อี้เหรินจัดเสื้อผ้าของตนให้เขาที่ ตอนนี้ยากเหลือเกินเมื่อต้องทำตัวให้เป็นปกติด้วยกลิ่นกายและสัมผัสจากเติ้งไห่หลงยังละมุนละไมอยู่ในเรือนกายเขา และดวงจิตที่มาจากโลกแห่งความเป็นจริง ต้องยอมรับว่าอ่อนไหวยามที่ได้ยินเสียงทุ้มกังวานของอีกฝ่าย
“เจ้าอภิรมย์ต่อสิ่งที่ข้ากระทำให้หรือไม่”
“ผู้น้อยมิอาจกล่าวได้ว่าสุขใจ เพียงแต่เรื่องนี้ทำให้เราผูกพันทั้งกายและใจ”
“นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการ แล้วอาเหรินเล่า ความผูกพันนี้ทำให้เจ้าเป็นสุขหรือไม่”
ดวงตากลมโตมองบุรุษเบื้องหน้าด้วยแววตาซึ้ง แล้วกล่าวตอบ
“มังกรย่อมต้องเคียงคู่กับหงส์...แต่ผู้น้อยเป็นได้เพียงแค่ลูกเป็ดขี้เหร่ตัวหนึ่ง”
“โถ อาเหรินของข้า เจ้าถ่อมตนเกินไป สิ่งที่เจ้าเป็นได้และสำคัญต่อข้าในภายภาคหน้าคือ การเป็นกุนซือยอดดวงใจของข้า หาได้มีมังกรหรือลูกเป็ดขี้เหร่ที่ไหน”
เด็กน้อยบิดขี้เกียจ พลางมองยังร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาด้านใน
“นอนเ
