Chapter 7 ฝันไปเถอะ ไอ้บ้ากาม!!
1498 คำ
แนวกรามของอลันขบกันแน่น เพราะความโมโหความคิดของแมทซ์ ตลอดเวลาที่เขาทำทุกวิธีทางลดความหวาดกลัว ทำให้แมทซ์แข็งแกร่ง แต่แมทซ์ก็ยังคงเจียมเนื้อเจียมตัวจนน่าโมโห
เขาไม่รู้ว่าแมทซ์ผ่านเรื่องราวอะไรในอดีตมาบ้าง ครั้งแรกที่เขาเจอหน้าเด็กชายตัวผอมขี้กลัว เด็กน้อยหลบหลังบิดาของเขาไม่กล้าสู้หน้าใคร
“เรื่องนั้นนายไม่มีสิทธิแม้แต่จะคิด แมทซ์ นายก็รู้ว่าฉันรักนาย”
“แต่ผมชอบอยู่เงียบๆ ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่อยากต้องอยู่ในสังคมแก่งแย่งชิงดีในชั้นเชิงธุรกิจ ผมไม่อยากต้องอยู่อย่างหวาดระแวงอย่างนี้”
แววตาหวาดกลัวที่ถูกปิดซ่อนของแมทซ์ฉายแววออกมาให้เห็นอีกครั้ง แววตาที่อลันอยากให้มันลบเลือนจากใบหน้าของแมทซ์มากที่สุดในชีวิต
แมทซ์หลบสายตา เพราะรู้ว่าเขาเป็นต้นเหตุให้อลันโกรธอีกครั้ง เปลี่ยนเรื่องไป
“คนที่ทางผมเตรียมให้บอสรออยู่อีกห้อง”
อลันพ่นลมถอนหายใจ ยกมือโบกเป็นเชิงไม่ต้องการในสิ่งที่แมทซ์เตรียมไว้ให้
“อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย เอาธุระของเราเลยดีกว่า”
“บอสไม่ได้อยากผ่อนคลาย” แมทซ์ถามอย่างที่ใจคิด เขาไม่เคยเดาความคิดอลันออกสักครั้ง
“ไม่ล่ะ! ฉันอยากได้ผู้หญิงคนเมื่อกี้ ทำอย่างไรก็ได้” อลันบอก เชิงเป็นคำสั่งกรายๆ ให้แมทซ์พาเธอมาหาเขาอีกครั้ง
“ผู้หญิงคนนั้นไม่เหมือนใคร ฉันสัมผัสได้ และฉันก็มีงานพิเศษให้หล่อนทำ” อลันเลิกคิ้วเหมือนนึกอะไรออก บางทีถ้ามีคนพื้นที่ให้ความช่วยเหลือ อะไรมันอาจจะง่ายขึ้น
แมทซ์ชี้มือไปที่ประตู ถามเสียงไม่ค่อยเชื่อ ผู้หญิงธรรมดาบ้านๆ เขาเองยังมองไม่เห็นจุดดึงดูด “ยัยเฉิ่มคนนั้นนะหรือครับ”
“นายทำตามที่ฉันบอกก็พอ”
ทางเลือกเดียวที่แมทซ์มีคือทำตามคำสั่งของอลัน ไม่มีสักครั้งที่คำสั่งของเจ้านายจะไร้เหตุผล และนั่นคือสิ่งที่เขาจะต้องเรียนรู้จากอลันให้มากที่สุด รอบคอบ มองการณ์ไกล และเฉียบขาดทุกการตัดสินใจ
กริ๊ง!
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานกรีดร้องดังลั่นในอีกเช้าที่แสนวุ่นวายอีกวันของลลิน ความโกลาหลของงานอีกระลอกที่เธอตั้งรับไม่ทัน ตลอดเช้าที่ผ่านมาเธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะทานข้าวเลยด้วยซ้ำ
“สวัสดีค่ะ” เจ้าของโต๊ะกรอกเสียงหวานไปตามสาย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม คนที่โทรเข้ามาที่โต๊ะทำงานของเธอก็หนีไม่พ้นลูกค้า สิบปีที่เธอค่อยๆ ห่างหายจากเพื่อน นับตั้งแต่เธอก้าวพ้นรั้วมหาวิทยาลัย จนถึงตอนนี้ก็บอกได้อย่างเต็มปาก ชีวิตของเธอมีแต่คำว่างาน
12 ชั่วโมงหลังจากที่อลันสั่ง แมทซ์ก็หาข้อมูลของลลินได้ แม้ไม่ได้มากมายจนละเอียด แต่เขาก็สามารถตามหาตัวหญิงสาวได้ไม่ยาก ยิ่งได้รู้ว่าหล่อนอยู่ในสายงานเดียวกัน เรื่องทุกอย่างก็ยิ่งง่ายขึ้น
“สวัสดีครับ คุณคงจะยังจำได้ ผมคือคนที่คุณเพิ่งเจอเมื่อคืน” ภาษาอังกฤษอย่างเจ้าของภาษากรอกเสียงตอบกลับ แนะนำตัวว่าเพิ่งเจอเมื่อคืนเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุดที่ชายหนุ่มคิดออก แต่กลับเป็นเรื่องยากขึ้นมา
“ฉันจำไม่ได้หรอกค่ะ วันๆ หนึ่งฉันเจอคนหลายคน” แม้คนที่พูดภาษาอังกฤษกับเธอที่ได้เจอมีเพียงพวกเขา แต่เธอก็ไม่มีเรื่องที่จะติดต่อพวกนั้นอีก และไม่จำเป็นต้องจำพวกเขาได้
“ผมมั่นใจว่าคุณจำได้”
“คุณจะติดต่อเรื่องงานหรือเปล่าค่ะ ฉันมีงานที่ต้องทำ ไม่มีเวลาว่างมานั่งจดจำใคร ฉันขอว่างนะคะ” ลลินตัดบท ยิ่งใกล้ถึงวันงาน งานของเธอก็ยิ่งต้องเร่ง
“เดี๋ยวคุณ!” แมทซ์เรียกเสียงดัง
“ค่ะ”
“เรื่องงาน! ผมจะจ้างคุณมาช่วยงาน เพียงไม่นาน” ชายหนุ่มโพล่งออกไปอย่างเร่งรีบ กลัวอีกคนจะวางสายไปเสียก่อน
“ฉันยังไม่รู้หรอกนะว่างานอะไร แต่งานที่ฉันทำอยู่ก็ยุ่งมากพอ ฉันคงรับงานคุณไม่ได้หรอกค่ะ”
“คุณไม่ลองฟังข้อเสนอผมก่อนหรือครับ”
“ขออนุญาตไม่รับข้อเสนอใดๆ ทั้งสิ้นนะคะ” หญิงสาวปฏิเสธอย่างสุภาพ จำได้ว่าเป็นเสียงลูกน้องของผู้ชายชีกอคนนั้น แค่ทนฟังเสียงเธอก็นึกถึงใบหน้ากวนๆ ของคนเป็นนาย พาลทำให้หงุดหงิด
“แต่ผมยินดีรับข้อเสนอที่คุณเรียกร้องทุกอย่าง”
“ฉันไม่รับและไม่เสนอค่ะ หวังว่าภาษาของฉันคงไม่แย่มากจนคุณฟังไม่ออก” เสียงของหญิงสาวเริ่มเข้มขึ้น คนพวกนั้นก็คงรวยจนคิดว่าหว่านซื้อทุกอย่างได้ด้วยเงิน แล้วเมื่อวานก็คงยังแกล้งเธอสนุกไม่พอ
“คุณต้องการมากแต่ไหนแลกกับสองสัปดาห์ เสนอมาได้เลย” ชายหนุ่มยังคงทู่ซี้ต่อ
“ไม่! หวังว่าฉันจะไม่เสียมารยาทที่จะวางสายคุณ” หญิงสาวบอกพร้อมกับวางโทรศัพท์ลงบนแป้น
เย็นย่ำยามค่อนค่ำโพล้เพล้ ชายหนุ่มยืนไขว้เท้าสบายๆ พิงรถหรูของเขา เสื้อเชิ้ตสีดำบนตัวถูกพับแขนขึ้นมาลวกๆ เหนือข้อศอก ชายเสื้ออยู่ในกางเกงยีนส์สีเข้มที่ถูกคาดทับด้วยเข็มขัดหนังมัน เสี้ยวหน้าคมเข้มที่มีไรหนวดจางๆ แต่ก็รับกับสันจมูกโด่งได้รูปของเขาจนน่าอิจฉา แต่น่าเสียดายที่นัยน์ตาคมถูกซ่อนอยู่ในเรย์แบนสีชาดูเข้มสะดุดตาของสาวๆ
ทันที่ที่สายตาหยุดอยู่กับร่างหนา ขาที่กำลังก้าวอย่างรีบเร่งก็ชะงักหยุดตามไปด้วย หัวคิ้วของหญิงสาวยกสูงอย่างประหลาดใจ เธอกระชับแฟ้มที่เพิ่งไปเสนองานลูกค้าให้แนบอก ก่อนที่จะเงยหน้าถาม
“มาทำไมไม่ทราบ”
“ผมเข้าใจว่าตรงนี้ของโรงแรม คือพื้นที่สาธารณะเสียอีก หรือโรงแรมนี้เป็นของคุณ ผมจะได้รีบถอยรถออก”
“ฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะคุณ” เพราะเรื่องราวที่ลูกน้องของเขาบอกยังก้องชัดอยู่ในหัว ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้ถ้าจะต้องเจอเขาโดยบังเอิญที่นี่
“ผมก็ยืนของผมอยู่คนเดียว ไม่ได้บอกให้คุณหยุดทักผมนี่ หรือว่าหัวใจเรียกร้อง ปกติคงไม่ได้สนทนากับผู้ชายหน้าตาดีอย่างผม”
หญิงสาวหน้าม้าน จริงอย่างเขาบอก พื้นที่ตรงนี้เป็นที่จอดรถหน้าโรงแรม ใครจะมาจอดรถหรือยืนอยู่ก็ได้
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอโทษที่เข้าใจผิด รบกวนหลีกทางด้วยค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงเรียบ สุภาพที่สุด ความเหนื่อยทำให้เธอไม่อยากต่อเถียงกับเขา
“เดี๋ยวก่อนสิคุณ!” ชายหนุ่มคว้าข้อมือของหญิงสาวเอาไว้
หญิงสาวเงยหน้าจ้องตาเขาเขม็ง การเข้าถึงเนื้อถึงตัวกับบุรุษเพศที่ไม่รู้จักมักคุ้นมาก่อนไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงไทยดีๆ พึงกระทำ
“ปล่อยค่ะ”
“คุยกันก่อนสิ”
“ถูกของคุณ ถนนตรงนี้เป็นพื้นที่สาธารณะ แต่สำหรับแขนของฉันเป็นสิทธิของฉันโดยตรง ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะแจ้งความข้อหาลามกอนาจาร”
“โห...น่ากลัวจัง” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามยั่ว
หญิงสาวกัดฟันกรอดจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยความโกรธ ปกติเธอไม่ค่อยได้ปฏิสัมพันธ์กับผู้ชาย ไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายในโลกจะยียวนกวนประสาทได้มากขนาดนี้
“ปล่อย!” หญิงสาวบิดมือตัวเองออก
“ถ้าบอกว่าไม่ละ”
“ฉันก็จะร้อง”
“ถ้าร้อง! ผมก็จะจูบปิดปาก” ชายหนุ่มตอบกลับทันที ประโยคที่หลุดออกจากปากของเขาหยุดอาการขัดขืนของหญิงสาวได้สนิท
“คุณต้องการอะไร”
“ทานข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“ดูปากฉันชัดๆ นะ” หญิงสาวชี้มือไปที่ปากของตัวเอง “ไม่!”
“แต่คุณต้องไป ไม่ว่าอย่างไรคืนนี้ต้องเป็นคุณ” คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวคิดไปไกล เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานยังย้ำชัดว่าผู้ชายตรงหน้าหื่นกามบ้าตัณหามากแค่ไหน
แล้วไอ้คำว่า “คืนนี้” คงตีความหมายไม่ได้มากไปกว่าเรื่องอย่างว่า
“ฝันไปเถอะ...ไอ้บ้ากาม” หญิงสาวใช้จังหวะที่เขาเผลอกระแทกเข่าเล็งเป้าตุงๆ ของเขา สะบัดตัวให้หลุดแล้วรีบวิ่งออกไป
“บ้าเอ๊ย!” ชายหนุ่มสบถตามหลัง ยิ่งเธอทำให้เขาโกรธ ต่อมความอยากเอาชนะของชายหนุ่มก็ยิ่งมากขึ้น
“แล้วเธอจะได้รู้จักคนอย่างฉันมากขึ้น”
- ผู้เขียน
