บทที่ 5.2 ท่านอ๋องผู้ว่างงาน
"ท่านอ๋อง เมื่อคืนบรรทมตกหมอนหรือเพคะ"
เฉินห่าวหรานพลันหางคิ้วกระตุก รอยยิ้มแข็งค้าง พัดในมือร่วงหล่นจนเสียกิริยาไปชั่วขณะ สตรีผู้นี้ตาบอดหรือไร ท่าทางของเขาเมื่อครู่นี้ทั้งสูงส่ง ทั้งสง่างาม แต่นางกลับกล่าวว่าเป็นท่าทางของคนตกหมอน
ช่างเป็นผู้มีตาแต่ไร้แววโดยแท้จริง
ทว่าไม่ทันได้เอ่ยตำหนิสตรีตาบอดตรงหน้า เสียงเล็กสดใสก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ท่านแม่ข้าล้างตัวเสร็จแล้วขอรับ”
เซี่ยอวี้เฉินเอ่ยพร้อมกับวิ่งมาหามารดา ทว่ายามที่ก้าวพ้นประตูรั้ว สายตาก็มองเห็นแขกที่มาเยือนตอนเช้า รอยยิ้มสดใส แววตาเปล่งประกายก็พลันแปรเปลี่ยนไป สองเท้าเล็กขยับชิด ประสานมือโน้มตัวลง ด้วยท่าทางมั่นคงสง่างาม
“กระหม่อม เซี่ยอวี้เฉินคารวะท่านอ๋อง”
เฉินห่าวหรานมองท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างรู้ความของเด็กน้อยในใจก็พลันเกิดความรู้สึกชื่นชม สหายเขาช่างสั่งสอนบุตรได้ดียิ่งนัก ต่างจากสตรีตาบอดผู้นี้
