รักแท้พรหมลิขิต

แสงสว่างในความมืด (21)

ในคืนนั้น ภูวินนั่งอยู่ที่ผับซึ่งเต็มไปด้วยแสงสีและเสียงเพลงที่ดังระงม ทำให้บรรยากาศดูคึกคัก ผู้คนรอบข้างดูสนุกสนานและมีความสุข แต่ภูวินกลับรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างแปลกประหลาด เขาถือแก้วเหล้าไว้ในมือ ดื่มไปเรื่อย ๆ จนเริ่มรู้สึกมึนงง ความคิดของเขายังคงวนเวียนอยู่กับริสาและความรู้สึกหึงหวงที่ทำให้เขาหมกมุ่นอยู่กับการที่เธอไปทำงานกับวิลเลี่ยม เสียงเพลงดังขึ้นในห้อง ผสมผสานกับเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของผู้คนรอบข้าง แต่ดูเหมือนว่ามันไม่ได้เข้าหูเขาเลย เขามัวแต่จมอยู่ในความคิดของตัวเอง ภาพของริสาในชุดทำงานและรอยยิ้มที่เธอส่งให้วิลเลี่ยมยังคงติดอยู่ในใจของเขา รู้สึกหงุดหงิดที่ทำไมเขาถึงไม่สามารถปล่อยวางเรื่องนี้ได้ การที่ริสามีปฏิสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกกระชากหัวใจออกไป เมื่อเขาเฝ้ารอให้เธอเสร็จจากงานเพื่อมารับเธอ กลับต้องมานั่งอยู่ที่นี่คนเดียวเพราะเธอส่งข้อความมาบอกว่า ต้องไปกินเลี้ยงต่อกับคนที่ร่วมโปรเจคด้วย คงไม่พ้นไอ้หมอนั้อีกแล้วสินะในใจเขาคิดแบบนี้ทำให้เขายิ่งรู้สึกเครียดขึ้นไปอีก

ในขณะที่ริสาทำงานและกินเลี้ยงเสร็จ เธอรู้สึกเป็นห่วงภูวินมาก เพราะเขาไม่ได้มารับเธอตามที่ตกลงกันไว้ สุดท้ายเธอตัดสินใจนั่งรถมาที่ผับที่ภูวินอยู่ เมื่อเธอเข้าไปในห้องทำงานของผับ ก็เห็นภูวินนั่งอยู่ที่มุมหนึ่ง กำลังดื่มอยู่คนเดียว แสงไฟสลัวทำให้เธอมองเห็นเขาได้ไม่ชัดนัก แต่ท่าทางของเขาทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ริสาเดินเข้าไปหาด้วยความกังวล

“พี่ภูวิน…” ริสาเรียกเบา ๆ พร้อมกับยิ้ม แต่ก็ยังแฝงไปด้วยความวิตก เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้และเห็นว่าเขามีท่าทีที่ไม่สบายใจ สายตาของเขาดูเบลอเล็กน้อยและไร้เรี่ยวแรง ภูวินหันมามองด้วยสายตาที่เบลอ ๆ เขายิ้มให้เธอ แต่กลับไม่ได้พูดอะไร เขาดูเหมือนจะหลุดจากความคิดและหันมาทางเธอแบบงง ๆ ริสาเห็นความไม่สบายใจในดวงตาของเขา เธอเลยตัดสินใจใช้โอกาสนี้ถามเกี่ยวกับปัญหาที่เขาเผชิญอยู่

“พี่ภูวิน เป็นอะไรหรือเปล่า?” ริสาถามอย่างอ่อนโยน เสียงของเธอดูหวั่นไหว ภูวินนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเผลอพูดความในใจออกมา

“พี่… พี่แค่ห่วงริสา รู้สึกไม่ดีเวลาที่เห็นริสาอยู่กับวิลเลี่ยม” เสียงเขาสั่นนิด ๆ แสดงถึงความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ภายใน น้ำเสียงนั้นทำให้ริสารู้สึกตกใจ แต่ในใจกลับรู้สึกดีที่ภูวินหึงเธอ แม้จะลืมไปรับเธอจากที่ทำงาน แต่การได้ยินคำพูดนี้กลับทำให้เธอรู้สึกพิเศษ รู้สึกเหมือนมีคนที่รักและห่วงใยเธออย่างแท้จริง

“พี่ภูวิน…” ริสาเริ่มพูด แต่ภูวินกลับไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก เขาพูดต่อ

“แล้วทำไมต้องไปคุยกับไอ้หมอนั้นด้วย?” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ริสาเห็นว่าเขาหนักใจจริง ๆ จึงพยายามปลอบใจเขา ริสาเริ่มยิ้ม เพราะเห็นว่าเขาเมาแล้วพูดอะไรตามใจ

“พี่ภูวินคิดว่าฉันจะไปกับใครเหรอ?” เธอถามอย่างขี้เล่น เสียงของเธอดูมีความหวานและมีเสน่ห์จนภูวินแทบจะละสายตาไม่ขึ้น เธอรู้ว่าต้องใช้วิธีนี้เพื่อทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

“ไม่รู้สิ…” เขาตอบอย่างไม่แน่ใจ รู้สึกถึงความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมในใจ เขาพยายามครุ่นคิดถึงคำพูดของเธอที่ทำให้เขารู้สึกเบาใจขึ้นบ้าง

ในขณะนั้น ริสาก็ยิ้มอย่างสดใส

“ถ้าไม่อยากให้ริสาไป ก็แค่บอกมา อย่าปล่อยให้ความรู้สึกอยู่ในใจแบบนี้เลย” เธอพูดอย่างมีความมั่นใจ แต่ในใจกลับแอบหวังว่าเขาจะเปิดใจ เธอรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาควรจะพัฒนาไปอีกขั้น ภูวินมองดูเธอ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งหึงหวงและรัก

“กลับกันเถอะ” ริสาชวน พร้อมกับยิ้มให้เขา ภูวินพยักหน้าอย่างอ่อนแรง ก่อนที่ริสาจะพาเขาออกจากผับ

เช้าวันรุ่งขึ้น ภูวินตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง รู้สึกมึนงงเล็กน้อยเมื่อมองเห็นริสานอนอยู่ข้าง ๆ เขาถามเสียงงัวเงีย “เกิดอะไรขึ้น?”

“เมื่อคืนพี่ดื่มหนักมากจนลืมไปรับฉัน” ริสาตอบพลางหัวเราะเสียงใส

“ฉันเป็นคนพาพี่กลับมาเนี่ย” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความรักและความเข้าใจที่ทำให้ภูวินรู้สึกอบอุ่นในใจ ภูวินรู้สึกผิดและเครียด

“พี่ขอโทษ… พี่ไม่ควรทำแบบนั้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง สายตาของเขายังเต็มไปด้วยความสับสน ความรู้สึกผิดทำให้เขารู้สึกหนักใจ เขาไม่อยากให้ริสาเห็นเขาในสภาพแบบนี้

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ริสาเข้าใจ” ริสาตอบ พร้อมกับยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

“แต่มีอะไรที่พี่อยากบอกหรือเปล่า?” เธอขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น รู้สึกว่าช่วงเวลานี้สำคัญ ภูวินรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย แต่ก็ได้ใจกล้า

“พี่… พี่ห่วงเธอจริง ๆ นะ ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเธอ” เสียงเขาสั่นเล็กน้อย แสดงถึงความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ เขามองลึกไปในดวงตาของริสา หวังว่าเธอจะเข้าใจความรู้สึกของเขา ริสารู้สึกมีความสุขเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอพยักหน้าตอบรับ

“ฉันไม่อยากให้พี่รู้สึกแบบนี้อีก” น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล เต็มไปด้วยความเข้าใจ และยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน

ภูวินยิ้มให้เธอด้วยความรู้สึกดี และทั้งสองก็ยิ้มให้กัน ในที่สุดความรู้สึกที่อัดอั้นก็เริ่มเบาบางลง ความสัมพันธ์ของพวกเขาเริ่มกลับมาดีขึ้นอีกครั้ง รู้สึกเหมือนมีแสงสว่างเข้ามาในชีวิตของทั้งสอง

“อย่ากังวลไปเลยนะ” ริสาบอก พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนหวาน เสียงของเธอดูมั่นใจ ภูวินรู้สึกมีความหวังว่าสิ่งที่ดีที่สุดกำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต

“แล้วถ้าไม่อยากให้พี่หึงก็… ให้พี่เป็นคนเดียวที่อยู่ใกล้เธอสิ ได้มั้ย” ภูวินพูดอย่างอ้อน ๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ

“แล้วพี่จะทำยังไง?” ริสาถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสนุก เธอรู้สึกว่าเขากำลังพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง

“พี่จะอ้อนเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกว่าเธอจะไม่สามารถต้านทานได้” ภูวินยิ้มตอบด้วยท่าทีที่น่ารัก ริสาเผลอยิ้มตามเผลอคิดในใจว่า ก็คงต้านทานไม่ไหวจริงๆ แหละนะ