หลังจากรับประทานอาหารง่ายๆ เรียบร้อย อี้เหรินถึงได้รู้ว่าด้านนอกถ้ำมีเฉิง ผู้ติดตามเติ้งไห่หลง และองครักษ์เสื้อแพรอีกสองนายรออยู่ หากทั้งคู่ไม่ใช่ลู่จิว!
เติ้งไห่หลงยิ้มให้อี้เหรินหวังปลอบใจ เขาเห็นสีหน้าเด็กน้อยเครียดและดูหงอยๆ
“กินอิ่มแล้วยังมีสิ่งใดที่อาเหรินเป็นกังวล”
“ผู้น้อยทำสิ่งไม่น่าให้อภัย ทั้งหนีออกจากหอนอนและยังทำเรื่องผิดกฎ รวมถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนศิลาหลอมใจ”
ริมฝีปากเล็กๆ เบะออกมาคล้ายกำลังจะร้องไห้ หัวคิ้วขมวดมุ่น แต่ในสายตาเติ้งไห่หลง เด็กน้อยของเขาช่างน่ารักและน่ากอด
“ไม่ต้องห่วงอันใด เจ้าจะไม่ได้รับโทษ ข้าให้คนดูแลเรื่องนี้แล้ว ผิวขาวๆ เนียนนุ่มนี้จะไม่ระคายสักนิด แต่เจ้าอาจต้องคัดตำราหมากล้อมและกฎของมี่จือมากอยู่สักหน่อย ซึ่งมันย่อมดีกับเจ้าในภายภาคหน้า”
“แล้วองค์ชายจะไม่กลับมี่จือพร้อมผู้น้อยหรือไร” อี้เหรินนึกกลัว เหตุการณ์ครั้งก่อนเขายังจำฝังใจ ที่ถูกเยว่จิ
