“ไม่!”
เธอสั่นหน้าปฏิเสธ และชักมือกลับเพื่อช่วยมืออีกข้างดึงมือใหญ่ของจอห์นที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงซอกขาหนีบออกไป
“ลืมตาขึ้นนาริณ! ก่อนที่ผมจะสั่งให้ผู้ชายพวกนั้นมาจับคุณไปขึงพืดบนเวที”
เสียงของจอห์นเยียบเย็นฟังดูก็รู้ว่าเอาจริง และเธอจำเป็นต้องเลือกทำสิ่งที่ปลอดภัยแก่ตัวเองมากที่สุด
“ยืนขึ้นแล้วถอดชุดรุ่มร่ามของคุณออก ให้เหลือแค่บิกินี่กับรองเท้า”
อาการยอมสยบของนาริณส่งผลให้อารมณ์เขาเย็นลง และมีรอยยิ้มพอใจปรากฎให้เห็น เมื่อร่างบางยืนขึ้นเพื่อรูดซิปข้างลำตัวลงแล้วถอดชุดสวยกับบราครึ่งเต้าพาดไว้บนที่วางแขนของโซฟา
ความหวงแหนสมบัติส่วนตัวทำให้จอห์นดับไฟลงจนที่นั่งของทั้งคู่มืดสนิท เขาสังเกตเห็นสายตาแขกผู้ชายหลายคนจ้องมองมายังเรือนร่างของนาริณราวต้องการฉีกทึ้งกินเนื้อขาวนวลของเธอ
“โอ... คุณสวยมาก”
เขาจับนาริณหมุนตัว หันหน้าออกไปทางเวทีแล้วกดร่างเล็กนั่งลงบนหน้าท้องแกร่ง
ขาเรียวถูกบังคับให
