เมื่อหลุดกล่าวเสียงดังออกไป ทั้งเจ้าเจิ้งหู่และชายที่มีใบหน้าคล้ายกับกมลต่างมองอี้เหรินตาค้าง มันเป็นช่วงเวลาที่ชวนให้ฉงน
“เอ ไฉนกล่าวเช่นนั้น ข้ากับ ทะ ท่าน เรารู้จักกันหรือ”
อี้เหรินกระอึกกระอัก ในหัวหมุนติ้วไปชั่วขณะ ด้วยคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่เคยเขียนไว้
“ทุกอย่างสวรรค์ล้วนกำหนด ข้าเอ่ยตามที่เห็นในนิมิต”
ชายพเนจรสั่นศีรษะแรงๆ ท่าทางเหมือนคนกำลังสับสน
“นามข้าคือซินซิน...หาใช่คนยากไร้ แต่เดิมเป็นนักแสดงละครจากเมืองทางเหนือ แต่ระหว่างเดินทางถูกโจรป่าเฟยเทียนดักปล้น”
อี้เหรินสังหรณ์ใจ คำพูดซินซินทำให้เขาประหวั่นใจ ยามนี้โลกคู่ขนานมีตัวละครที่เขาไม่ได้เขียนถึงโผล่มา อีกทั้งเรื่องที่ควรจะเป็นก็กลับตาลปัตรไปอีกด้าน ซึ่งแน่นอนผู้ชายคนนี้คือกมล!
“แล้วเฮีย เอ๊ย...พี่ซินมาผู้เดียวหรือไม่”
ชายที่ใบหน้าซีดเซียวมองอี้เหรินราวกับอยากปรับทุกข์ แต่เป็นระยะเวลาเพียงประเดี๋ยว เพราะเขาได้กล
