Chapter 12
1102 คำ
Chapter 12
แววตาประกายวาวโรจน์มองคนตัวเล็กปานจะกินเลือดเนื้อ กระทั่งว่ามือที่จับอยู่ยังเผลอบีบเข้าทีหนึ่งจนรู้สึกตัวได้ว่ามีเสียงบ่นว่าเจ็บเบา ๆ สติสัมปชัญญะของเขาถึงกลับมา
“เดี๋ยวพี่จะจัดการกับมันเอง... แล้ววันนี้จะค้างที่นี่เหรอ?”
“ค่ะ” เสียงใสตอบพร้อมกัน ด้วยความสนิทสนมซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับการมานอนค้างบ้านไหนของอันนา คุณพ่อคุณแม่ทางนี้ใจดียังรู้จักพวกหล่อนมาตั้งแต่สมัยเรียนโรงเรียนนานาชาติ
“ตามสบายนะครับ... กินข้าวกันห้าโมงเย็น อาหารฝรั่ง” น้ำเสียงเย็นชาบอก คุณหมอหนุ่มก็เป็นอย่างนั้นมานานแล้ว ทว่าเขากลับเปลี่ยนไปอยู่เรื่องหนึ่ง...
วงหน้าหล่อเหลาก้มลงหาเจ้าของข้อมือเล็ก กำไว้ได้เต็มฝ่ามือ เขาค่อยเลื่อยลงจับกุมเบา ๆ ด้วยท่าทีเอาใจใส่
“อันนานอนกับพี่ละกัน จะได้ไม่ต้องนอนเบียด ๆ กันสามคน”
“ฮะ?” ไม่ใช่แค่คนเดียวที่ตกใจทำหน้าเป็นกระต่ายตื่นตูม สองสาวทำสะกิดกันกระซิบกระซาบ
“นอนเตียงพี่มันแปลกตรงไหน?”
“อันนาเคยนอนห้องพี่ที่ไหน...?” ถามแล้วก็มองเลิ่กลั่กขอความช่วยเหลือจากเพื่อน “เอ๊ย... พวกยู ไอไปนอนบ้านยู ยูมานอนบ้านไอ We always sleep together...”
สองสาวถูกตัดพ้อด้วยท่าทีว่าพวกหล่อนใจร้ายใจดำ ต่างคนมองหน้ากันขยิบตาครั้งหนึ่ง ก่อนหันไปตอบ “พวกไออยากนอนกันสองคนมากกว่าอ่ะ นอนนั่นไปเหอะ ใช่ไหม? ดาว... มันเบียดเสียดเนอะ”
“เออใช่... ไปกันเถอะ เราไปอาบน้ำแต่งตัวสวย ๆ รอดินเนอร์อร่อย ๆ กันดีกว่า”
ลูกครึ่งสาวทั้งสองคนโอบไหล่กันเดินไปหน้าตาเฉย พอรับรู้สถานการณ์ได้ว่าพี่หมอกลายเป็นหมอคลั่งรักไปเสียแล้ว และพวกหล่อนก็ตัดสินใจร่วมกันเรียบร้อยว่ายกให้...
“เฮ้ย... เดี๋ยวดิ... จะ...” ไม่ทันที่จะได้ถามเพื่อนทั้งสองคนที่เดินจากไปไม่เหลียวมองเธอแม้เงา ผู้ชายตัวโตก็กระตุกมือให้ต้องเดินตามเขาไปอย่างยากจะหลีกเลี่ยง
“ไปไหน... คะ...? พี่อิฐ”
“อาบน้ำไง”
“แล้ว... ทำไมต้องพาอันนาไป... อาบน้ำ” เสียงหวานตะกุกตะกักมองแผ่นหลังกว้างข้างหน้า ในชุดทำงานที่เคยเห็นทุกวันเขาจะแค่เข้าห้องตัวเองไปเงียบ ๆ ต่างจากวันนี้...
ตั้งแต่วันนี้ไป... ผมจะกินข้าวกับน้อง อาบน้ำกับน้อง นอนกับน้องทุกวัน
คำพูดหนึ่งผุดเข้ามาในหัว ตาก้มลงมองมือรุ่มร่ามพาลพาให้หน้าร้อนฉ่า ก่อนที่เธอจะเริ่มยื้อดึงกลับไม่ยอมก้าวขา
“ปล่อย....! พี่อิฐ อาบน้ำอะไร...?”
ร่างสูงหันขวับกลับมามองปราบให้เธอสงบปากคำลง ก่อนก้มลงรวบตัวขึ้นพาดบ่า แม้คนตัวเล็กจะเริ่มทุบตีแผ่นหลังด้วยแรงแผ่วเบาราวมดสะกิด
“พี่อิฐ! ปล่อยอันนาลงนะ อันกรี๊ดจริง ๆ นะ ปล่อยเลยนะ!”
ในอารมณ์เกรี้ยวกราดของชายหนุ่มซ่อนอยู่ในแววตา ลึกลงไปมีเปลวไฟลูกมหึมา! ตั้งแต่ที่เขาได้ยินคำว่า ‘เมีย’ แต่ในเมื่อเธอไม่เคยผ่านมือผู้ชายมา มันคงไม่ยากนักกับการที่จะไม่ถือสา... แต่เขาก็ไม่ชอบอยู่ดี!
“อันนา...!” น้ำเสียงดุเรียกปราม ขณะปิดประตูลงวางคนตัวเล็ก ให้เธอพิงแผ่นหลังไว้ตรงนั้น ใบหน้าสดสวยเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เมื่อร่างสูงค่อย ๆ เท้าฝ่ามือไว้เหนือศีรษะในเชิงข่ม ย้ำทีละคำ
“อย่าดื้อกับพี่”
“ดื้ออะไร...? ไหนว่าแค่คบกันแบบเดิม... พี่อิฐ... มันไม่แบบเดิมแล้วนะ” ดวงตาคู่สวยกลิ้งกลอกไปมา เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไร ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้
“ใครบอกตอนไหน ฟังผิดหรือเปล่า...?”
“ก็... พี่บอกว่า...”
“ไป ๆ มา ๆ ทำตัวปกติ พี่ต้องเห็นหน้าทุกอาทิตย์...” เขาย้ำคำเดิมและก็เหมือนว่าเธอเพิ่งนึกออกจากสีหน้าตกใจ
แววตาคู่คมเข้มประกายแฝงเสน่ห์เย้ายวนจับจ้องใบหน้านวลอย่างไม่ละวาง มือหนากระตุกกระดุมเสื้อไว ๆ และที่เขาว่าอาบน้ำ! มันไม่ทางจบแค่นั้น
หากการใช้นิ้วมือมันเป็นผัวเมียกันได้... เขาก็ต้องได้!
“อย่าคิดเดินออกไปจากห้องพี่ถ้าพี่ไม่อนุญาต... อาบน้ำก่อน พี่ทำงานมาเหนื่อย อย่าเยอะ” เขาหมายความแบบนั้น
นัยน์ตาคู่สีฟ้าครามเปล่งประกาย ครามองตามปลายนิ้วเรียวรั้นเสื้อออกช้า ๆ องศาความร้อนเห่อขึ้นหน้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ
พี่อิฐ... คงไม่ถอดหมดจริง ๆ ใช่ไหม?
แต่... เขาบอกว่าจะอาบน้ำ?
เสียงกลืนน้ำลายลงคอดัง โดยไม่ละวางตาไปจากการกระทำยั่วยวน หญิงสาวได้แต่ทะเลาะกับตัวเองในใจ จนเสื้อเชิ้ตสีขาวถูกดึงออกจากท่อนแขนกำยำเป็นล่ำสัน ปรากฏแผงอกกำยำของคนรักสุขภาพดูแลตัวเองเป็นอย่างดี
ทำไมพี่แกตัวแน่นขนาดนี้เนี่ย! แล้วหัวนมนั่น... ทำไมสีชมพู!
คนเคยเห็นแต่ของผู้หญิงถึงกับอ้าปากค้าง! สีหน้าของอันนาตอนนี้คงตลกกับอีกคนที่แค่ยิ้ม
สมองน้อย ๆ ของเธอดันไม่เป็นไปตามใจอยาก พอมือหนาเลื่อนลงจับขอบกางเกง ตามด้วยเสียงกระทบกันของเข็มขัดและเสียงดังตุบ! สองมือเล็กพลันยกขึ้นปิดหน้าไว้มิดชิด
“พะ... พี่อิฐ ๆ ถอดทำไมเล่า ไม่เอา... อันนากลัวแล้ว ให้ทำอะไรก็ได้ อันยอมพี่หมดเลยนะ ไม่เอา ๆ ไม่อาบน้ำกับพี่อ่ะ ไม่อาบ!” เสียงหวานอู้อี้ด้วยความหวาดกลัว ทว่ากลับมีเพียงเสียงแค่นหัวเราะอย่างชอบพอ
และเป็นเพราะว่าเธอเอาแต่ปิดหน้ามันจึงง่ายสำหรับการโน้มตัวลงตวัดข้อพับขาวเนียนขึ้นอุ้มพาคนตัวเล็กไปที่เตียง
อีกครั้งที่เธอผายฝ่ามือเล็กออกและพยายามดิ้นจากพันธนาการแน่นหนา รู้ตัวอีกทีคือสัมผัสของเตียงอุ่นนุ่มที่ยวบลงตามน้ำหนักกดทับของทั้งเขาและเธอ
“พี่... จะทำอะไร?”
“อันนาบอกพี่ว่ายอมหมด...” มือหนาสากประคองใบหน้านวลไว้อย่างรั้งรอ เขาสบตาเธอ เรียกเธอด้วยน้ำเสียงแสนโหยหา
“อันนา...”
- ผู้เขียน
