เมียลับจอมอิทธิพล

กรุงเทพมหานคร ถ้าหากมีคนบอกว่าเทพบุตรมีอยู่จริงบนโลกใบนี้ พุดมาลัย อนันต์โชคคงต้องเถียงคอเป็นเอ็นว่าไม่จริง นั่นเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝันมีแต่ในนิยายประโลมโลกมากกว่าจะมีคนที่หล่อเหลาสมบูรณ์แบบปานเทพบุตรอยู่บนโลกใบนี้จริงๆ เพราะอะไรนั่นเหรอ ก็มันช่างเป็นเรื่องยากที่บุรุษคนหนึ่งจะรวมส่วนดีทุกอย่างไว้ในตัวเองได้หมด ทั้งหล่อ รวย ฉลาด เป็นเจ้าของอาณาจักรศูนย์การค้าที่มีสาขาอยู่ทั่วโลกมากมาย นับกำไรต่อนาทีแล้วมากกว่าพนักงานแคชเชียร์ที่อย่างเธอทำงานสิบเดือนสียอีก เพราะคนที่พุดมาลัยกำลังนึกถึงคือ เฟอนันเดส เมเนอสัน ชายหนุ่มที่มีดวงตาสีเดียวกับสีบรั่นดี หนุ่มโสดที่ติดอันดับหนุ่มหล่อ รวยที่สุดของโลก นอกจากพุดมาลัยจะเปลี่ยนคำพูดแล้วเธอก็กำลังยืนหอบหายใจแรง ร่างกายสั่นระริก ด้วยความตระหนกเมื่อสบดวงตาคู่คมเหมือนสีบรั่นดีตรงหน้า พุดมาลัยร้อนไปทั้งตัว ทั้งจากความคิดของตัวเอง และจากสายตาคู่คมกริบไม่ต่างจากใบมีดโกนที่กำลังมองเธอราวกับเธอกำลังยืนเปลือยกายต่อหน้าเขา พุดมาลัยประหลาดใจ เมื่อเทพบุตรตรงหน้า กำลังขยับริมฝีปากเป็นรอยยิ้มช้าๆ ร่างสูงขยับมาจนชิด เฟอนันเดสไม่ได้ละสายตาไปจากเธอเลยสักนิด จนพุดมาลัยใจสั่น “ผมรักคุณนะครับพุดมาลัย” “ไม่เชื่อ นี่ต้องเป็นความฝัน” “คุณไม่ได้ฝัน ผมจะฟันคุณจริงๆ” “ว้าย! คนบ้า” กรี้ดดด พุดมาลัยตาโตอย่างคาดไม่ถึง ไม่ทันกะพริบตาด้วยซ้ำว่าฟังผิดก็ถูกมือหนารั้งเอวคอดเข้าไปใกล้ ร่างทั้งร่างบดเบียดกับกายแกร่งเพราะมือหนาที่กดสะโพก เฟอนันเดสตรึงร่างเธอไว้ด้วยฝ่ามือร้อนผ่าว ทำให้พุดมาลัยตัวเกร็งเหมือนถูกสาปก่อนจะหลอมเหลวกลายเป็นช็อกโกแลตร้อนเมื่อเฟอนันเดสโน้มใบหน้าหล่อคมลงมา “จะ จะทำอะไรคะ” ไม่ทันถามต่อ พุดมาลัยก็รู้สึกตัวลอยหวือ เท้าไม่เตะพื้นเมื่อถูกช้อนอุ้มขึ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ร่างกายขัดขืนด้วยความตกใจที่จู่ๆก็ถูกจู่โจมไม่คาดฝัน พุดมาลัยยอมรับว่าจากการพบกันครั้งแรกเธอก็ประทับใจเขา แต่มันต้องไม่จบลงแบบนี้ที่บนเตียง “ไม่นะคะ” ถึงจะไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน แต่พุดมาลัยก็ไม่ใสซื่อเกินไปที่จะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดต่อจากนี้ เขาหล่อรวยเป็นเจ้าของศูนย์การค้าที่เธอทำงานอยู่ เขาคงไม่มองคนอย่างเธอ ทว่าความจริงตอนนี้คือเขากำลังพาเธอไปที่เตียง มือเรียวรัวกำปั้นทุบอกคนที่กำลังอุ้มเธอแต่เขาก็ไม่ยี่หระกับแรงน้อยนิด เฟอนันเดสใช้ความช่ำชองบวกกับความแข็งแกร่งของร่างกายทรงพลังจูบเธอเบาๆ กักทุกการกระทำและคำพูด “ผมให้เลือกคุณอยากเป็นของผมหรืออยากให้ผมเป็นของคุณ” “มะ...ไม่จริง” พุดมาลัยกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ เมื่อแผ่นหลังเธอกำลังทาบทับลงกับที่นอน ร่างสูงใหญ่ของเฟอนันเดสยืนมองเธอที่ปลายเตียง “ผมจะรักและปกป้องโบว์ตลอดไป” เขาบอกด้วยเสียงทุ้มนุ่มทำให้พุดมาลัยสมองขาวโพลน ไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินคำนี้ แต่ไม่ทันได้คิดอะไรต่อร่างกายก็ต้องร้อนผ่าวสลับเย็นยะเยียบ เมื่อถูกมือหนาปลดเปลื้องชุดทำงานที่สวมอยู่ออกอย่างรวดเร็วจนเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าขาวนวลเนียนไปทั้งตัว เฟอนันเดสยิ้มเย็น ก่อนเขาจะจัดการเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง จนไม่เหลือเสื้อผ้าติดกายสักชิ้นเดียวเหมือนกับเธอ พุดมาลัยอ้าปากค้างทันทีที่สายตาปะทะกับความกำยำ สมบูรณ์แบบที่ปรากฎ เนื้อตัวของเขาเป็นสีแทนที่ดูแข็งแรงทรงพลัง ช่วงไหล่กว้าง บ่าบึกบึน ยิ่งไล่สายตาลงมาก็ยิ่งทำให้หายใจไม่ออก เมื่อเห็นตัวตนแข็งขึงที่เขากอบกุมมันอยู่ในมือ “โบว์ โบว์แกเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าแกซีดเหมือนจะเป็นลมเลย” เสียงเพื่อนร่วมงานปลุกให้พุดมาลัย หรือ โบว์ ตื่นจากภวังค์ หันมามองหน้าเพื่อนเลิ่กลั่ก พุดมาลัยก้มมองจึงพบว่ามือของดาริกายังจับที่ต้นแขน ตัวเองยังอยู่ในชุดฟอร์มทำงานของศูนย์การค้าเดอะพรีเมียร์เมื่อเงยมองรอบๆก็พบว่าตรงข้ามมีเพื่อนร่วมงานทั้งหญิงชายยืนตั้งแถวเป็นหน้ากระดานอยู่ฝั่งตรงข้าม ใช่แล้ววันนี้คณะของท่านประธานบริษัทฯ บินตรงจากสหรัฐอเมริกาเพื่อมาตรวจเยี่ยมสาขาที่เมืองไทย “นี่ฉันฝันไปเหรอดา ตกใจหมด นึกว่าเรื่องจริง” พุดมาลัยครางหน้าแดงทำให้คนถูถามทำหน้างง เลิกคิ้วน้อยๆ กลั้นหัวเราะ กระซิบบอกพุดมาลัยที่ยืนอยู่ข้างๆ “ฉันนึกว่าแกไม่สบาย กำลังจะบอกให้ไปห้องพยาบาลตกลงนี่แกฝันกลางวันอยู่เหรอโบว์ แกนี่ถ้าจะเพี้ยนนะ ยืนฝันกลางวันแสกๆก็ได้ แล้วฝันดีหรือฝันร้ายล่ะ” เพราะตอนนี้คณะของท่านประธานกำลังจอดรถอยู่ที่หน้าศูนย์การค้า โดยมีพนักงานรักษาความปลอดภัยใช้วิทยุสื่อสารบอกให้คนภายในได้รู้เพื่อจะได้เตรียมตัวต้อนรับอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง คนถูกถามไม่ตอบกลับ เพราะยังงงๆอยู่ จนเพื่อนสาวต้องกระซิบถามซ้ำอีกครั้ง “ทำไมไม่ตอบ แกฝันว่าอะไร ใช่ฝันว่าได้ขี่เฟอหรือเปล่า” ดาริกาหัวเราะแววตาคิดไปไกล “ขี่เฟออะไร เฟอรารี่เหรอ ชาตินี้คงไม่มีบุญ” พุดมาลัยบอกอย่างห้วนๆ “เอ๊ะ แต่เขาน่าจะเรียกว่าขับมากกว่าขี่นะแก” “ฉันก็ไม่ได้หมายถึงรถเฟอรารี่ ฉันหมายถึงคุณเฟอนันเดสต่างหากล่ะ” ดาริกาเฉลยแล้วอมยิ้มกรุ้มกริ่มตามนิสัยคนทะลึ่งทะเล้นแต่ไม่มีพิษไม่มีภัย “ว่ายังไงใช่หรือเปล่า” ดาริกายังคาดคั้นต่ออย่างอยากรู้ “กะ แกรู้ได้ไงว่าฉันฝันถึงคุณเฟอนันเดส” “อ้าว นี่แกฝันแบบนั้นจริงหรือ ฉันแค่แซวแกเล่นเท่านั้น ไม่คิดว่าแกจะได้ขี่เฟอ...ในฝันจริงๆ” “มันก็แค่ฝันฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย” “จริงเหรอ แต่ฉันว่าแกคิดนะ ดูหน้าตาแกสิ หน้าแดงหูแดงเชียว แต่ช่างเถอะ ฉันว่าใครที่ได้เห็นคุณเฟอนันเดสแล้วจะไม่เก็บไปฝันก็แปลก คนอะไรหล่อราวกับเทพบุตรจุติลงมา” “เว่อร์” พุดมาลัยว่าเบาๆ อย่างไม่จริงจัง ทั้งที่ในใจยังเต้นกระหน่ำกับความฝันเร่าร้อนที่ตัวเองเป็นคนสร้างขึ้น เธอฝันกลางวันแสกๆว่ากำลังได้ร่วมรักกับเขา โธ่ฝันไปได้เป็นตุเป็นตะ พุดมาลัยก่นด่าตัวเองในใจที่กลายเป็นสาวไวไฟไปได้ และบอกตัวเองเด็ดขาดว่าห้ามเก็บเฟอนันเดสมาฝันแบบนี้อีก แต่จะว่าไปเธอก็คิดอย่างเดียวกับดาริกา เฟอนันเดสคือเทพบุตรดีๆนี่เอง ใครไม่ฝันถึงก็บ้าแล้วแต่ก็ไม่ควรนำมาสร้างภาพนโนอุตริอย่างที่เธอทำไป มันไม่ถูกต้อง