เขาดูตกใจ และรีบเช็ดน้ำตาออกจากหน้า
“หวาน อีกครั้งนึงนะ พี่ขอโทษ พี่ขอโอกาสอีกครั้งนะ” ฉันหันไปทางอื่น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
“ได้ค่ะ โอกาสที่ให้คือ พี่น้อง” ฉันตอบโดยไม่มองหน้าเขา เอาแต่จ้องจอมือถือไม่ละสายตา
“อืม ก็ได้ พี่น้องก็ได้ พี่จะทำให้หวานเห็นเอง ว่าพี่เลิกจริง ๆ ถึงจะอยู่ในสถานะไหนก็ตาม” ขี้โม้จริง ๆ
“แล้วแต่ค่ะ”
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา
ฉันไม่สนใจ ไม่ได้คุยอะไรกับเขา มือถือเขาเองก็สั่นไม่หยุด แต่เขาก็ไม่กดรับสักสาย บรรดาเมีย ๆ ตามเคยสินะ
เสียดายวันนี้ฉันต้องไปมหาลัย แต่ก็ต้องหยุดสำออยต่อที่โรงพยาบาลแทน ในหัวฉันไม่ได้คิดเรื่องพี่ทีแล้ว แทบไม่คิดเลย
ฉันแทบไม่เสียใจแล้วด้วย ถึงจะเคยรัก แต่ความผิดซ้ำ ๆ ซากทำใจฉันพังหมด พังจนมันไม่เหลืออะไรค้างคาในใจอีก
พ่อกับแม่มารับฉันกลับบ้าน พ่อไม่คุยกับฉันคงโกรธมาก ลูกขอโทษ
“คุณกลับเถอะ เดี๋ยวทางนี้พวกเราจัดกา
