บทที่ 4.1 เด็กน้อยผู้นี้คือบุตรของข้า
เพราะเมื่อคืนเซี่ยอวี้ฉีคอยเฝ้าระวัง ด้วยใจที่กังวลว่าเด็กน้อยจะฝันร้ายจากการพบเจอเหตุการณ์ที่ชวนหวาดหวั่น ในเช้าวันต่อมานางจึงตื่นสายกว่าปกติ ทว่ายามที่ลืมตาตื่นแล้วพบเจอเตียงที่ว่างเปล่าในใจก็พลันตื่นตระหนก ขยับตัวลงจากเตียงด้วยความรวดเร็ว
หรือเขาจะกลับไปนอนที่ห้องข้าง
เซี่ยอวี้ฉีหมุนตัวไปยังห้องข้าง กวาดสายตาไปจนรอบห้อง หากแต่ไม่เพียงบนเตียงไม้ไผ่เล็กที่ว่างเปล่า บนโต๊ะเตี้ยก็ไร้เงาคน
เซี่ยอวี้เฉินหายไปที่ใดกัน หรือคนร้ายกาจผู้นั้นจะมาจับตัวเด็กน้อยของนางไป
ความกังวลของเซี่ยอวี้ฉีเพิ่มพูนเป็นทบทวี ยังคงจดจำสายตาที่หมายปองแย่งชิงคนของบุรุษในชุดฟ้าครามได้เป็นอย่างดี สองเท้าเร่งขยับออกไปนอกเรือน เพียงแต่ยามที่เปิดประตูเรือนออกมา คนตัวเล็กก็เปิดประตูรั้วเข้ามาเช่นกัน
“ท่านแม่ ข้า...”
“อาเฉิน!”
เซี่ยอวี้เฉินเอ่ยไม่ทันจบประโยค ผู้เป็นมารดาก็วิ่งเข
