บทที่ 4.2 เด็กน้อยผู้นี้คือบุตรของข้า
“เจ้าไม่ใช่อาซินก็แล้วไป แต่มารดาเจ้าทำร้ายข้า”
เซี่ยอวี้ฉีขมวดคิ้วเล็กน้อย ทว่าทันทีที่สบแววตาเจ้าเล่ห์ของท่านอ๋องหนุ่ม นางก็รับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานมา
“จับนางไปรับโทษ”
เสียงของเฉินห่าวหรานดังก้อง เซี่ยอวี้ฉีเบิกตากว้างคนผู้นี้แย่งชิงคนซึ่งหน้าไม่ได้ก็ใช้วิธีการบีบบังคับ นิสัยยากจะยอมรับจริงๆ
“อย่าแตะต้องท่านแม่ของข้านะ!”
เซี่ยอวี้เฉินขยับตัวมายืนกางแขนบังร่างของมารดา เฉินห่าวหรานยกมุมปากมองท่าทางของเด็กน้อยแล้วส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เจ้ามีข้อแลกเปลี่ยนอันใด ให้ข้าปล่อยมารดาเจ้า”
เซี่ยอวี้เฉินเม้มริมฝีปากเล็กมองสหายของบิดาสลับกับมารดาคนดีของตนแล้วเอ่ยเสียงสั่นคลอ
“กระหม่อมยอม...”
หากแต่ในจังหวะที่เซี่ยอวี้เฉินกำลังจะหลงกลอีกฝ่าย เซี่ยอวี้ฉีก็เอ่ยแทรกขึ้น
“ที่แท้ท่านอ๋องทรงมีอำนาจเหนือองค์ฮ่องเต้ถึงเพียงนี้”
มีอำนาจเหนือองค์ฮ่องเต้
