พลาด

บ้านศิทธิศาสตร์โสภณ  “วันนั้น คนที่ไปกับหนูแฟนหรือจ๊ะ” หญิงวัยกลางคนผมสั้น จีบปากจีบคอถามเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ภายนัยน์ตาที่มองเธอนั้นกลับแข็งกร้าว หญิงคนนี้ไม่ได้รักและเอ็นดูเธอเลยสักนิด ไม่มีใครเอะใจกับคำพูดเหล่านี้ของหล่อนเพราะต่างตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารที่อยู่ตรงหน้า เว้นแต่ผู้ถูกถาม ‘เคร้ง’ เสียงช้อนซ้อมที่วางกระแทกจานอย่างแรง ร่างเล็กดีดตัวขึ้นด้วยอารมฉุนเฉียวเพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว “แล้วคุณมีปัญหาอะไรกับเรื่องส่วนตัวของฉันคะ?” หญิงสาวถามขึ้นด้วยความโมโห เพราะเธอเดาทางออก ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจทำให้ผู้เป็นพ่อของเธอเข้าใจเธอผิด หล่อนต้องการทุกอย่าง เงิน ชื่อเสียง และพ่อของเธอ “ณีเวียทำไมไปขึ้นเสียงใส่แม่นัทอย่างนั้นลูก!” แม่... คำนี้ที่พ่อของเธอสั่งให้เธอเรียกหล่อน แม่ของเธอเพิ่งจากเธอไปไม่ถึงเดือนผู้หญิงคนนี้ก็เข้ามาเป็นทุกอย่างแทนแม่ของเธอ แม่เลี้ยงของเธอ ที่เธอจะไม่มีวันที่เรียกว่า แม่ “พ่อ พ่อไม่เคยรู้อะไรเลย ว่าเขาตั้งใจทำให้พ่อเข้าใจผิด เขายุแยงให้พ่อโกรธหนู” ฉันหันไปบอกพ่อเพื่ออธิบายทุกอย่างให้พ่อฟัง และอยากจะบอกเหลือเกินว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนยังไง! “เป็นเด็กเป็นเล็กจะมีแฟนไปทำไม แล้วเลิกสักทีนะนิสัยนี้ก้าวร้าว พ่อปวดหัว” ตึง! ฉันมันก็ผิดอีกนั่นล่ะ พ่อไม่ฟังฉันเลย ไม่เคยตั้งคำถามกลับว่า ทำไม ยังไง ทุกวันนี้ฉันแทบจะเป็นคนนอกอยู่แล้ว “พอเถอะค่ะคุณ แกยังเด็กฉันไม่ถือ” นางยิ้มเยาะก่อนจะหันมา จิกตาใส่ฉัน “ตอแหล” ‘ปึ้ง!’ พ่อลุกขึ้นทุบโต๊ะและชี้ไปที่ประตู “ณีเวีย! ไปไหนก็ไป ก้าวร้าวแบบนี้ใครสอนมา พ่อรำคาญแล้วนะ!” ฉันสะดุ้งและตกใจกับสิ่งที่พ่อทำ พ่อไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เลย “ที่ผ่านมา พ่อเคยฟังหนูบ้างมั้ย? พ่อรู้มั้ยว่าเขาตั้งใจจะแย่งพ่อไปจากหนู เขาทำให้เราทะเลาะกันบ่อยแค่ไหนกับเรื่องไม่เป็นเรื่องที่เขาแต่งขึ้นมา พ่อไม่เคยถามความจริงกับหนูเลย ไม่เลย!” มือฉันเริ่มสั่นเทา ตอนนี้ฉันไม่สามารถมองเห็นหน้าพ่อได้ชัด ทุกอย่างมันเริ่มพล่างมัวเพราะน้ำตา ฉันเสียใจ ฉันไม่คิดว่าคำ คำนี้มันจะออกมาจากปากของพ่อฉัน คนที่ก่อนหน้านี้ เคยปกป้องฉันมาตลอด “ออกไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก พ่อไม่ชอบเด็กก้าวร้าว” ฉันได้แต่ กำมือแน่น แล้วหยิบทุกอย่างออกมาจากกระเป๋าตัวเอง “ได้ค่ะ แล้วนี่หนูไม่ต้องการ ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ และหนูจะไม่ใช้เงินพ่อสักบาท” บัตรเครดิตที่พ่อให้ไว้ กุญแจรถ กุญแจคอนโดที่มหาลัย ฉันจะวางไว้ตรงนี้ไม่ให้เหลือ “เดี๋ยวก็ซมซานกลับมา เคยใช้เงินมือเปิบ เอาแต่ใจ ก้าวร้าว!” “คอยดูแล้วกันค่ะ โชคดีค่ะ” ฉันทิ้งท้ายแล้วรีบเดินขึ้นมาบนห้องเก็บของเสื้อผ้าจำเป็นใส่กระเป๋า แล้วเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นด้วยความโมโห น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด หลายครั้งหลายคราที่แม่เลี้ยงคนนี้กลั่นแกล้งฉัน ทั้งแกล้งตกบันไดแล้วบอกว่าฉันเป็นคนผลัก แถมยังกล่าวหาว่าฉันไปขโมยเครื่องเพชรของหล่อนถึงในห้อง ฉันอยู่ที่นี่ระแวงอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้แต่ละวันนางจะมาไม้ไหน และแล้วความโกรธแค้นของฉันยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก เมื่อมาเจอกับเหตุการณ์นี้ ฉันเบื่อจะเจอเรื่องแบบนี้ซ้ำ ๆ ซาก ๆ แล้ว “ไปแล้วเหรอ ฮ่า ๆ ฉันรอวันนี้มานานแล้วล่ะ แม่หัวเน่า เชิญไปลำบากข้างนอกเถอะ เงินของพ่อเธอฉันจะใช้เอง อิอิ” ฉันหันตามเสียงก็เจอเธอเอามือกอดอกยิ้มเยาะใส่ฉัน เหอะใช้เงินพ่อฉันงั้นเหรอ โง่ไปหน่อยมั้ย พอแม่รู้ว่าพ่อมีคนอื่น แม่ก็จัดการโอนบ้านหลังนี้เป็นชื่อฉัน ฉันล่ะอยากให้พ่อมาเห็นเบื้องหลังของแม่นี่จริง ๆ ว่ามันต้องการจะปอกลอกเรา ฉันทนเห็นหน้าหล่อนไม่ไหวแล้ว! ‘เพี๊ยะ!’ ก่อนจะไปขอตบสักทีเถอะ! “กรี๊ดนังเด็กบ้า!” เธอร้องโวยวายและตั้งท่าจะพุ่งใส่ฉันกลับ แต่เมื่อเห็นฉันทิ้งของตั้งท่าสู้เหมือนกัน นางเลยชะงัก กระทืบเท้าโวยวาย ฉันได้แต่สมเพชและเดินออกมาจากบ้านแบบโมโหสุด ๆ รถก็ไม่มีขับ อะไรที่เป็นของที่พ่อซื้อให้ ฉันไม่นำมาด้วยสักอย่างเดียวเมื่อพ่อออกปากไล่ฉันอย่างกับหมูกับหมาขนาดนี้ ฉันจะอยู่มันทำไม คิดถึงแม่จัง ตอนนี้ฉันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสี่แล้ว พอนึก ๆ แล้วก็เครียด ฉันจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าเทอม แล้วฉันจะไปอยู่ไหนล่ะเนี่ย คอนโดก็คืนพ่อไป อีกไม่กี่อาทิตย์ก็เปิดเทอมแล้ว เพื่อน ๆ ก็ไป Work and Travel เมืองนอกหมด ทำไมชีวิตฉันต้องมาชีช้ำกะหล่ำปลีแบบนี้นะ! ฉันได้แต่ทบทวนเรื่องปัญหาชีวิตหน้าป้ายรถเมล์ แต่ต้องไปสะดุดตากับใบประกาศที่ติดอยู่ขอบเสาตรงหน้า รับสมัครพนักงาน MC ขายเหล้า ZER หน้าตาดี รายได้ดี สามหมื่นบาทต่อเดือน มีสวัสดิการ และที่พักให้ ฉันรีบกดเบอร์โทรหาตามที่เขาแจ้งไว้ทันที สามหมื่นบาทก็ถือว่าใช้ได้ เพราะเขามีที่พักให้ คราวนี้ฉันจะได้มีเงินไปจ่ายค่าเทอมด้วย คอยดูฉันจะไม่ง้อเงินของพ่อสักบาทเดียว! (สวัสดีครับ) “ฉันเห็นประกาศที่ติดไว้แล้วสนใจค่ะ ไม่ทราบว่าต้องทำยังไงบ้างคะ เขียนใบสมัครที่ไหน” (มาที่ตึก ZER เลยครับ เข้ามากรอกใบสมัครนายจะสัมภาษณ์เอง) “ขอบคุณค่ะ” ฉันรีบเปิด Map หาตำแหน่งของตึก ZER ว่าพอจะมีรถเมล์ผ่าน พอดิบพอดี นั่งไม่กี่ป้ายนี่เอง การสมัครงานครั้งแรกของฉัน ก็เริ่มด้วยการ เป็น MC ขายเหล้าแล้ว ดีไปอีก ไม่นานฉันก็แบกของพะรุงพะรังขึ้นรถเมล์มาถึง ตึก ZER ตึกใหญ่ที่มีลักษณะการออกแบบโดยสถาปนิกชื่อดังที่เป็นข่าวนี่เอง สวยและดูทันสมัยมาก ฉันจำได้ในข่าวบอกว่าข้างล่างเป็นห้าง ข้างบนเป็นโรงแรม บนสุดเป็นแพนเฮ้าส์ ของเจ้าของตึกทั้งชั้น ฉันไม่อยากจะคิดเลยถ้าแผ่นดินไหวขึ้นมาจะลงมาทันไหม ฉันตรงดิ่งไปหายามที่รอเปิดประตูให้ “ขอโทษนะคะ พอดีมาสมัครงานค่ะ ไม่ทราบว่าต้องขึ้นไปชั้นไหนคะ?” ลุงยามทำท่านึกสักพัก “อ่อ ชั้นยี่สิบเลยครับ จะมีใบสมัครเขียน ให้กรอกใบสมัครและเข้าไปรอสัมภาษณ์ได้เลย ของนี่ฝากไว้ก่อนนะครับห้ามนำขึ้นไป” ฉันขอบคุณลุงยามและรีบนำกระเป๋าไปฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ และตรงดิ่งไปชั้นยี่สิบทันที ปิ๊ง เสียงลิฟต์เปิด โอ้ยตื่นเต้นฉันไม่เคยทำงานเลย ฉันจะทำมันได้ไหมเนี่ย พอมาถึงหน้าห้องความคิดมากมายก็ผุดขึ้นในหัวอีก กลัวก็กลัว ตื่นเต้นไปหมด เอาหละกรอกใบสมัครก่อนดีกว่า เดี๋ยวไม่ทัน พนักงาน MC เหล้า กับพนักงานบริการส่วนตัว นี่ไงกล่องนี้พนักงาน MC ฉันหยิบมันขึ้นมากรอกและหนีบรูปที่ติดจากกระเป๋าลงไป เรียบร้อย เอาหล่ะ ฮึบ ๆ สู้ ๆ ณีเวีย ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ ประตูถูกเปิดออกและมีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา “อ๋อน้องมาสมัครงาน ดีที่นายไม่ออกไปก่อนรีบเร็ว ๆ” โอ้ย… นี่ไงฉันโชคดีแล้ว ยังไงก็ยังทันได้สัมภาษณ์งานแล้วกัน ฉันขอบคุณพี่ชายคนนั้นและรีบเดินเข้าไปเงียบ ๆ ห้องหรูมาก ถูกตกแต่งแบบโมเดิร์น คุมโทนสีดำขาว ทำไมดูการแต่งห้องแล้ววัยรุ่นจัง “เธอ!” ฉันสะดุ้งและรีบหันไปตามเสียง ผู้ชายตรงหน้าฉันเขาคือใคร อย่าบอกนะว่าเขาคือเจ้าของตึกนี้ ทำไมเขายังหนุ่ม ทำไมเขาถึงได้หล่อบาดใจ ใบหน้าขาว ๆ ของเขา จมูกโด่ง ปากชมพู ตาคมเข้ารูปกับโครงหน้าเขามาก “เธอ! ฉันเรียกได้ยินไหม?” “คะ ค่ะ คือฉันมาสมัครงานค่ะ” ฉันเดินไปนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานเขาแบบเกร็ง ๆ “ใครใช้ให้เธอนั่ง” ฉันถึงกับต้องดีดตัวลุกจากเก้าอี้ทันที เอ่อ ทำไมต้องหล่อไม่มีน้ำใจด้วย ฉันก็ได้แต่ด่าคนตรงหน้าในใจ แต่ก็พยายามทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อน และเก้ ๆ กังยื่นใบสมัครวางบนโต๊ะเขาแหมก็เป็นการสมัครงานครั้งแรกให้โอกาสกันหน่อยเถอะ วันนี้ฉันเจอเรื่องร้าย ๆ มาแล้วทั้งวัน อยากเจอเรื่องดี ๆ บ้าง เขารับใบสมัครฉันไปอ่านพร้อมขมวดคิ้ว สายตาคมเหลือบขึ้นมามองหน้าฉัน ด้วยสายตาที่ฉันเดาไม่ออกว่าเขาต้องการอะไร “ถอดเสื้อผ้า” “ค่ะ หะ! อะไรนะคะ” ฉันหูไม่ฝาดใช่มั้ย เขาบอกให้ฉันถอดเสื้อผ้าทำไมกัน! แม่จ๋า นี่มันงานอะไร MC ไม่ใช่เหรอ “ในใบสมัครก็ไม่ได้เขียนไว้นิว่า หูหนวก ไม่ได้ยินหรือไงฉันบอกให้ถอดเสื้อผ้าแล้วหมุนตัวให้ฉันดู” เห้ยนี่มันอะไรกัน ฉันมองซ้ายขวาก่อนจะทบทวนอีกที ว่าฉันมาสมัครงานอะไร เหตุใดต้องให้ฉันมาแก้ผ้าให้ผู้ชายดู ถึงจะหล่อก็เถอะของงก่อน มันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้ “คือมาสมัครพนักงาน MC ต้องถอดเสื้อผ้าสัมภาษณ์ด้วยเหรอคะ?” เขาก้มมองใบสมัครอีกทีนึงและลุกขึ้นยืน เขาตัวสูงจนฉันต้องเงยหน้าตาม ขายาว ๆ ของเขาก้าวมาหาฉันพร้อมยื่นกระดาษในมือให้ “เธอดู ใบสมัครเธอว่าเธอสมัครอะไร” ฉันสมัครพนักงาน MC ไง ฉันรีบคว้ามาดูเพื่อจะยืนยันกับเขา แต่เห้ย! ‘พนักงานบริการส่วนตัว’ “คือฉันมาสมัครพนักงาน MC จริง ๆ ค่ะ ฉันหยิบมาจากกล่องนั้นจริง ๆ” ฉันรีบวิ่งไปที่กล่องใบสมัครที่ฉันหยิบไปกรอก ก็ใช่ มันก็ตรง แต่ทำไมฉันหยิบใบนี้มากรอก “สงสัยคนสมัครคนก่อนเขาหยิบไปวางผิดครับน้อง” พี่ผู้ชายที่เดินสวนฉันตอนเข้ามาเดินเข้ามาพอดี                “งั้นเดี๋ยวฉันไป กรอกใหม่ค่ะ!” เขาขมวดคิ้ว เป็นรูปโบว์ “ฉันไม่เล่นด้วยหรอกนะ แล้วเธอก็เซ็นมันแล้วสัญญา เธอไม่อ่านรายละเอียดรึไง กฎของอาชีพนี้และถ้าไม่ทำตามจะเป็นยังไง” กฎอะไรวะ ฉันรีบหยิบกระดาษขึ้นมาดูอีกครั้ง กฎ! เห้ย... ทำไมกรูต้องเกิดมาเป็นคนขี้เกียจอ่านด้วย เนี่ย! กรี๊ด... ข้อที่หนึ่ง คุณสามาถดูแลเจ้านายอย่างใกล้ชิด ข้อที่สอง คุณสามารถให้บริการได้ทุกเมื่อ ข้อที่สาม คุณสามารถย้ายที่พัก หรือ ที่อยู่ได้ตามคำสั่ง และนี่คือกฎเด่นชัดที่ทำให้ฉันอยากจะกรีดร้องออกมา จากนั้นกฎมันเยอะจนฉันไม่อ่านไม่ทัน เพราะไปสะดุดกับหมายเหตุที่เจ็บปวดนี้ก่อน หมายเหตุ หากผิดกฎคุณจะถูกปรับ เงินเดือนสิบเท่าของเงินเดือนทั้งหมด ลงชื่อ และมันก็เป็นลายเซ็นฉันที่เด่นหลาอยู่ตรงนั้น “ฉะ ฉันไม่ทำค่ะ ขอตัวก่อน” ฉันหันหลังจะเดินออกไปแต่พีชายคนนั้นยืนขวางหน้าไว้ “เงินเดือนพนักงานบริการส่วนตัวห้าหมื่นบาท สามเดือนก็แสนห้า สิบเท่า ก็หนึ่งล้านห้าแสนบาท จ่ายมาสิเธอเซ็นสัญญาไปแล้วนิ” ใบหน้านิ่งเงียบนั้นยิ้มที่มุมปาก และ มองฉันหัวจรดเท้า ล้านห้า ฉันมีเงินติดตัวจากบ้านแค่สองพัน ในสมองฉันตอนนี้คิดอะไรไม่ออกจริง ๆ มันเบลอไปหมด ทำไมชีวิตฉันถึงได้ซวย ๆ แบบนี้ “ฉันไม่มีเงินหรอกค่ะ” ฉันก้มหา บัตรในกระเป๋ากว่าจะหลงสักใบ ก็ไม่เลย ฉันคืนพ่อไปหมดแล้ว “ไม่มีเงินก็ต้องทำงานครับ ไม่งั้นคงต้องใช้ทนาย ใบแรกเป็นใบสมัครใบที่สองคือใบเซ็นสัญญา เหมือนกับว่าคุณยินดีทำข้อตกลงที่ทางเราตั้งไว้” พี่ผู้ชายหน้าประตูพูดเสร็จแล้วเดินไปล็อคประตูทันที อะไรนี่ นี่มัน อะไรกัน ทำไมมันป่าเถื่อนแบบนี้ ฉันจะโดนอะไรต่อจากนี้ เขาจะตัดแขนตัดขาฉันไปขายเพราะไม่มีเงินจ่ายเขาหรือเปล่าเนี่ย “คือฉันไม่มีจริง ๆ พ่อเพิ่งไล่ออกจากบ้าน ที่อยู่ยังไม่มีเลย ไม่มีอะไรเลย” เขาถอนหายใจเดินไปหาพี่ผู้ชายหน้าประตู อยู่ ๆ พี่ชายคนนั้นก็เดินออกไปนายหล่อก็ล็อคประตูทันที “ล็อคทำไม คะ คือฉันยังอยู่ คือฉันมาสมัครงาน MC จริง ๆ ค่ะ ไม่ได้มาทำงานนั้น” ฉันเดินไปหน้าประตูที่เขาขวางไว้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัยจากที่ ตรงนี้แล้ว “ที่จริง MC ฉันก็ยังรับสมัคร เพราะเหล้ายี่ห้อนี้ฉันเพิ่งนำเข้าอยากได้ MC สวย ๆ มาช่วยโปรโมทเยอะ ๆ แต่พนักงานบริการส่วนตัวนั้น ฉันรับสมัครแค่หนึ่งคน แน่นอนมีคนมาสมัคร แต่ไม่มีใครชิงลงชื่อเซ็นสัญญาหน้าหลังก่อนเหมือนเธอ ดีเหมือนกันฉันขี้เกียจไปนั่งคัดเลือก” ใบหน้านิ่งของเขาทำให้ใจฉันสั่นไม่เป็นจังวะ บรรยากาศรอบ ๆ กดดันฉัน และต้อนฉันจนมุมเข้าอย่างจัง ฉันควรมีสติและอ่านมันอย่างละเอียดก่อน เฮ้อ… ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาถี่ ๆ นึกไม่ออกจริง ๆ ว่าต้องทำยังไง