สายใยในวันวาน

“ครูที่โรงเรียนโทรมาบอกว่าจิไม่เข้าเรียนเหรอ” “ครับ” “แต่ยายลิบอกว่าจิออกจากบ้านทุกเช้า จิบอกพี่พริกได้ไหมว่าจิไปไหน” “...ร้านเกมครับ” “จิไม่เข้าเรียนเพราะอะไรบอกพี่พริกได้หรือเปล่า เราคุยด้วยเหตุผลดีไหม” “จิไม่อยากไปเรียน จิไม่ชอบโรงเรียนนี้” ลูกชายของฉันตะโกนออกมาสุดเสียง ใบหน้าเขาขมวดมุ่น “ฮาจิทำไมไม่ชอบโรงเรียนลูก ฮาจิบอกน้าลี่หน่อยครับ” ลิลลี่เพื่อนรักของฉันพยายามพูดอย่างใจเย็น “จิรำคาญเพื่อน มันชอบพูดอะไรไม่เข้าท่า หาว่าแม่ไม่รักจิ ไม่ต้องการจิ จิเรียกแม่ว่าพี่พริกมันจะผิดอะไร จิอยากเรียกแบบนี้ จิไม่เข้าใจว่ามันหนักส่วนไหนของพวกมัน ชอบยุ่งไม่เข้าเรื่อง หาว่าครอบครัวเราไม่ปกติ” “ฮาจิ ฮาจิฟังแม่นะลูก ฮาจิเป็นลูกชายของแม่ แม่จะไม่รักไม่ต้องการฮาจิได้ยังไงลูก” “จิรู้ครับ จิโตแล้ว จิรู้ทุกอย่าง จิเลือกถึงตัดปัญหาไม่ไปเรียน ไม่งั้นคงอดใจไม่ไหวแล้วทะเลาะกับพวกนั้น จิไม่อยากให้พี่พริกอายคนอื่น ไม่อยากให้คนมาว่าพี่พริกเลี้ยงลูกไม่ดี ไม่อยากให้ยายลิถูกต่อว่า” “ไอ้เด็กนิสัยเสียพวกนั้นมันน่าตบสั่งสอน ปากไม่อยู่สุข” ยลลี่โวยวายทันทีที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของฉันพูดจบ “อียลลี่” ลิลลี่กระซิบ “จิโตแล้ว จิเข้าใจเรื่องโดนล้อเพราะเราแปลกแยกมันคือเรื่องปกติของสังคมนี้ แต่พี่พริกและน้าสองลี่สอนจิเสมอว่าล้อคนอื่นไม่ดี ต่อยตีคนอื่นก็ไม่ดีเหมือนกัน” ลูกชายเริ่มมีหลักการ ทั้งที่ก่อนหน้านี้โดดเรียนไปอยู่ร้านเกม “ถ้างั้นจิคิดว่าเราจะแก้ปัญหานี้ยังไงดีลูก” “จิขอย้ายโรงเรียนอีกครั้งได้ไหมครับ” คำขอของลูกชายทำให้ฉันและเพื่อน ๆ มองหน้ากัน สายตาที่เราสามคนสื่อถึงกันคือ ‘อีกแล้วเหรอ’ ต้องใช้คำนี้เพราะลูกชายของฉันอายุ 14 ปี แต่ย้ายโรงเรียนมาแล้ว 8 แห่ง ปัญหาไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน ปัญหาอยู่ที่ลูกชายของฉันนี่แหละ “อีกแล้วเหรอคะฮาจิ” ลิลลี่ถามด้วยน้ำเสียงเอือม ๆ “ไม่ได้เหรอครับ ไหนพี่พริกบอกว่าถ้าไม่อยากให้จิใช้กำลังทำร้ายเพื่อนเวลามีปัญหาให้รีบบอกพี่พริก จิก็บอกอยู่นี่ไง ไหนว่าจะช่วยกันแก้ปัญหา จิอดทนไม่ต่อยเพื่อนที่ล้อจิ จิ...” “โอเคค่ะลูก โอเคค่ะ ย้ายก็ย้าย เดี๋ยวแม่หาที่เรียนให้ฮาจินะ” “จริงนะครับ” “จริงสิ แม่จะจัดการให้ฮาจิเอง” “จิรักพี่พริกนะครับ” “แม่ก็รักฮาจิครับ ฮาจิรักแม่ ฮาจิห้ามใช้ความรุนแรงกับเพื่อนนะ” “รู้แล้วครับ จิไม่มีทางทำให้พี่พริกกับน้าสองลี่เสียใจเพราะเรื่องนั้นของจิอีกแล้วครับ” “จ้า ฮาจิของน้าลี่สัญญาขนาดนี้มีเหรอจะไม่เชื่อ ถึงแม่พริกกับน้าลี่สองไม่เชื่อแต่น้าลี่หนึ่งเชื่อฮาจิลูก” ยลลี่ก็แบบนี้ ให้ท้ายลูกชายฉันเพื่อให้ฉันกับลิลลี่หยุดบ่นฮาจิ เป็นยลลี่นี่แหละที่ชอบตามใจฮาจิ สอนลูกฉันดื่มเหล้าด้วย พอฉันด่าก็อ้างว่าลูกจะได้ไม่โดนคนมอม “ตลอดเลยนะมึง” ลิลลี่กระซิบ “อะไร” ยลลี่หันมาจิกตา “เรื่องให้ท้ายหลานไง” “ทำไมคะ หลานกูทำอะไรผิด หลานกูก็ไม่ได้ไปต่อยใครสักหน่อย แค่แอบไปเล่นเกมผิดตรงไหน” “เลิกกัดกันต่อหน้าลูกกูค่ะ ลูกกูเห็นพวกมึงกัดกันตั้งแต่เล็กจนโต อายลูกกูค่ะ” “อ่อ ฮาจิลูก น้า ๆ ไม่ได้ทะเลาะกันนะ น้าแค่หยอกกันแบบรุนแรงลูก” “ครับจิจะเชื่อ พี่พริกครับป่านนี้ยายลิคิดถึงจิแล้วแน่ ๆ จิกลับบ้านได้เลยไหม” “กลับเลยเหรอ กลับบ้านหรือแวะไปไหน พูดความจริงกับแม่ แม่ไม่ว่าอะไรค่ะ” “กลับบ้านครับ จิทำยายลิปวดหัว จิต้องรีบกลับไปอ้อนเดี๋ยวยายลิไม่รักจิ ป่านนี้รูดก้านมะยมรอจิแล้ว” “เป็นหลานที่น่ารักมาก ๆ ฮาจิของน้าพร้อมไปรับก้านมะยมยายลิ ไปลูกน้าลี่หนึ่งไปส่ง” ยลลี่รีบลุกเตรียมกระเป๋าเพื่อพาลูกชายของฉันกลับบ้านแม่มะลิ อะไรก็ตามที่ลูกชายของฉันถูกดุน้อยที่สุดยลลี่จะทำ ยลลี่มันชอบหาว่าฉันขี้บ่น จู้จี้จุกจิก มันให้ฉันรับบทเป็นนางมาร ส่วนมันรับบทนางฟ้า “จิไปนะครับพี่พริกน้าลี่สอง” ฮาจิเดินเข้ามากอดและหอมแก้มฉัน จากนั้นก็เดินไปกอด หอมแก้มลิลลี่ แล้วลูกชายของฉันก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับยลลี่