หลายเดือนต่อมา ณ ร้านเมารัก
“อาอี้ช่วยบอกผัวมึงหน่อยว่าเลิกจ้องสักที” พริกหวานชักสีหน้าใส่เฮียหิน เขาเอาแต่จ้องหน้าไม่เลิกสักที
“หนูบอกพริกหวานหน่อยว่าเฮียจะจ้องจนกว่าจะตอบคำถาม”
“อาอี้บอกผัวมึงหน่อยไม่มีอะไรให้ตอบ”
“อี้ปวดหัวกับทั้งสองคน ช่วยหายใจเข้า หายใจออกช้า ๆ แล้วใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คุยกันนะคะ” คนกลางลำบากใจที่สุด ทั้งที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามกันกันแท้ ๆ แต่บอกให้อาอี้เป็นคนส่งคำพูด
“เฮียแค่อยากจะรู้ว่าพริกหวานไม่คิดจะบอกไอ้กานต์จริงเหรอ ไอ้กานต์มันหย่ากับกล้วยหกเจ็ดเดือนแล้วนะ ตอนนี้ลูกชายของพริกกับมันก็ขึ้นม.3 แล้ว ฮาจิอายุ 15 ปีแล้วนะพริก จะปิดไอ้กานต์ไปตลอดชีวิตของมันเลยเหรอ”
“ปิดอะไร พริกไม่รู้เรื่อง”
“เลิกเฉไฉได้แล้วพริก พริกไม่สงสารฮาจิบ้างเหรอ”
“หึ เฮียไม่น่าพูดคำนี้ออกมานะ ถ้าพริกไม่สงสารลูกพริกคงเรียกร้องให้มันมารับผิดชอบนานแล้ว เฮียหินคิดว่าแบ่งพ่อใช้กับเด็กคนอื่นมั
