มาเฟีย(หัวใจ)พิการ

1 ณ งานแต่งของมาเฟียใหญ่ผู้ทรงอิทธิพล แต่งานแต่งนั้นแสนเรียบง่าย มีเพียงญาติผู้ใหญ่ที่สำคัญ กับฉากถ่ายรูปเพื่อส่งให้นักข่าวเท่านั้น ลุค เจ้าพ่อมาเฟียใหญ่ที่ถูกขนานนามว่าด้านชาที่สุดในโลก เด็ดขาดและเด็ดเดี่ยวกับทุกๆ เรื่อง เขานั่งอยู่บนรถเข็นวีลแชร์ รอเจ้าสาวอย่างเย็นชา ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้ใบหน้าอันเรียบเฉยและเย็นชากำลังคิดอะไร หลังจากเกิดอุบัติเหตุเมื่อปีก่อน เขาเสียขาทั้งสองข้าง พร้อมกับโดนว่าที่เจ้าสาวทิ้งไป เขาเสียใจ เคว้งคว้างไม่เป็นผู้เป็นคน ไม่ทำงาน เอาแต่ดื่มเหล้าไม่รักษาตัวอยู่เป็นปีๆ ก่อนจะกลับมาบ้างาน เป็นบ้าเป็นหลัง ทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์และด้านชากับทุกคน การแต่งงานในครั้งนี้ก็เช่นกัน เพื่อกู้หน้าลบข่าวที่ ว่าที่เจ้าสาวทิ้งเขาไป และเพิ่มความมั่นใจให้กับผู้ถือหุ้น โดยเลือกลูกสาวตระกูลอมรฤดี ที่พอมีชื่อเสียงในแวดวง แต่ก็ไม่สามารถต่อกรกับเขาได้ "ทางนั้นมาแล้วครับนาย" เอซมือขวาเดินเข้ามารายงาน เขาไม่ตอบ กดวีลแชร์เคลื่อนออกไปยังสถานที่จัดงาน ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย "สวัสดีครับคุณลุค นี่ข้าวเม่าลูกสาวคนเล็กของผม" นายสุวัฒน์ อมรฤดี แนะนำลูกสาวคนเล็กของบ้าน ที่ไม่ได้มีหน้าตาทางสังคม "ที่ตกลงไม่ใช่คนนี้" โอเว่นมือซ้ายของลุค ตวัดสายตามองหญิงสาวที่ยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตาใคร ดูก็รู้ว่าถูกบังคับมา" ลูกน้ำไม่สบายหนักจริงๆ ครับ" นายสุวัฒณ์ตอบข้างๆ คูๆ ในใจก็กลัว แต่จะทำไงได้เมื่อลูกสาวที่รักเขาไม่ยอมแต่ง" คนที่กล้าผิดคำพูดกับนาย คงรู้ดีว่าจะต้องเจออะไร" เอซบอกเสียงเรียบ พวกเขากล้ามากที่เปลี่ยนตัวเจ้าสาวโดยไม่บอกนายของเขาก่อน "ยัยลูกน้ำเป็นคนเอาแต่ใจทำอะไรไม่เป็น เกรงว่าแต่งไปจะมาเป็นภาระคุณลุคเปล่าๆ ผิดกับข้าวเม่าที่เป็นเด็กดี ทำเป็นทุกอย่าง ไม่ว่าจะงานบ้านงานเรือน ดูแลคุณลุคได้ดีแน่นอน ดิฉันรับรอง" คุณหญิงใหญ่รีบออกตัวช่วยอีกแรง "คุณลุคต้องการเจ้าสาว ไม่ใช่คนใช้" เอซบอกเสียงเรียบอีกครั้ง ที่คุณหญิงพูดมาทั้งหมด เพียงเพราะไม่อยากให้ลูกสาวมาแต่งงานกับนายเขาเท่านั้น เด็กที่เอามาเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ เขาไม่เคยเห็นหน้าหล่อนสักครั้ง "เริ่มพิธี" ลุคบอกเสียงเรียบ ตัดปัญหา เจ้าสาวจะเป็นใครในตระกลูอมรฤดี เขาไม่สนใจอยู่แล้ว เพียงแค่นามสกุลหล่อนเป็นอมรฤดี "ครับนาย" โอเว่นรับคำแล้วจัดแจงทุกอย่างที่เตรียมไว้ พิธีเรียบง่าย เน้นถ่ายรูปเป็นอันเสร็จ และทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ เหมือนละครฉากหนึ่ง ทำให้เจ้าสาวของวันนี้รู้สึกไม่ดี ขนาดงานแต่งก็ยังไม่มีใครร่วมยินดี มันช่างน่าขำกับโชคชะตาของตัวเอง แม้แต่เจ้าบ่าวเธอก็ยังไม่ได้เลือกเอง "อยู่นี่ก็ทำตัวให้ดีๆ อย่าให้ฉันเสียชื่อ! เข้าใจมั้ย" คุณหญิงใหญ่บอกลูกเลี้ยงที่เดินมาส่งที่รถ หญิงสาวเพียงก้มหน้า เสมองคนเป็นพ่อ ที่ไม่แม้จะเหลียวแลเธอ ซึ่งปกติมันก็เป็นเช่นนี้ พ่อที่รักแต่พี่สาว ทิ้งเธอให้โดดเดี่ยว โดนรังแก หลังจากที่เธอเสียแม่ไปในวัย 5ขวบ เธอก็รู้สึกโดดเดี่ยวมาตลอด ไม่เคยได้รับความรักจากคนเป็นพ่อ เหมือนเมื่อครั้งที่แม่ยังอยู่ "ฉันถามว่าได้ยินมั้ย" คุณนายใหญ่บอกลอดไรฟัน บีบแขนเล็กสั่งสอนเหมือนปกติ โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำทั้งหมดถูกจับจ้องตลอดเวลา "ค่ะ" เธอรับคำพลางพยายามแกะมือของแม่เลี้ยงใจร้ายออกจากแขน แล้วถอยหลังออกห่าง อีกด้านที่มองดูเหตุการณ์อยู่ในบ้าน เขากระตุกยิ้มหน้าเย็นชา ก่อนจะกดวีลแชร์เข้าไปในห้องทำงาน