บทที่ 6.1 หวั่นไหว
หลังใช้เวลาเดินขึ้นเขาร่วมหนึ่งชั่วยามในที่สุดเซี่ยอวี้ฉีก็หยุดเท้าลง เฉินห่าวหรานทิ้งตัวลงนั่ง สองมือเท้าพื้นแหงนหน้าหายใจเหนื่อยหอบ ดวงตาคมมองต้นไม้สูงใหญ่ที่ออกลูกสีเขียวขนฟูตั้งแล้วขมวดคิ้วเข้ม
“นี่คือต้นเกาลัดที่เจ้าว่าหรือ”
“เพคะ”
คิ้วเข้มของผู้เป็นอ๋องขมวดเข้าหากันแน่น มิใช่ว่าผลเกาลัดมีเปลือกเรียบเนียนสีน้ำตาลหรือไร เจ้าผลไม้ขนฟูสีน้ำตาลบ้าง สีเขียวบ้าง นี่จะเรียกว่าเกาลัดได้อย่างไร
“ฉีเอ๋อร์ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว นี่ไม่ใช่ต้นเกาลัด”
เซี่ยอวี้ฉีได้ยินอีกฝ่ายเรียกขานตนอย่างสนิทสนมก็ขมวดคิ้วตวัดสายตาขุ่น ทว่าให้นางเพ่งมองเขาด้วยความไม่พอใจอย่างไร คนหน้าหนาตรงหน้าก็ไม่รับรู้ สายตาคมมองผลเกาลัดบนต้น แล้วถอนหายใจยาว
เซี่ยอวี้ฉีอย่างไรก็เป็นเพียงหญิงชาวบ้านความรู้ย่อมมีไม่มาก จะเข้าใจสิ่งต่างๆ ผิดไปบ้างย่อมไม่แปลกนัก เช่นนั้นครั้งนี้เขาจะชี้แนะนางสักหน่อยก็แล้วกัน
