ระหว่างที่ต้องทนดูอาจารย์หญิงย่าหนานปรุงสมุนไพร เพื่อทำเครื่องหอมสำหรับช่วยให้จิตใจผ่อนคลายและรักษาความสมดุลในร่างกาย เยว่ปิงฉินก็เข้ามาซักถามอี้เหริน “เมื่อคืนเจ้าหายไปไหนมา บุรุษผู้นั้นล่วงเกินเจ้าหรือไม่!” คำถามและแววตาร้ายๆ ของเขาหวังคาดคั้นเอาคำตอบ “ศิษย์น้องก็กลับหอนอนอย่างไรเล่า” อี้เหรินกล่าวเสียงเรียบ มิได้มีวี่แววหวาดหวั่นต่ออีกฝ่าย “มั่นใจหรือ” “มีเหตุใดที่ข้าต้องโกหกท่าน” “สายตาเจ้ามันฟ้อง อีกทั้งข้าไปสำรวจที่หอนอนทิศเหนือ หาได้พบเจ้ากับ...” เยว่ปิงฉินเลือกที่จะเอ่ยเพียงเท่านั้น เขาเจ็บปวดกับความจริง “ข้าอยู่ด้านใน และหอนอนดังกล่าวเป็นเขตพิเศษ ข้าคิดว่าพี่ปิงฉินไม่ควรล่วงผ่านไปที่นั่น” “กล่าวเช่นนี้กลัวข้าล่วงรู้ความสัมพันธ์ของเจ้ากับชายโฉดแห่งตำหนักบุปผามิรู้โรยรึอย่างไร” “หามิได้ ข้าเป็นคนของอ๋องแปด แม้ชีวิตไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขา แต่ก็มาในฐานะคนสกุลเติ้ง” ดวงตา