4.ห้องเดียวกัน
913 คำ
4
พอมาถึงที่หมายข้าวเม่าก็เป็นคนเข็นเขาลงจากเครื่องบินขึ้นรถ ปากก็บ่นพึมพำ ทำให้โอเว่นกับเอซยิ้มขำ กับความกล้าของเธอ จะมีสักกี่คนที่กล้าบ่นให้นายของพวกเขาบ้าง
"ทำไมไม่ให้แอร์คนสวยมาเข็นล่ะ! "
ลุคไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเขายังคอนเซ็ปต์เรียบนิ่ง จนกระทั่งถึงโรงแรม เขาได้มอบหมายหน้าที่ดูแลเขาทั้งหมดใหญ่หญิงสาว
"ทำไมต้องนอนห้องเดียวกันด้วย" เธอแย้งเมื่อขึ้นมาเก็บของ แล้วรู้ว่าตัวเองต้องนอนห้องเดียวกับลุค
"ทำไม กลัวหรอ ลงเครื่องยังปากเก่งอยู่เลยนี่"
"ใครกลัว! " ข้าวเม่าเชิดหน้าใส่ ไม่รู้ไปเอาความกล้าบ้าบิ่นนี้มาจากไหน
"ก็ดี งั้นมาอาบน้ำให้ฉัน"
"อะ..อาบเองสิ" ทำไมเธอต้องทำด้วยล่ะ
"แน่ใจนะ"
"ไม่! "
"...." เขามองเธอด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่ในตาคมนั้นเหมือนมีพลังบางอย่าง ทำให้เธอผงะถอยหลังดื้อๆ เขาน่ากลัวเกินไป
"ก็ได้ แต่คุณลุคต้องทำกายภาพบำบัดด้วย" เธอต่อรอง นี่อาจจะเป็นโอกาสดี ที่เธอจะช่วยให้เขากลับมาเดินได้อีกครั้ง แฟนสาวตัวจริงของเขาจะได้กลับมา แล้วเธอจะได้เป็นอิสระสักที
"เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน! " เขาบอกลอดไรฟัน ตาจ้องมองหญิงสาวเขม็ง!
"ตะ...แต่งงานแล้วไม่ใช่หรอ ต้องมีสิทธิ์ซิ" เธอก้มหน้าหลบสายตาอันน่ากลัว บอกพึมพำแทบไม่ได้ยิน เขาน่ากลัวเกินจะต่อรองจริงๆ
"อุ้ย! มองเห็นหอไอเฟลด้วยหรอ" เธอเปลี่ยนเรื่องดื้อๆ รีบวิ่งไปเปิดประตูออกไปนอกระเบียงดูหอไอเฟลที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
"คุณลุคมาดูสิสวยมากเลย" เธอหันไปกวักมือเรียกลุค ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าเขานั่งรถเข็น จึงเดินกลับเข้าไปในห้องเข็นเขาออกมาอย่างทุลักทุเล เพราะที่ระเบียงห้องเป็นพื้นต่างระดับ
"สวยเนาะ"
"ฉันจะอาบน้ำ ตอนนี้! " ลุคไม่หลงกลคนเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าเธอเบี่ยงเบนความสนใจ ให้เขาลืมเรื่องก่อนหน้า
"...ก็ได้" สุดท้ายข้าวเม่าก็ต้องยอม เธอพาลุคเข้ามาในห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าให้ ด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่ถูก ดีที่ลุคคอยบอกว่าต้องทำอะไรต่อ แต่เขาก็นึกสนุกอยากแกล้งคนตัวเล็ก ที่ทำท่าเขินอายเมื่อเห็นเรือนร่างเขา
"ข้างล่างด้วย"
"ขัดแล้ว"
"ตรงนี้ยัง" เขาใช้สายตามองจุดกลางกายบอกหญิงสาว
"ตรงนั้นก็ทำเองซิ" เธอบอกหน้าแดงซ่าน พร้อมกับหันหน้าหนี มือเขาว่างอยู่แท้ๆ ทำไมเธอต้องทำให้ด้วย
"เธอเป็นคนอาบ ก็ต้องทำสิ พยาบาลยังทำให้ฉันเลย"
"แต่ข้าวเม่าไม่ใช่พยาบาล" เธอบอกปากยื่น แล้วรีบล้างตัวให้ชายหนุ่ม จะได้รีบๆ ออกไปจากตรงนี้
"ฉันจะทำธุระ เธอออกไปก่อน" เขาบอกเสียงเรียบ ข้าวเม่ารีบวางฝักบัวแล้วรีบวิ่งออกไปทันที
"คนบ้า! ลามก! ไอ้หื่น! " เธอก่นด่าหน้าแดงซ่าน กัดนิ้วตัวเอง
เดินวนไปมาในห้อง ไม่รู้จะทำตัวยังไง จึงรีบหนีออกจากห้อง รอให้ลุคนอนหลับก่อน แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อเธอกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งในเวลาดึก ลุคยังคงนั่งทำงานอยู่บนเตียง
"ไปไหนมา" เขาถามเสียงเรียบ ตาจ้องแล็ปท็อป
"ลงไปเดินสำรวจ เดี๋ยวหลงทาง ไปกินข้าวไม่ตรงเวลา ไม่ได้กินอีก" เธอพูดประชด แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ลุคได้แต่มองตาม เด็กปากเก่ง เมื่อวานยังกลัวหัวหดอยู่เลย วันนี้ปากเก่ง! สงสัยเขาดีกับหล่อนเกินไปจนไม่เห็นหัว
พอข้าวเม่าอาบน้ำเสร็จ เธอก็ค่อยๆ ปีนขึ้นเตียงฝั่งที่ว่าง แล้วล้มตัวนอนกอดหมอนข้าง
"ใครให้เธอขึ้นมานอน" เขาตวัดสายตามอง
"ก็คุณลุคบอกให้นอนห้องเดียวกัน" เธอพลิกตัวหันมาตอบ
"ห้องเดียวแต่ไม่ใช่เตียงเดียว ที่ของเธอโซฟา"
"ไม่เอาข้าวเม่าจะนอนบนเตียง" เธอดื้อรั้นกอดหมอนข้างแน่น ใครจะไปนอนโซฟาล่ะ หนาวก็หนาว แถมนอนไม่สบายตัวอีก
"...." ลุคใช้สายตามองเธอนิ่ง เขาไม่ใช่เพื่อนเล่นจะได้ต่อปากต่อคำด้วย ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งเขา
"ก็คุณลุค....." เธอเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว หลบในตาคู่คม เวลาเขาจ้องมองแบบนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันน่ากลัวขนาดไหน
"ผ้าห่มล่ะ"
"ไม่มี" น้ำเสียงเย็นยะเยือกเหมือนอากาศในขณะนี้
ข้าวเม่าเม้มปากยันตัวลุกขึ้น หอบหมอนกับหมอนข้างไปนอนที่โซฟาตัวใหญ่ ทำไมเขาใจร้ายกับเธอจัง ห้องอื่นมีตั้งเยอะทำไมไม่เปิดให้เธอนอน รวยออกขนาดนี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก
"ถ้าคุณลุคอึดอัด ข้าวเม่าไปนอนห้องอื่นก็ได้" เธอส่งเสียงบอกในความมืด เมื่อลุคกดปิดไฟในห้อง
"ที่นี่ปาปารัสซี่เยอะ ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันกับเธอแยกห้องกันนอนคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
เมื่อหญิงสาวได้ยินคำตอบ ก็รู้สึกเจ็บจี๊ด ที่เขาให้เธอมานอนห้องด้วยเพราะสาเหตุนี้นี่เอง
- ผู้เขียน
