เมื่อริสากลับมาถึงบ้าน ภูผาลูกชายของเธอกำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่น เสียงหัวเราะสดใสของเขาทำให้ริสายิ้มได้ แม้จะเหนื่อยล้าจากการทำงานตั้งแต่เช้า การที่ได้เห็นลูกชายเล่นอย่างมีความสุขทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจ
"คูมแม่เหนื่อยมั้ย?" ภูผาถามพร้อมกับยื่นตุ๊กตาตัวโปรดของเขาให้ ริสายิ้มและนั่งลงข้างๆ ลูบหัวเขาอย่างรักใคร่ ความรักที่เธอมีต่อลูกชายมันเข้มข้นยิ่งกว่าความเหนื่อยล้าทั้งหมด
"เหนื่อยนิดหน่อยครับ แต่แม่โอเคครับ" ภูผาหัวเราะอย่างมีความสุข ริสามองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์และความรักของลูกชาย
"คูมแม่ เดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องการ์ตูนให้ฟัง!" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ริสามองไปที่ภูผาแล้วรู้สึกได้ถึงความพิเศษของช่วงเวลาเช่นนี้ ในจังหวะที่โลกภายนอกอาจเต็มไปด้วยความวุ่นวายและความเครียด แต่ในห้องนั่งเล่นนี้ เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกที่ปลอดภัยและมีความสุขที่สุด
"เอาสิคร
