Chapter 10
1502 คำ
Chapter 10
ฝรั่งหนุ่มใหญ่ใจดียังแบ่งส่วนหนึ่งเผื่อแม่บ้านพ่อบ้าน คนขับรถยังได้อิ่มกันอีกต่อ
“ใครจะโกรธลงล่ะ... แหม ลูกสาวพ่อ พ่อรักจะตาย เอ้านี่... กินเยอะ ๆ นะเรา”
“ค่ะคุณพ่อขา... อันนาจะกินให้อ้วน ขายไม่ออก กอดคานอยู่กับบ้านพ่อก้อง แม่เนตรไปนาน ๆ เลย”
ความเป็นคนช่างเจรจาของเธอก็อย่างนั้น คงมีคนหนึ่งไม่พอใจกับคำว่า ‘กอดคาน’ นั่นคือเธอปฏิเสธเขาเรื่องแต่งงาน แต่ในเมื่อเขารับปากว่าจะไม่พูด ครองภพเพียงเหลือบตาเป็นประกายวาววับ รับประทานอาหารในจานของตัวเองไปอย่างเชื่องช้า มือปัดโทรศัพท์มือถือตามลักษณะกิจวัตรของเขา
“อันนาว่าแด้ดดี้น่าจะเปิดร้านอาหารสวิสแด้ดดี้นะคะ ป้ายโต ๆ เลย รับรองคนเต็มร้านแน่นอน”
“เออ... น่าสนใจ แต่ว่าทุกวันนี้ทำงานไม่ได้พักแล้วนะ มีลูกค้าสั่งไส้กรอกเป็นคอนเทนเนอร์ ยุ่งมาก ๆ เลยล่ะ”
“มีลูกสาวคนเดียว ไม่ยอมมาช่วย ไปถ่ายรูปอยู่สำนักพิมพ์อะไรไม่รู้ ดูอย่างบ้านนู้นพ่อแม่เขาเป็นหมอ ลูกก็เป็นหมอ”
“มัมอ่ะ... อันนาชอบงานนี้ ขอทำสักสี่ห้าปี ค่อยกลับช่วยที่บ้านนะ” เธอบอกคุณแม่แท้ ๆ อย่างออดอ้อน ทำงานมาได้เกือบปีแล้วเธอมีความสุขสิ่งที่ทำ
งานฝ่ายเทคนิคช่างกล้อง งานตัดต่องานสื่อวิดีโอต่าง ๆ ของสำนักพิมพ์แห่งหนึ่งยังไม่ได้เหน็ดเหนื่อยอะไรมากมาย
“ตามใจลูกไปก่อนละกัน พี่ว่านะ เห็นกันอยู่ว่าเรียนดี เรียนเก่ง พวกงานโฆษณาผ่านเฟซบุ๊ค ถ่ายรูปอาหารสวย ๆ ของบริษัทอดัม ลูกช่วยทำอยู่นี่นา” คุณพ่อก้องเกียรตินั้นลูกสาวชอบอะไร ชอบตามไปหมดทุกอย่างมาตั้งนานแล้ว พอ ๆ กับคุณแม่
“แม่ว่าโอเคแหละ อยู่หน่วยงานกึ่งรัฐวิสาหกิจ อย่างน้อยมีสวัสดิการ ได้ทำงานกับพวกนักข่าวช่องดัง งานสื่อโซเชียล ทำไปเหอะแม่สนับสนุน”
อันนายิ้มหวานให้ทั้งพ่อและแม่ ถึงแม้ว่าไม่ใช่พ่อแม้แท้ ๆ ความรักที่มีให้พวกเขาคงไม่ต่างจากมัมและแด้ดดี้ของเธอ
คุณแม่ผกาเป็นคนกรุงเทพฯ แท้ ๆ ส่วนคุณพ่อของเธอนั้นเป็นชาวสวิตเซอร์แลนด์ เธอเรียก ‘mom’ ‘dad’ ด้วยความคุ้นชินปากเหมือนกับพี่อิฐ ที่เรียกตามมาตั้งแต่เด็ก ๆ
“ขอบคุณนะคะ อันนาจะตั้งใจทำทั้งงานที่ทำงาน งานที่บ้านเลยค่ะ รับประกัน... ไม่มีเท”
“ดีแล้วลูก อุตส่าห์ได้ทุนเรียนดี เรียนมหา’ลัยดังได้จนจบ ประหยัดเงินแด้ดดี้ไปได้ตั้งเยอะ ตั้งใจทำงานนะแล้วสิ้นเดือนน่ะ ไม่ต้องโอนให้แด้ดหรอก เขามีของเขา ไม่ลำบากเหมือนแต่ก่อน”
คุณแม่อดชมลูกสาวไม่ได้ เป็นประสาเธอแม้เงินเดือนของลูกจะมีไม่มากยังต้องผ่อนคอนโดฯ เป็นช่วงตั้งตัวของชีวิตคนหนุ่มสาว
ต่างคนยิ้มให้กันกับความเป็นเด็กกตัญญู รักครอบครัวของอันนา แต่ยังคงมีเรื่องค้างคาใจอยู่ พอมองไปทางอีกคนที่มีสีหน้าเฉยชาเป็นเรื่องปกติ
“นี่... แล้วเรื่องคุณพัสกรน่ะว่ายังไง? เอาให้แน่นะ ไม่มาทำพี่อิฐเขาเสียใจล่ะ” ผกาตัดสินใจถาม
แน่นอนว่าทุกคนบนโต๊ะรับประทานอาหารรับรู้เรื่องของพัสกร หญิงสาวชักงักไปครู่ ก่อนหาทางเอาตัวรอด
“พี่อิฐ... เป็นพระอิฐพระปูน ไม่เสียใจกับเรื่องอะไรบนโลกนี้หรอกค่ะ ยกเว้นแค่ปลวกกินหนังสือ คงได้เห็นหนอนหนังสือร้องไห้”
คนถูกประชดประชันนั่งรับประทานอาหารเงียบกริบ เงยหน้าจากโทรศัพท์
ไม่มีใครรู้ว่าคุณหมอหนุ่มทำเรื่องอันไม่ใช่กิจวัตรของเขาคืออ่านข่าวสารบ้านเมือง ดูราคาตลาดหุ้น แต่คุยกับคนคนหนึ่งมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตอนย่องเข้าห้องคนหลับ เขาถึงได้เอาเบอร์โทรศัพท์มา...
มีเรื่องเหลือเชื่ออย่างหนึ่งคือรหัสผ่านของโทรศัพท์อันนาคือวันเดือนปีเกิดของเขา
“เราบอกว่าจะเลิก เลิกกับมันให้พี่... ให้พ่อแม่พี่ได้ยินตรงนี้” เสียงเข้มดุพาร่างบางสะดุ้งโหยง จากที่นั่งข้าง ๆ กันในทางฝั่งขวา ใกล้กว่าคนอื่น หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคอ วางช้อนสั่นเทาในมือลงหวาดผวา
“รับปากไว้ก็ต้องทำตามที่พูด” ในคำสั่งประกาศิต บางคนตั้งใจต่อสายหาพัสกรยังเปิดลำโพง! เสียงดังวางมือถือไว้ข้าง ๆ จานข้าว
ตื้ด... ตื้ด... อันนา...! มีเรื่องอะไร... ที่รัก... พี่ไปทำงานต่างจังหวัดไม่กี่วันเองนะ... ที่รักจ๋าาาาา....
เสียงหวานลากยาวมาตามสาย ใบหน้าสดสวยซีดเผือดราวกระดาษก้มลงมองโปรแกรมแชท มีหน้าตาหล่อเหลาหราอยู่บนหน้าจออย่างไม่ต้องบอกว่าปลายสายเป็นใคร และเมื่อมือหนาผลักมันมาให้เธอยังย้ำ “เร็ว ๆ ถ้าไม่อยากให้มันเป็นคนพูด”
‘อันนา... ที่รักของพี่... มะ...’
“เราเลิกกันนะพี่พัด! อันนาคบกับพี่อิฐ...” เธอละล่ำละลักบอกยังกดวางสายฉับพลันเพราะคำว่า ‘เมียจ๋า!’ เป็นโชคดีที่อีกฝ่ายไม่พูดมันขึ้นมาให้พ่อแม่เธอได้ยิน
“พี่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นละกัน” คนพูดแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ พอได้สิ่งที่ต้องการแล้วแต่เขาไม่ได้คิดว่าตัวเองกำลังเอาชนะ... ตรงกันข้ามเลยล่ะ...!
เขาไม่มีทางปล่อยให้เธอได้เดินไปจากเขาอีก...! ต่อให้เธอจะยอมหรือไม่ก็ตาม
“มันเรื่องอะไรกัน? ไม่บอกพ่อสักอย่าง... ตกข่าวหมด” คุณพ่อพูดเพื่อทำลายบรรยากาศอึมครึมของสองหนุ่มสาว แววตาดุกร้าวของคนหนึ่งเหมือนหมาป่าจะขย้ำเหยื่อที่นั่งสั่นกลัวตัวงอ
ครองภพยอมละสายตาไปจากเธอเพื่อตอบพ่อที่นั่งถัดจากแม่ในทางซ้ายมือของเขา
“น้องบอกว่าจะเลิกกับไอ้ทอมนั่น ไม่ยุ่งกับมันอีกเด็ดขาด... กลับมาคบกับผมเหมือนเดิมครับ”
“จริงหรือ? ตาอิฐ... แม่ดีใจกับลูกนะ แต่ลูกบอกพ่อแม่แล้ว ไม่เห็นต้องขู่น้องให้กลัวหรือไปขู่คนอื่นอย่างนั้นเลย” เนตรดาวเป็นจิตแพทย์ใจดีเป็นที่สุดดุแค่กับลูกชายตัวเองจึงต้องปรามอย่างสุภาพชน ลูกชายก็ทำตอบอย่างเคย ๆ
“ขอโทษครับ... แม่” ในน้ำเสียงเย็นยะเยือก แก้วกาแฟถูกยกขึ้นจิบด้วยสีหน้าเฉยเมย
“ตอนนี้พอใจพี่อิฐแล้วใช่ไหมล่ะคะ? สะใจหรือยัง... ฮึ...” หน้าตาเง้างอนของลูกสาวคนเดียวอย่างไรก็น่ารัก ทุกกริยาของเธอในแววตาระรื่นของทุกคน รวมถึงคนที่วางถ้วยทรงกลมลงบนจานรองเบา ๆ
“พี่บอกว่าจะแก้ตัว... พี่ขอโอกาส แต่พี่ไม่เชื่อใจ... อันนาอาจจะหลอกพี่” ในน้ำเสียงอ่อนโยนลงอย่างไม่ใช่ตัวเขาเลย
“เอ้า... ถ้าคนหยิ่งยโสอย่างลูกยอมน้องขนาดนี้ พ่อกับแม่เป็นกำลังใจให้นะ อันนา... ให้โอกาสพี่เขาหน่อยนะลูก” คุณพ่อขอร้องแกมหลอกด่าลูกชาย และที่ว่าเขาหยิ่ง! เขาก็ทำเป็นเมินเฉยไม่พูดอะไรแต่รอฟังเหมือนทุกครั้ง
ชายหนุ่มกำลังดีใจที่ได้เธอกลับมาอยู่ข้างกัน ได้เห็นหน้าสวย ๆ เสียงหวาน ๆ ของผู้หญิงคนนี้ไปตลอด
ในเมื่อโอกาสแก้ตัวครั้งสุดท้ายอยู่ในมือของเขาอีกครั้ง โดยไม่ต้องตามหาทามแมชชีนย้อนเวลากลับไปแก้ไขความผิดพลาดในอดีต
“อันนาจะพยายามค่ะ...”
“ไม่ต้องมาพยายง พยายาม ยูวน่ะ รอบนี้ทิ้งพี่เขาเมื่อไร สินสอดทองหมั้นเกือบสิบล้านบาท คืนบ้านนั้นเขาไปหมั้นกับสาวคนอื่น เหมาะสมกับคุณหมออย่างเขา แด้ดจะไม่ให้สักฟรังก์[1] เข้าใจ?” สีหน้าดุดันของพ่อเป็นคำขาด
เข้าทางแด้ดดี้ด้วยหากแต่งงานรอบนี้ ฝ่ายชายในเมืองไทยก็ต้องให้พ่อและแม่ฝ่ายหญิงอีก
แน่ล่ะว่าเงินก้อนนั้นแบ่งกันจับจ่ายใช้สอยในบ้าน ใช้หนี้ของคุณพ่อหมดไม่มีเหลือ จนตั้งตัวได้อดัมถึงได้ให้ลูกสาวกลับทั้งค่าขนม ค่ากินอยู่ ด้วยความเป็นครอบครัวก็ต้องจุนเจือกันไป
“ค่ะแด้ดดี้...” เธอตอบรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนรวบช้อนด้วยความอิ่มข้าวไปเสียดื้อ ๆ และก็คงไม่ได้รับประทานอะไรอีก พอคนข้างกายยกมือขึ้นกอดอกพิงแผ่นหลังไว้กับเก้าอี้
มันทำให้อันนาถึงขั้นจุกท้องได้ไม่ยาก! กับประโยคที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของคุณหมอจอมเย็นชา เขาพูดกับผู้ใหญ่ทุกคนแต่กลับจ้องหน้าเธอ
“เรื่องแต่งงาน... เมื่อไรก็ได้นะครับ ตั้งแต่วันนี้ไป... ผมจะกินข้าวกับน้อง อาบน้ำกับน้อง นอนกับน้องทุกวัน”
[1] ฟรังก์สวิส (อังกฤษ: Swiss franc)
- ผู้เขียน
