Chapter 11
1460 คำ
Chapter 11
“Hey... Youuu! พี่หมอน้ำแข็งของฉันตายไปแล้ว!” เสียงโวยวายดังกลางล้อบบี้ออฟฟิศกว้างขวางชั้นล่างสุด พลันกระแทกก้นนั่งลงตรงข้ามสองสาวที่มีสีหน้าตกใจ
บนโซฟารับรองแขกของพื้นที่ส่วนกลางสำนักข่าวกึ่งรัฐวิสาหกิจ ไลลาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะกระจก มือรวบกระโปรงประเข่านั่งลงเรียบร้อยดีจึงถาม
“ฮะ? ว่าไงนะ... ใครตาย...?”
“อะไรของยู? ใครเป็นอะไร...” นับดาวพลอยงงไปด้วยอีกคนแต่นั่งลงใกล้กับเพื่อนหลังบึ่งรถมาหาทันทีที่เลิกงาน
อันนาผ่อนลมหายใจ ปิดตาลงครู่หนึ่งเพื่อรวบรวมสติกลับมากับเหตุการณ์เมื่อคืนวานและเมื่อวาน ก่อนจะลืมพรึบปากบอกนิ่ง ๆ “พี่หมอมนุษย์น้ำแข็งของไอ... ตายไปจากโลกนี้แล้ว ตอนนี้เขาเป็น...”
“เป็น...?” สองสาวถามพร้อมกันและได้รับคำตอบดัง
“สายอีโรติก! จู่ ๆ แกเกิดหวงไอขึ้นมาอะไรยังไงไม่รู้ แกพูดจาประหลาด ๆ พูดมากขึ้นไม่ถึงกับพูดเยอะ แกยิ้ม... เมื่อก่อนไอไม่เคยเห็น ไม่เคยเลยจริง ๆ หน้าตาพี่อิฐตอนนี้โหดหื่นน่ากลัวมากอ่ะ...”
เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เธอรีบร้อนตอกบัตรเลิกงานพร้อมกระเป๋ากล้องใบใหญ่ยังพาดไว้บนบ่า มาระบายเรื่องนี้กับเพื่อน
หลังจากที่เธอต้องอดทนกับความเป็นคนละคนของคุณหมอหนุ่มมาแค่ไม่กี่วันยังใกล้บ้า...
เริ่มจากที่เขาขับรถมาส่งถึงที่ บอกให้คุณลุงคนขับรับหน้าที่ไปส่งที่รถไฟฟ้าในบางวันหากว่าเขาไม่ว่าง เอาโทรศัพท์มือถือของเธอไปตัดทุกช่องทางการติดต่อกับพัสกร
ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนคนเดิมที่ช่างเย็นชาเป็นมนุษย์น้ำแข็ง หากเป็นปกติดีเขาควรไม่สนใจเธอเลยอย่างมากก็เหลือบมองนิ่ง ๆ ในเวลาที่เธอออกไปทำงาน
“หมอ คลั่ง รัก” นับดาวทวนทีละคำ ก่อนส่งเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจกับไลลาที่ทำท่าทะเล้นร้องเพลง Crazy in love ล้อเลียนให้เจ้าตัวหน้าแดงฉ่า ทีแรกพวกหล่อนสองคนนึกว่ามีเรื่องเร่งด่วนอะไร ที่ไหนได้…
“ดีจะตาย... คุณหมอในฝันของชะนีทั้งโลกเลยนะยู เบ้าหน้าพี่หมออิฐน่ะ หล่อเข้ม ถึงจะดุไปสักหน่อย ได้ไปนอนกอดสักคืนสองคืนถือว่าทำบุญมาเยอะ เชื่อไอ พระเจ้าประทาน...”
“ไอขอเป็นคนบาป...” เธอยิ้มเจื่อน ไม่อยากนึกถึงเรื่องราวแย่ ๆ ในอดีต และที่เห็นว่ามาทำดีด้วยจะดีได้สักกี่วันกัน...
“Trust me พี่หมอน่ะหวงยู แต่เขาไม่พูด พอโดนทิ้งเลยกลายเป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลัั่งน้ำตาไงคะ คุณเพื่อน” ไลลานึกได้เหตุผลเดียว จากที่นอนคิดอยู่ว่าคุณหมอหนุ่มซึ่งพวกหล่อนเคยพบว่าเป็นคนแบบไหน ได้ข้อสรุปและความเห็นตรงกัน
“แล้วนี่... รอแฟนหรือว่ารอพี่หมอมารับจ๊ะ?” นับดาวถามอีกคนก็สะกิดไหล่เบา ๆ
“ไม่น่าถามนะแก ผัวทอมมันเหรอจะเหลือ? ป่านนี้พี่หมอจัดการไปละมั้ง มันรับปากกับพวกเราไว้ด้วยนะว่าจะเลิก” คนพูดย้ำอีกรอบด้วยหวังว่าเพื่อนจะไม่ผิดคำพูดกัน เจ้าตัวกลับมองพื้นหินอ่อนถอนหายใจใส่
“เมื่อเช้านี้... พี่อิฐเปิดโทรศัพท์กลางโต๊ะกินข้าว สั่งให้ไอบอกเลิกพี่พัดตรงนั้นให้ผู้ใหญ่ได้ยินทุกคน น่ากลัวโคตร... ไอนี่ขนลุกสั่นไปทั้วตัวเลยอ่ะ”
“จริงอ่ะ? ไอว่ายูขนลุกเพราะสมหวังมากกว่า เมื่อก่อนไอเห็นเศร้าสร้อย เหงาหงอยเพราะโดนพี่หมออิฐปฏิเสธ เขากลับมาดี ก็ดีแล้วนีี่”
ความเป็นผู้หญิงด้วยกันนั้นไลลาได้แต่ดีใจกับเพื่อน ในกลุ่มของหล่อนไม่มีใครชอบพัสกรที่พูดจาลีลาเจ้าชู้กับสาว ๆ ไปทั่วหากว่าสวยแล้วล่ะก็ ต่อให้ดูแลแฟนดีแค่ไหนแต่ดันแฟนมีเยอะเกินไป พวกหล่อนยังคุยกันในโปรแกรมแชทก่อนที่อันนาจะหายจากห้องสนทนา
“ออ... ที่เงียบไปเพราะแบบนี้นี่เอง โดนเคอร์ฟิวน่ะสิ”
“ไอเล่นโทรศัพท์บ่อย ๆ ยังไม่ได้เลยนะยู พี่อิฐถามตลอดคุยกับใคร”
นับดาวได้หายข้องใจอยู่ว่าเพื่อนสติแตกเพราะอะไร ยกมือขึ้นแตะคางด้วยสีหน้าครุ่นคิด “จะว่าไป มันก็ประหลาดนะ... ตอนไปเที่ยวเล่นบ้านยู ไอเห็นเขานอนจิ้มผักผลไม้ กินไปอ่านหนังสือไป ไม่สนใจใคร ไหงกลายร่างเป็นหมอคลั่งรักไปได้”
“เออ... ไลลา ดาว ไปนอนบ้านไอดินะ... นะ... พรุ่งนี้ไปทำงานพร้อมกัน” ในสีหน้าท่าทางอ้อนวอนของอันนา เพื่อนทั้งสองคนยังไงก็ต้องยอมยื่นมือให้ความช่วยเหลืออยู่แล้ว
“งั้นไปกันเลยไหม? รีบ ๆ ไปดีกว่า ก่อนผัวทอมมันจะมาจ๊ะเอ๋พวกเราเข้า” ไลลาออกความเห็นต่อจากเพื่อนอย่างเร่งรีบ ก่อนจะพากันลุกจากเก้าอี้โซฟาเพื่อตรงไปลานจอดรถ ด้วยความที่พวกหล่อนคงไม่อยากให้เพื่อนเผชิญหน้ากับอดีตแฟนที่ทำงานที่เดียวกัน
ทว่าคงไม่ทัน... หน้าประตูบริษัทนั้นมีสาวหล่อท่าทางลุกลี้ลุกลนวิ่งมาหาพวกหล่อน พัสกรโดนบอกเลิกกลางอากาศรีบบึ่งรถกลับมาจากจังหวัดฉะเชิงเทราพร้อมทีมงาน หลังเสร็จการถ่ายรายการในช่วงบ่าย
“อันนา ๆ อันครับ ที่รัก...!”
เสียงเรียกดังพาสามสาวสะดุ้งเฮือกมองหน้ากันผวา ก่อนจะพาส้นสูงเตี้ย ๆ ในชุดสาวออฟฟิศไปถึงลานจอดรถอย่างว่องไว กระโดดขึ้นมินิคูเปอร์สีขาวเร็วเสียยิ่งกว่าหนีเจ้าหนี้!
“ไปเร็วมึง! อีไลลา” คนนั่งหลังส่งเสียงบอกให้คนขับเหยียบเกียร์ถอย เป็นครั้งแรกที่ไลลาขับรถดีมาตลอดใส่เกียร์หมา! จากนั้นสามสาวลูกครึ่งส่งเสียงถกเถียงกันในรถยนต์ หนีทอมผัวเพื่อนด้วยกริยาหยาบคาย
“s**t! อีเหี้ยย... มันขับตามกูมา!”
“กรี๊ด!”
“ขับเร็ว ๆ สิวะ อีไลลา!”
“มันตามมาแล้วโว๊ยย! สวมวิญญาณพี่ดอม โตเรทโต้เลยได้ไหม!?”
“เร็วพ่อมึงอีดอก! กูมินิคูเปอร์ มันเฟอร์รารี่ 769 แรงม้า”
ต่างคนส่งเสียงถกเถียงกันเป็นภาษาโบราณกาลยุคพ่อขุนฯ ด้วยความตกใจสุดขีด ทั้งที่เด็กหัวนอกอย่างพวกหล่อนนิยม ไอ-ยู เสียมากกว่า มันฟังรื่นหูดีด้วยความคิดริเริ่มของอันนา
คนแก้ปัญหาจึงต้องเป็นตัวปัญหาของเรื่อง รีบต่อสายหาผัวทางพฤตินัยเพื่อบอกเลิก และก็ถกเถียงกันอยู่อย่างนั้นไปตลอดทางจนถึงบ้าน
เป็นโชคดีที่อันนาเจรจากับปลายสายสำเร็จว่าเธอจะยอมพบหน้าเขาในที่ทำงานเพื่อพูดคุยกัน แต่ยังยืนยันคำเดิมว่าเลิกคือเลิก...! ด้วยเหตุผลที่น่าจะรู้กันดีว่าเพราะอะไร
ไม่ใช่ครั้งเดียวที่พัสกรนอกใจเธอยังเอาเชื้อโรค ความสกปรกมาติดคราวที่แล้วก็เป็นเริมบริเวณริมฝีปาก อีกเรื่องสำคัญกว่าคืออันนาไม่อยากผิดคำพูดให้ผิดใจกับพ่อแม่ของคุณหมอ
รถยนต์จอดสนิทดีในลานจอดรถโล่งกว้าง บ้านหลังใหญ่วันนี้มีนัดหมายกันแต่ยังไม่มีใครมาถึง เว้นแต่บีเอ็มดับบลิวสีดำที่เพิ่งตามหลังมาในอีกครู่หนึ่ง
เจ้าของร่างสูงในเชิ้ตทำงานเรียบร้อยปิดประตูรถยนต์ เห็นสามสาวกำลังเข้าบ้าน รีบก้าวตามไปคว้าข้อมือเล็กที่ยังถือพวงกุญแจ
“ทำไมไม่รอ... พี่บอกว่าจะไปรับ”
อันนาชะงักหน้านิ่ง ก้มหน้าลงมองมือหนารุงรังตาค้าง เป็นเพื่อนสาวตอบให้แทน
“โธ่... พี่หมอคะ... ไอ้พัดมันขับรถตามพวกหนูมาถึงปากซอยเนี่ย ยัยไลลาใส่เกียร์หมา เหยียบคันเร่งมิดยิ่งกว่า Fast 10”
สาวออฟฟิศอีกคนยกมือแนบไว้บนหน้าอกตกใจ เหมือนจะหัวใจวายตอนเพื่อนขับรถหักพวงมาลัยเทซ้ายเทขวา ปากเถียงกันจนเสียงแหบแห้งไปหมด
“คุณพี่คะ ไลลานะ... มุดซอยเล็กซอยน้อย รถก็ติด ลุ้นระทึกยิ่งกว่าถ่ายทำหนังแอคชั่น กว่าจะหนีมันพ้น มาถึงซอยบ้านพี่ถึงได้ขับช้า ๆ”
“เนี่ย... ตัวปัญหาคนเดียวแท้ ๆ เดือดร้อนกันไปหมด เมียบอกเลิกมันไม่ยอมเลิก กลัวทอมโหดมันจะตามมากระทืบพวกหนูสองคนเอาดิ” คนพูดยกมือขึ้นป้องปากอย่างลืมตัวเพราะคำว่า ‘เมีย’
- ผู้เขียน
