บทที่ 6.2 หวั่นไหว
เซี่ยอวี้ฉีมองใบหน้าที่มอมแมมของบุตรชายแล้วยิ้มกว้าง สายลมพัดใบไม้พลิ้วไหวเกิดเป็นช่องว่างให้แสงส่องกระทบกับดวงหน้าของนาง ภาพรอยยิ้มสดใส แววตาอบอุ่นพลันสะท้อนในสายตาคม หัวใจของท่านอ๋องหนุ่มพลันเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็น
งดงาม ช่างงดงามยิ่งนัก
เฉินห่าวหรานพลันเบิกตากว้าง เมื่อตระหนักได้ว่าเมื่อครู่ตนเองพลั้งเผลอชื่นชมสตรีน่าตายตรงหน้า อีกทั้งยังลอบมองนางจนตาไม่กะพริบ
“ด้านโน้นมีลำธาร อาเฉินเจ้าอยากเล่นน้ำหรือไม่”
“อยากเล่นขอรับ! ท่านแม่ ท่านพาข้าไปนะขอรับ”
ทันทีที่ได้ยินว่าจะได้เล่นน้ำเซี่ยอวี้เฉินก็ขานรับเสียงสดใส สองมือเล็กกระชับอ้อมกอดที่เอวมารดา ส่งสายตาอ้อนวอนสุดกำลัง เซี่ยอวี้ฉีมองดูท่าทางของบุตรชายแล้วก็อดที่จะขบขันไม่ได้
ยามที่พยักหน้ารับ ริมฝีปากเล็กก็คลี่ยิ้มกว้าง จนแก้มกลมๆ แทบจะปริแตก
เฉินห่าวหรานเห็นบุตรชายของสหายกำลังจะก้าวขาลงไปในลำธารในใจก็พลันห่ว
