บทที่ 6.3 หวั่นไหว
หลังจากกินอาหารมื้อกลางวันจนอิ่มแล้วเซี่ยอวี้ฉีก็นำทางทุกคนเดินกลับเรือน เส้นทางขาลงเขานั้นง่ายกว่ายามขึ้นมามาก หากแต่เซี่ยอวี้ฉีก็มิได้วางใจปล่อยเด็กน้อยคลาดสายตา
เซี่ยอวี้เฉินมือหนึ่งกอบกุมมือเรียวของมารดา อีกมือจับยึดเชือกบนบ่า แบกตะกร้าใบเล็กของตน
“อาซิน ส่งตะกร้าของเจ้ามาให้ข้าดีหรือไม่”
เฉินห่าวหรานเอ่ยถามด้วยความห่วงใย หลี่เทียนซินยังเป็นเพียงเด็กชายวัยไม่ถึงสิบขวบปี ต้องแบกเกาลัดถึงครึ่งตะกร้าย่อมหนักเกินไปสำหรับเขา
“ขอบพระทัยท่านอ๋อง แต่กระหม่อมเป็นบุรุษได้แบ่งเบาภาระของท่านแม่ถือเป็นความภาคภูมิใจ”
เด็กน้อยเอ่ยพลางเงยขึ้นมองใบหน้าของมารดา เซี่ยอวี้ฉีเห็นบุตรชายรู้กตัญญูก็ส่งยิ้มกว้าง วางมืออีกข้างบนศีรษะเล็กลูบเบาๆ พร้อมเอ่ยชื่นชม
“อาเฉินของข้าเป็นเด็กดีที่สุด”
“ล้วนเพราะอาเฉินรักท่านแม่”
เซี่ยอวี้ฉีได้ยินคำอ้อนของเด็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งกว้างมากข
