บทที่ 5.1 ท่านอ๋องผู้ว่างงาน
จวบจนตะวันลับฟ้า เซี่ยอวี้ฉีจึงได้โต๊ะอาหารตัวใหม่ เซี่ยโป๋ซีถอนหายใจยาวทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นดินพลางยกแขนขึ้นปาดเหงื่อบนกรอบหน้า ชั่วชีวิตการเป็นช่างไม้ของเขา ครั้งนี้นับเป็นการทำงานที่ยาวนาน และวุ่นวายที่สุดจริงๆ
“เสร็จแล้วหรือเจ้าคะ”
เซี่ยโป๋ซีไหนเลยจะยังมีแรกเอ่ยตอบรับเซี่ยอวี้ฉี หลังสูดและผ่อนลมหายใจยาวก็ทำเพียงพยักหน้ารับแทนคำตอบ แต่เขาเหนื่อยจนแทบสิ้นแรงถึงเพียงนี้ บุรุษผู้หนึ่งกลับมีแรงเอ่ยวาจาเสียงภาคภูมิ ไร้ความอ่อนแรง
“ก็แค่โต๊ะไม้ชุดหนึ่งไม่นับว่ายากลำบากอะไร”
เหอะ! เซี่ยโป๋ซีแค่นเสียงในคอเอียงศีรษะ เงยหน้าขึ้นมองบุรุษสูงโปร่งตรงหน้า
ไม่นับว่ายากลำบากอะไร
ย่อมต้องเป็นเช่นนั้นเพราะคนสติฟั่นเฟืองผู้นี้ไม่ได้ทำอะไรเลย อีกทั้งยังสร้างความวุ่นวายทำโต๊ะไม้พังไปหลายตัว คิดแล้วก็ชวนให้โมโหจริงๆ
“เจ้ายังอยากได้เตียงใหม่ด้วยหรือไม่ ข้ากับนายช่างเซี่ยสา
