ริสากำลังยืนรออยู่หน้าตึก ขณะที่โทรศัพท์ในมือของเธอดังขึ้น เป็นสายจากภูวินที่บอกว่า
“วันนี้จะไปรับช้าหน่อยนะ เพราะภูผาออกมาช้า” เสียงของภูวินดังก้องจากปลายสาย น้ำเสียงของเขาแสดงถึงความห่วงใยและความใส่ใจที่ทำให้หัวใจของริสาเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย เมื่อคิดถึงภูวินที่คอยสนับสนุนเธออยู่เสมอ เสียงหัวเราะและการพูดคุยของเขากับภูผาในช่วงเวลาที่ผ่านมา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเธอมีแค่พวกเขา สองคนที่ทำให้ชีวิตของเธอมีความหมายยิ่งขึ้น วันนี้เธอไม่ได้ไปรับภูผาด้วย เนื่องจากมีประชุมโปรเจคที่ติดพันอยู่ แต่ความคิดถึงทั้งสองคนก็แวะเข้ามาในใจของเธอ ทำให้ริสารู้สึกถึงความอบอุ่นและความสบายใจ เธอจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสดใส
“โอเค เดี๋ยวฉันรอนะ” วันนี้เป็นวันเกิดของภูผา ริสากลัวว่าเธอจะมีเวลาอยู่กับลูกชายตัวกลมน้อยเพราะวันนี้ไม่ได้ไปรับด้วยตัวเองเหมือนทุกวัน
“ไอ้เจ้าอ้วน ต้องงอแงแน่ๆ” ริสารำพึงกับตัวเ
