บทที่ 4.3 เด็กน้อยผู้นี้คือบุตรของข้า
ยามที่ขอบฟ้าทอแสงสีส้มอ่อน เสียงไก่ในเล้าขันร้องประสานเสียง เซี่ยอวี้ฉีก็ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน ทำธุระยามเช้าของตัวเองเสร็จก็เปิดประตูห้องออกมา เพียงแต่ยังไม่ทันก้าวเท้าออกจากห้องภาพบุรุษในชุดสีฟ้าครามที่นั่งส่งยิ้มอ่อนโยนอยู่กลางห้องโถงเล็ก ก็ทำให้คิ้วเรียวของนางขมวดเข้าหากัน ในแววตามีความขุ่นเคืองกับการกระทำที่รุกล้ำของอีกฝ่าย
เป็นท่านอ๋องแล้วอย่างไร สามารถเข้าออกเรือนผู้อื่นตามใจเช่นนี้ได้หรือ
"แม่นางเซี่ยเจ้าตื่นแล้วหรือ ข้ามารอเจ้าอยู่นานแล้ว"
เฉินห่าวหรานเอ่ยทักทายเสียงอ่อนโยน บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มบางๆ ที่สตรีใดได้เห็นก็ล้วนใจอ่อนจนเข่าทรุดกันทั้งสิ้น ยามที่เห็นว่าสตรีตรงหน้าตื่นตะลึงยืนนิ่งไม่ไหวติงก็ยิ่งกระหยิ่มย่องในใจ
หึ! หลงใหลข้าแล้วล่ะสิ
คนที่หลงชื่นชมตนเองในใจค่อยๆ หยิบพัดล้ำค่าออกมากางโบกสะบัดเบาๆ จนเส้นผมพลิ้วไหว ปรากฏเป็นภาพบุร
