“อยากไปก็ไปสิ” ศศิร์ธาบอกอย่างไม่สนใจแล้วโดดลงจากรถไปก่อน แอนดี้ประคองรถให้หยุดไม่ได้ เพราะเป็นทางลงเนินพอดี แต่ไม่ลืมเตือนเจ้านาย
“นายไปด้วยสิครับ นะครับนาย”
ศศิร์ธาแยกตัวจากแอนดี้ เดินมุดหญ้าสูงท่วมหัว อย่างไม่นึกเกรงกลัวสิ่งใด เข้าไปยืนมองขอบเขตภายในไร่
เขาเรียบจบเศรษฐศาสตร์มา และไม่เคยคิดเลยว่าจะจับงานไร่ งานฟาร์มปศุสัตว์เช่นนี้ แต่พอได้ทำกลับรู้สึกดีมาก ๆ เหมือนกับเคยไปสัญญาอะไรกับใครเอาไว้ว่าจะต้องทำ
เขาสูดหายใจลึก ๆ เข้าปอด มองธารน้ำไหลตรงนั้นนิ่ง พร้อมกับแว่วเสียงของสองหรือสามเสียง คุยกันพร้อมกลิ่นบุหรี่ลอยเข้ามาเตะจมูก
“ตายยากฉิบหายเลย ให้คนในบ้านวางยาให้ตาย ๆ ไปเลยไม่ได้หรือไงวะ”
“ถ้าแบบนั้น เกิดมันซัดทอดเราขึ้นมา ทำไงเล่า”
“นายให้มาคอยดูมันที่ไร่ ถ้าสบโอกาสอีกรอบก็จัดการได้เลยใช่ไหมมึง”
“ลูกน้องล้อมหน้าล้อมหลังขนาดนั้นจะสบโอกาสได้วันไหนวะ”
“ถ้าคราวนั้น มึงชนมันจัง ๆ
