่นนี้เสมอ…
สามเดือนต่อมา
คงใกล้ถึงเวลาที่จะต้องกลับแล้วซินะ แม่ทัพหานสือเสวี่ยนเขียนจดหมายก่อนจะนำให้ทหารนำไปส่งที่จวนแม่ทัพทันที อย่างน้อยๆ ก็ควรเขียนให้นางรับรู้เสียหน่อย ส่วนเรื่องหวังเสี่ยวหรานบอกกล่าวในจดหมายก็คงมิได้ เช่นนั้นไปถึงนางคงรู้เอง
“ข้าดีใจที่เจ้ามากลับมาพร้อมข้าด้วย”
“ข้าต้องขอบคุณท่านแม่ทัพเจ้าค่ะที่อุตส่าห์พาข้าไปด้วยอย่างน้อยๆ ข้าเองก็อยากจะรื้อฟื้นความทรงจำให้ได้เจ้าค่ะ”
“เราจะต้องเดินทางอีกสามวันเจ้าไปกล่าวลาคนในหมู่บ้านเถิดประเดี๋ยวพวกเขาจะเป็นห่วงเอาได้”
“เจ้าค่ะเช่นนั้นอีกสามวันเ
