บทที่ 6.4 หวั่นไหว
“เกรงว่าเมตตานี้ของท่านอ๋อง หม่อมฉันจะรับไว้ไม่ไหวเพคะ”
เสียงหวานเยือกเย็นดังมาจากเบื้องหลัง ใบหน้าของท่านอ๋องหนุ่มพลันซีดเซียวขึ้นมา เซี่ยอวี้เฉินเห็นท่านแม่ของตนมีสีหน้าขุ่นเคือง ก็สอดส่ายสายตาหาหนทางทำให้นางคลายโทสะ ยามที่เห็นกองฟืนเบื้องหน้ามีเปลวเพลิงรุกโชนก็เอ่ยเสียงสดใส
“ทะ... ท่านแม่ไฟติดแล้ว เรามาเผาเกาลัดกินกันเถิดขอรับ”
เซี่ยอวี้ฉีได้ยินเสียงของบุตรชายใบหน้าที่บึ้งตึงก็คลี่ยิ้มบาง พยักหน้ารับคำของเซี่ยอวี้เฉิน ก่อนจะหยิบผลเกาลัดมาหนึ่งตะกร้าแล้ววางลงข้างกองไฟ มือเรียวหยิบเม็ดเกาลัดขึ้นมาใช้มีดกรีดลงบนเปลือกเป็นทางยาวแล้วโยนเข้ากองไฟ
เฉินห่าวหรานเห็นเซี่ยอวี้ฉีโยนผลเกาลัดเข้ากองไฟก็ขยับตัวมานั่งบนขอนไม้ข้างๆ นาง ก่อนจะหยิบตะกร้าผลเกาลัดขึ้น แล้วสาดทั้งหมดเข้ากองไฟเพื่อช่วยนาง
“เช่นนี้จะได้กินทีเดียวเยอะๆ”
เมื่อวางตะกร้าเปล่าลงคนหวังดีก็หันมายิ้มกว้างรอคำ
