“ระวังปากพวกเจ้าให้ดี มี่จือล้วนต้องการสร้างศิษย์รับใช้ราชสำนัก หากยังกล่าวร้ายถึงองค์ชายเติ้งไห่หลงเช่นนี้ ข้าเกรงว่าเจ้าทั้งสองคงตกที่นั่งลำบากในภายหน้า”
ริมฝีบางกระจุ๋มกระจิ๋มของเยว่ปิงฉินเผยอขึ้น ตาเบิกกว้าง เขาแสร้งทำทีเป็นตกใจกลัวในคำพูดเจ้าเจิ้งหู่ ส่วนเกาหลวนคุนคล้ายได้สติกลับคืน อารมณ์ฉุนเฉียวจึงลดลงหลายส่วน อย่างไรเสียเขาจะให้ทุกคนล่วงรู้ไม่ได้ว่าปลอมตัวเป็นผู้อื่นมาศึกษาที่นี่ เพราะเขารอโอกาสจัดการคนของตระกูลเยว่ โดยเฉพาะเยว่จินเกอ
“น้อมรับคำชี้แนะของพี่เจิ้ง แต่สำหรับปิงฉิน ข้าคิดว่าเขาคงหาใส่ใจไม่”
“ฮิๆ ๆ กล่าวได้ถูกต้องแล้วพี่หลวนคุน ตระกูลเยว่ย่อมไม่มีทางหวั่นเกรงผู้ชายแซ่เติ้ง”
“เห็นเจ้าปากกล้าเช่นนี้ข้าก็นับถือ และหวังว่าวันใดที่อำนาจสกุลเยว่หมดลง เจ้าคงยังมีแผ่นดินอยู่”
เยว่ปิงฉินขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เขาชังน้ำหน้าเกาหลวนคุนอยู่มาก และยังนึกแปลกใจอยู่ว่า สกุลเกาที่อย
