Chapter 23 ใครให้ถามไซส์หน้าอกผู้หญิงกัน
1542 คำ
ชายหนุ่มยิ้มออกมา พยักหน้าให้สองสาวไปช่วยจัดการต่อ พนักงานสาวพาลลินเดินเข้าไปลองในห้อง อลันเดินเลี่ยงไปนั่งรอที่มุมรับรองแขกแทน เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงกับการช็อปปิ้งต้องใช้เวลานานแค่ไหน
ลลินเปิดปรากฏการณ์ใหม่ให้อลัน ผ่านไปเพียงสิบนาทีเธอก็เดินออกมา พร้อมกับถุงชุดในมือ และที่สำคัญเธอจ่ายเงินไปเรียบร้อย
“เรียบร้อยค่ะเจ้านาย” หญิงสาวเรียกเขา สายตาของชายหนุ่มกำลังจับจ้องอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ นักธุรกิจที่ไม่เคยปล่อยเวลาให้สูญเปล่า ยังดีที่ตอนหญิงสาวกลับมามันอยู่ที่มือข้างซ้ายเพียงข้างเดียว ไม่อย่างนั้นคงเป็นเรื่องยาว
“ทำไมเร็ว” ชายหนุ่มละลายตาจากจอ เงยหน้าขึ้นถาม
“ฉันรู้จักไซส์ตัวเอง แค่หยิบไปจ่ายตังค์ ไม่จำเป็นต้องลอง เพราะถ้าลองก็ต้องชื้อไซส์เดิมอยู่ดี” หญิงสาวตอบหน้าตาย
ชายหนุ่มเหลือบสายตาลงมองถุงในมือหญิงสาว ถามขึ้นมาอีกครั้ง “แต่ฉันบอกว่าจะจ่ายให้ เธอสามารถเลือกได้เต็มที่”
“คุณจ่ายให้ตอนนี้ก็ไปเก็บเงินกับฉันทีหลังอยู่ดี ในเมื่อคุณบอกว่าชุดฉันไม่เหมาะที่จะเดินกับคุณ ฉันก็พร้อมที่จะปรับปรุง แต่กรุณาอย่าก้าวก่ายมากเกินไปกว่านี้”
“ฉันมันชอบเผด็จการด้วยสิ” ชายหนุ่มย้ำเสียงเข้มกับลลิน หันไปพยักหน้าเป็นเชิงเรียกพนักงาน ยันตัวลุกขึ้นยืน ล้วงมือซ้ายเข้าในกระเป๋ากางเกงหยิบบัตรออกมา และส่งบัตรให้พนักงานที่เดินเข้ามา
“จัดชุดทุกแบบตามไซส์ที่คุณผู้หญิงเลือกเมื่อครู่ให้ด้วย”
“ยินดีค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานยิ้มหน้าบาน รีบหยิบบัตรและเดินออกไปจัดการทันที
“คุณทำแบบนี้ทำไม” หลังจากที่พนักงานเดินออกไป ลลินหันกลับมาถามชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
อลันแย่งถุงในมือของหญิงสาวมาเปิดดูด้วยมือเพียงข้างเดียว
“ฉันบอกเหตุผลเธอไปแล้ว เธอต้องทำงานกับฉันเป็นเดือน ใจคอจะใส่สองชุดนี้วนซ้ำไปซ้ำมานะหรือ แล้วเธอก็บอกฉันเองว่าจะทำตามคำสั่งฉันทุกอย่าง เพราะฉะนั้นตอนนี้...ฉันมีสิทธิสั่งเธอให้รับ”
“เอาที่สบายใจก็แล้วกัน ถ้าคิดว่ารวยมาก แต่อย่ามาคิดเงินฉันเพิ่มก็แล้วกัน ในเมื่อเป็นคนยัดเยียดให้ฉันเอง” ลลินบอกก่อนที่จะย่อตัวลงนั่ง บ่นต่อ “หักเงินเมื่อไร แม่จะด่าไม่เลี้ยง เอาให้สมกับที่สะสมจำนวนอักขระในสมองมาเยอะเลยคอยดู”
ชายหนุ่มเกือบหลุดระเบิดหัวเราะออกมาอีกครั้ง เขาฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็จับใจความได้เป็นอย่างดี ที่แท้ก็กลัวเปลือง...
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ฉันจะคิดว่าเป็นการเพิ่มภาพลักษณ์ที่ดีให้ฉัน ค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันจะไม่เก็บคืน ขอเพียงเธอเข้าใจและรับมันไว้เท่านั้น ตกลงนะ” ชายหนุ่มบอกเสียงนุ่ม
“โอเค” หญิงสาวรับคำง่ายดาย เมื่อครู่ยังยืนยันเสียงแข็งว่าไม่ยอมรับ ไม่เอา
อลันมองอย่างพอใจ ลลินมองเห็นพนักงานสามคนที่ช่วยกันหิ้วถุงชุดที่เขาสั่งออกมาก็อ้าปากหวอ หันกลับไปหาคนสั่งอีกครั้ง
“ฉันขอเลือกเองได้ไหม อันนี้มันเยอะเกิน” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอ ชี้มือไปที่ถุงนับสิบใบ
“เธอเรื่องมากไม่อยากเลือกเองตั้งแต่แรก ก็เอามันทั้งหมดนี่แหละ” ชายหนุ่มตัดบท เขายื่นมือไปรับเพียงบัตรและเอกสารที่ต้องเซ็น หลังจากที่เซ็นเสร็จและรับบัตรคืนเรียบร้อยเขาก็เดินตัวปลิวออกไปจากร้านก่อน
ลลินอ้าปากค้าง มองตามแผ่นหลังของเขาไป
“โฮะ!”
หญิงสาวหันกลับมายิ้มแหยให้พนักงานสามคนอีกครั้ง ก่อนที่จะยื่นมือไปรับ และหิ้วสองมือพะรุงพะรังออกมา เพียงไม่กี่ก้าวที่ออกจากร้าน สายตาก็เห็นร่างสูงของเขาอยู่อีกร้านฝั่งตรงข้าม แน่นอนว่าโซนนี้ทั้งโซนเป็นเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายผู้หญิง ร้านตรงข้ามเป็นร้านชุดนอน
ลลินเดินตามเขาเข้าไปในร้านอย่างไม่เข้าใจ รำพึงกับตัวเองเบาๆ “มาทำไมที่ร้านชุดนอนผู้หญิง” แต่ทันทีที่หญิงสาวเดินตามไปถึง เธอก็ถึงบ้างอ้อ
“หน้าอกเธอเท่าไรนะ” คำถามลอยๆ ที่หลุดออกมาจากปากเขา ทำเอาคนถูกถามหน้าแดง ทั้งโมโหทั้งอาย ผู้ชายบ้าอะไรถามไซส์หน้าอกผู้หญิงกลางสาธารณะชน
แถมเขายังอยู่ที่ร้านชุดนอนชุดส่วนตัวสำหรับผู้หญิงที่ต้องเลือกเองอย่างนี้ด้วย
“ใครให้ถามขนาดหน้าอกผู้หญิงกัน” หญิงสาวแว้ดเสียงเขียว
“ก็จะถามเพื่อจะสั่งเสื้อให้เธอนั่นแหละ คนขายเขาถามมา ฉันยังไม่เคยวัดเองกับมือ...ก็เลยยังไม่รู้ว่าจะตอบขนาดเท่าไรดี” ชายหนุ่มตอบหน้าตาย อีกคนหน้ายิ่งแดงขึ้น แต่พนักงานสาวๆ ดูจะฟินไปกับสายตาของเขาจนเคลิ้มฝัน อมยิ้มหลบมองเหมือนสาวน้อยริรัก
“อร๊าย! ผู้ชายบ้า”
“เลือกเอา! จะตอบหรือให้วัดเองด้วยมือ” ชายหนุ่มตามหน้าเป็นกวนโมโหคนฟัง เดินเข้าหาเหมือนจะทำอย่างที่พูดจริงๆ
ลลินก้าวถอยหลัง แต่เขาก็ยังขยับตาม ร้องถามออกมา
“ร้านนี้มันเกี่ยวกับงานตรงไหนไม่ทราบ...หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะคุณ” หญิงสาวเสียงเข้มขึ้น เดินหนีอายออกไปจากร้านก่อน
ลลินได้ยินเขาหัวเราะขำตามหลัง ตามด้วยเสียงนุ่มที่เขาบอกกับพนักงาน
“เมียผมยังอายอยู่ เอาไว้ผมกลับไปวัดก่อน วันหลังแวะมาใหม่” เขาจงใจบอกเสียงดังพอที่จะให้ลลินได้ยิน อีกคนเดินออกไปยืนหน้าบึ้งห่างจากร้านไม่ไกลมาก
ชายหนุ่มไม่ได้สนใจอาการของเธอสักนิด เขายังเดินยิ้มอารมณ์ดีเข้าไปอีกร้าน ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในร้านเขาก็สั่งเหมือนเดิม
“ช่วยจัดชุดไซส์คุณผู้หญิงคนนั้นสักสิบชุด” เขาบอกพนักงานพร้อมกับชี้มือไปที่หญิงสาว และพยักหน้าเรียกเธอให้ตามเข้ามา ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปย่อตัวนั่งอยู่อีกฝั่ง
ลลินไม่สนใจที่จะเดินตามเขาอย่างที่เขาสั่ง เธอยังยืนรออยู่นอกร้าน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ให้ความสนใจเธอมากนัก เขาเข้าร้านโน้นออกร้านนี้จนพอใจ ออกมาจากร้านทีก็มีถุงเสื้อแบรนด์ของร้านยื่นให้เธอ ช็อปอย่างสนุกแต่ไม่คิดจะช่วยถือ จนความหนักทำให้หญิงสาวเริ่มโวย
“พอแล้ว! ฉันหนัก ใจคอไม่คิดจะเป็นสุภาพบุรุษเลยหรือไง” หญิงสาวบอกตามหลัง เมื่อเห็นเขาจะเดินเข้าอีกร้าน ชายหนุ่มเลี่ยงที่จะเข้าร้านที่เธอเบรกเอาไว้ก่อน เดินเลยไป
“ของเธอทั้งนั้น แล้วที่สำคัญเธอก็เป็นเลขา”
“เพิ่งรู้ว่ามหาเศรษฐีใช้งานเลขาเยี่ยงสัตว์ใช้แรงงาน ตอนแรกคิดว่าได้เงินเดือนเยอะ ตอนนี้รู้แล้วว่านักธุรกิจ ยิ่งรวย ยิ่งไม่ยอมเสียเปรียบใคร” หญิงสาวเหน็บ
ชายหนุ่มกลับไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอเหน็บสักนิด
“ใส่รองเท้าเบอร์อะไร” ชายหนุ่มถามขึ้น หลังจากที่พาตัวเดินออกมาจากร้านเสื้อ ลลินยังไม่ทันสังเกตเห็นป้ายร้านรองเท้าสำหรับผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้า
“ไม่จำเป็นต้องบอก”
อลันเลี้ยวเข้าร้านรองเท้าสำหรับผู้หญิง สั่งพนักงานเสียงเข้ม ชี้มือไปที่รองเท้าที่โชว์อยู่
“ขอรองเท้าคู่นี้...นี้...นี้..นั่น...แล้วก็สี่คู่นี้ เบอร์สามสิบหกถึงสี่สิบอย่างละคู่”
ลลินอ้าปากหวอ เมื่อรู้จุดประสงค์ที่เขาถามเธอเมื่อครู่ ยกของที่หนักอึ้งในมือขึ้นมอง ถ้าให้ถือในสิ่งที่เขาสั่งไปอีก เธอคงต้องใช้ปากคาบ ห้อยคอ
“เอาแค่เบอร์สามสิบเจ็ดพอค่ะ” หญิงสาวบอกพนักงานเสียงอ่อย
อลันอมยิ้มพอใจ หาที่นั่งรอเหมือนเดิม อีกคนหนึ่งที่หิ้วของหนักกลับยิ่งหนักใจ เธอวางถุงของที่หนักอึ้งลง แล้วย่อตัวลงนั่งตรงข้ามเขาพักเหนื่อย มองผู้ชายบ้าอำนาจที่เหมือนโลกของเขามีแต่คำสั่งและหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ นึกถึงสภาพของตัวเองต่อจากนี้ไป ของกองพะเนินกับรองเท้าที่เขาชี้มือสั่งนับสิบคู่ กว่าเธอจะเดินถือไปถึงที่รถ
อลันเงยหน้าขึ้นมาอีกทีเมื่อพนักงานแจ้งว่าได้ของครบ คราวนี้ลลินอ้าปากค้างเมื่อเห็นบอร์ดี้การ์ดของเขายืนอยู่ตรงหน้า เข้ามาโดยที่เธอไม่เห็นเขาสั่ง แต่มาทันทีที่ได้ของครบ
“เอาของพวกนี้กลับไปก่อน ไม่ต้องตามฉันแล้ว” เขาสั่งบอร์ดี้การ์ดเสียงเข้ม
- ผู้เขียน
