แต่งงาน (8)
1396 คำ
"ฉันจะเริ่มต้นใหม่ในการคุยกับใครสักคนนึงแปลว่า วันนั้นฉันไม่ได้มองคนนั้นที่ฉันคิดว่าเขาคือเดอะเบส เป็นเดอะเบสในสายตาฉันอีกต่อไปแล้วอ่ะ เขาก็แค่ผู้ชายคนนึงที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เมื่อไรที่เกิดความรู้สึกนั้น ตอนนั้นแหละฉันถึงจะเริ่มต้นใหม่ได้"
"แล้วตอนนี้เธอก็เธอเจอเดอะเบสคนใหม่หรือยัง"
"ก็......ไม่รู้สิ อาจจะเจอแล้วก็ได้มั้ง นายไง"
.
.
.
แค่บทสนทนาโง่ๆ นั้นทำไมผมต้องไปสนใจด้วยก็ไม่รู้ เธอก็แค่เครื่องมือ....เครื่องมือก็แค่นั้นแหละ ขอแค่เธอยอมรักผมจนไม่สนใจอะไรเลยสักอย่าง แล้วก็ยกมรดกของตระกูลเก่าแก่นั้นให้ผมซะ ทุกอย่าง....ก็จะได้จบ แค่นั้น
"งืมมมม เสี่ยอ่า นั่งเหม่อไม่สนใจเรนนี่เลยอ่ะ คิดถึงคนอื่นอยู่หรอ" ผมหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะหันมามองผู้หญิงตัวบางที่ใส่ชุดรัดรูปสีแดงสด พร้อมกับใบหน้าที่ออดอ้อน ผมส่ายหัวรัวๆ เพื่อสลัดความคิดไร้สาระทิ้ง ก่อนเอี้ยวตัวไปโอบกอดเรนนี่ไว้
"นั้นดิ มีอะไรน่าสนใจว่า คนชงเหล้าคนโปรดอีกหรอวะ" ไอ้นิวพูดแซวขึ้นหลังจากที่มันนั่งซุกไซ้ซอกคอขาวของสาวข้างกาย จนผมต้องส่ายหน้ารัวๆ อย่างเอือมระอา
"แล้วเรื่องนั้นล่ะ ไปถึงไหนล่ะ"
"มึงหมายถึงอะไร" ผมพูดตอบไอ้โซจูที่เอ่ยถามผมด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด
"ก็เรื่องของตระกูลชรินทร์จิรพนธ์ไง มึงคงไม่ได้หลงรักเหยื่อแล้วใช่มั้ย" เรื่องของริสาหรอ ผมแอบตกใจเล็กน้อยก่อนที่รีบปรับสีหน้าเรียบเฉยแล้วพูดตอบออกไป
"ก็ไม่นะ ทำไมกูต้องหลงรักเธอด้วย มันก็แค่แผนการป่ะ"
"เอ้า ก็ไม่รู้ เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ก็นึกว่า จะตกหลุมพรางที่ตัวเองตั้งไว้"
"กูไม่สนใจเรื่องแบบนั้นมึงก็รู้ อีกอย่างริสาก็แค่หมากตัวนึง ถ้ากูไม่อยู่กับเธอบ่อยๆ เธอจะไว้ใจกูได้ยังไงวะ"
"อ๋อออ เรอะ! เหอะ! อย่าให้กูเห็นว่า ไอ้หมาที่ไหนมานั่งร้องไห้เพราะว่าเขารู้ความจริงแล้วก็ทิ้งไปล่ะกัน" ไม่รู้ทำไมผมถึงใจวูบทุกครั้งที่ได้ยินแบบนี้ ทั้งตอนที่ไอ้เดลบอกและก็ตอนนี้
"นั้นดิ เพราะถ้าเขารู้ความจริงว่า มึงคิดจะหุบตระกูลเขาและก็ทำดีทุกอย่างแบบที่ไม่ได้รักเขาเลย ยังไงเขาก็ไม่อยู่กับมึงแน่ๆ ครับ"
"จิ๊ ไอ้พวกเชี้ยแล้วมึงจะ......."
ติ๊ง! ติ๊ง!
"อุ้ย! ใครทักมาอ่ะ ใช่คนที่เขากำลังจะทิ้งมึงในอนาคตหรือป่าว" ผมจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นข้อความจากริสาตามความคาดหมาย ผมรีบลุกเพราะเหมือนเธอน่าจะเลิกงานล่ะ
"ไปไหนอ่าาา รีบไปจัง ต้องรีบอยู่กับเขาอะเนอะ เพราะเดี๋ยวถ้าเขาทิ้งไปก็ไม่มีใครให้อยู่ด้วยล่ะ"
"ไอ้พวกเหี้ย! แล้วจะย้ำทำเหี้ยไรนักหนาอ่ะ" ผมพูดแล้วก็ผลักเรนนี่ออกด้วยความเผลอตัว ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไปเลย ยิ่งไม่ค่อยชอบฟังอยู่ ก็ย้ำอยู่นั้นแหละ ใครจะปล่อยให้ยัยทิ้งกันวะ!
ปัง!
"ฮาโล!"
(อ่ะ เอ่อออ นายเป็นอะไรหรือป่าว ฉันโทรมากวนหรอ) ผมเบิกตากว้าง พร้อมกับผละหน้าออกจากโทรศัพท์ 'ริสา' เชี้ยล่ะ ก็นึกว่าไอ้เดลหรือไอ้ห่านั้น ก็เผลอตะโกนใส่ไปซะดังเลย
"อ่ะ! ป่าวๆ เมื่อกี้ฉันแค่อยู่ไกลโทรศัพท์อ่ะ ก็เลยตะโกน ตกใจมากเลยหรอ"
(อะ..อืม ตกว่า โทรมากวนอ่ะ)
"กวนอะไร ไม่กวนเลย เธอโทรมาได้ตลอด ไม่ได้กวนเลย เนี่ยฉันกำลังจะขับรถไปหาเลย รออยู่ที่บริษัทก่อนนะ เดี๋ยวไปกินข้าวกัน"
(อะเค) ดูจากท่าทางน่าจะตกใจเลยแฮะ เห้ออ! จิตใจบอบบางจริงๆ เกิดมาจากตระกูลมาเฟียจริงมั้ยเนี่ย แล้วทำไมผมต้องไปสนใจเธอด้วย จะโกรธหรือไม่โกรธ ตกใจหรือไม่ตกใจก็ช่างสิ!
.
.
.
อ่าาา! ทำไมเขามาช้าจังหรือว่าเขาจะไม่ว่างอยู่จริงๆ นะ แล้วเขาแค่เกรงใจหรือป่าวก็เลยไม่กล้าปฏิเสธ บางทีฉันกับเขาอาจจะตัวติดกันเกินไปแล้วหรือป่าวนะ หรือเขาอึดอัดกันแน่ ถึงว่าได้ตะโกนออกมาแบบนั้น แต่เขาบอกว่า เขาอยู่ไกล แต่เสียงก็ดังมากเลยแฮะ เหมือนโกรธใครอยู่เลย หรือโกรธเรากันนะ แต่ในขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดไปเรื่อยก็มีจอดสีขาวสุดหรูมาจอดเทียบตรงหน้า รถที่คุ้นเคย ภูวินสินะ อรั้ยย! เขาเดินลงมาแล้ว ฉันเบิกตากว้างก่อนจะหรือหลุบตาแล้วก้มหน้าลง ไม่กล้าสู้หน้าเลยแฮะ
"เป็นอะไร ทำไมนั่งตัวแข็งแบบนี้อ่ะ"
"อ่ะ! ป่าวๆ ฉันแค่เหนื่อยอ่ะ" ฉันพูดตอบออกไปโดยที่ยังก้มหน้าอยู่แบบนั้น ทำไมรู้สึกว่าวันนี้เขาน่ากลัวขนาดนี้กันนะ รู้งี้กลับเองซะก็ดีแล้ว ไม่น่าโทรตามเขาเลย ยัยริสายัยโง่!
"เธอเป็นอะไร นั่งหน้าทำไมเนี่ย ตกใจยังไม่หายหรอ"
"อ่ะ! ป่าวๆ ฉันเปล่าตกใจนะ คะ...คือ ฉัน!" พรึ่บ!
"ฉันให้ ไม่รู้ว่า มันช่วยหรือป่าว แต่คิดว่า อยากให้" เขายื่นดอกกุหลาบสีขาวช่อโตให้ตรงหน้าฉัน ฉันคิดว่า เขาโกรธฉันซะอีก ทำไมถึงได้มาซื้อดอกไม้ให้ฉันล่ะ
"....."
"ฉันก็แค่ อยากขอโทษที่เผลอตะโกนใส่เธอ ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะตกใจฉันไม่ใช่หรอ"
"...."
"ฉันไม่ได้ไม่พอใจ ฉันอยู่ไกลโทรศัพท์จริงๆ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวล โทรหาได้ตลอด โอเคมั้ย" ฉันพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างและหยิบช่อดอกไม้มาหน้า เขาเลือกได้ถูกใจจัง
"ขอบคุณนะวันนี้ที่นายมาส่งฉันแล้วก็....เรื่องดอกไม้ด้วย"
"ไม่รับคำขอโทษหรอกนะ ค่าน้ำมันตั้งเท่าไร มันดูไม่คุ้มเอาซะเลย" เขาต้องการจะสื่อถึงอะไร จะเอาเงินหรอ ฉันเลยรีบหากระเป๋าทันที แต่กลับโดนรั้งข้อมือไว้ซะงั้น เขาก็จับมือฉันบ่อยอยู่นะ แต่ทำไมวันนี้รู้สึกว่า หัวใจแรงแปลกๆนะ
"ใครบอกว่า จะรับเป็นเงิน ฉันเป็นคนอาสามาส่งเธอเองนะ จะให้เธอจ่ายเงินทำไมล่ะ"
"ก็นายบอกว่า มันดูไม่คุ้มค่าที่มาส่ง"
"ที่ฉันหมายถึงคือ ฉันอายุ 28 เธออายุ 23 เธอจะเรียกฉันนาย แล้วก็ดูห่างเหินอะสิ"
"หมายถึงอะไร"
"ไหนลองเรียกฉันว่า พี่ สิ" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากัน พี่? พี่ภูวินอะหรอ? ความสัมพันธ์เราไม่ได้เริ่มต้นแบบที่อยู่ๆ จะเรียกพี่ได้อะสิ
"ไม่เอาอ่ะ"
"ทำไมอ่ะ ไม่กล้า? นี่ฉันเข้าใจผิดมาตลอดเลยหรอเนี่ยว่า เธอเป็นคนกล้าได้กล้าเสียมาตลอด นี่ฉันเข้าใจผิดเองสินะ โอเค"
"ใคร? ใครไม่กล้า?"
"จะใครซะอีกล่ะ ใครไม่กล้าเรียกก็คนนั้นแหละ"
"พี่ภูวิน!" เชี้ย! ฉันเผลอพูดออกไปก่อนจะรีบเอามือมาปิดปากตัวเองทันที นี่ฉันพูดออกมาไปแล้วหรอ จะบ้าจริงๆ
"ฮ่าๆๆๆ น่ารัก" จุ๊บ!
/////แปร๊ด//////
"ไปเข้าบ้านได้แล้ว เดี๋ยวทักจะทักหานะ" เขาจุ๊บหัวฉันทำไม...... เขาลูบหัวฉันด้วย.....
กึด!
"ยัยริสา แกมีแฟนแล้วตั้งแต่เมื่อไร เพราะแบบนี้ใช่มั้ย แกถึงไม่ยอมไปที่ฉันนัดไว้ให้ นี่! ฟังอยู่มั้ยเนี่ย"
"ห๊ะ! อะไรนะป๊า"
"ฉันถามว่า แกไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร ถ้าแกยังไม่อยากไปตามนัดมากนัก พรุ่งนี้แกไปลากแฟนแกมาหาฉันที่บ้าน ไม่งั้นฉันจะให้แกแต่งงานกับคนอื่น!"
"ไม่ได้! หนูจะแต่งงานกับเขา" -O- นี่ฉันเผลอพูดบ้าอะไรออกไปอีกแล้วเนี่ย!!!!!!!!!!!
- ผู้เขียน
