ตอนที่ 3 คนน่ากลัว

696 คำ
"อ้าาา....อูยยยย.....คุณลี......ซี๊ดดดดดด" ผู้หญิงคนนั้นครางไม่หยุด และเริ่มเสียงดังขึ้นซึ่งดูเหมือนว่าจะทำให้ผู้ชายคนนั้นไม่พอใจ "หุบปาก! ร้องเรียกแขกมาดูหรือไง" ตอนนี้บัวเข้าใจชัดเจนเมื่อภาพนั้นกระจ่างชัดขึ้นหลังจากที่ตาของเธอพร่ามัวเพราะความหล่อ เชี้ยแล้วกู ตอนนี้กูกำลังเห็นคนสองคนกำลังสมสู่กันอยู่....ที่สำคัญ อิห่า แหม!ร้องซะเหมือนโดนเชือดเลย บัวเผลอจ้องมองชั่วครู่ ตัวของเธอยังแข็งด้วยความรู้สึกตกใจ จนกระทั่งคนสองคนเหมือนจะรู้แล้วว่าตอนนี้มีบุคคลที่สามอยู่ในห้องแห่งนี้ด้วย จู่ ๆ ผู้ชายคนนั้นก้หันมามองเธอ เขาจ้องบัวตาเป็นมันและดูเหมือนว่าจะซอยสะโพกรัวเร็วอัดใส่ร่องของผู้หญิงคนนั้นในขณะที่มองหน้าสวย ๆ ของบัว ถูกจับได้ว่าแอบดูคนลักลอบเอากัน บัวถึงกับมือสั่นเธอถอยหลังไปหนึ่งก้าวยังกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เมื่อสายตานั้นจ้องเธอเหมือนเธอเป็นเหยื่ออันโอชะ บัวเม้มปากหายเมาเป็นปลิดทิ้ง ผู้ชายคนนั้นเลิกคิ้วท้าทาย ดวงตาพราวระยิบยังยกมุมปากคล้ายยิ้ม ทว่ารอยยิ้มนี้กลับทำให้บัวถึงกับขนลุกชันทั่วร่างกาย ปัง!! เธอไม่รอช้า ปิดประตูอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบเดินออกมาจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ....แม่งหล่อมาก แต่น่ากลัวมากเหมือนกัน... เธอยังรู้สึกขนลุกไม่หาย กลัวจับใจยิ่งกว่าเห็นผี กระทั่งเดินเข้ามาที่หลังร้านตรงนี้ยังเสียงดังและมีคนเยอะขึ้นให้บัวอุ่นใจ บัวสะบัดใบหน้าสวยหวานไปมาไล่ความรู้สึกกลัวที่ยังจับหัวใจของเธอออกไปให้หมด "เฮ้อออ....ถึงซักที" ..หญิงสาวกดโทรกับไปใหม่อีกครั้ง...รอสักพัก..ปลายสายก็กดรับ.. "แม่จ๋าาา...." [ อยู่ไหนฮึยัยตัวดี..แม่โทรไปตั้งหลายสาย ] " อยู่ข้างนอกค่ะแม่...หนูออกมาผ่อนคลายสมองหน่อย..ช่วงนี้เรียนหนักเลยมาเที่ยวผับกับเพื่อนค่ะ" [ออ...แล้วออกไปกลับใครล่ะเรา..] "ก็ในแก๊งค่ะแม่...ยกเว้นพลอยไม่ยอมมาด้วย" [แล้วพลอยไปไหนล่ะลูก] "โฮ้.!...รายนั้นไม่ต้องห่วงเลยแม่..อ่านหนังสืออย่างเดียวแหละ" [พาพลอยออกไปบ้างสิลูก..เดี๋ยวก็เครียดตายหรอก] "ชวนแล้วค่ะ..แต่ไม่ยอมมา" [อืมๆ...แล้วนี่กินข้าวหรือยัง] "กินแล้ว...แล้วแม่ล่ะ" [แม่กินแล้ว...] "แล้วนี่พ่อไปไหนอะแม่...เงียบเลย" [ก็อยู่ข้างๆแม่นี่แหละ...พ่อหนูเป็นคนสั่งให้แม่โทรไปหาหนูนี่แหละ.อย่าให้เมามากนะลูกดูแลตัวเองด้วย] "จ้า รู้แล้วจ้าไม่ต้องห่วงเลยจ้า" [โอเค รักนะลูก อย่าลืมนะดูแลตัวเองอย่าให้เมามาก] "ค่ะแม่...รักแม่กับพ่อมากนะคะ" บัวกรอกเสียงอ้อนแม่ค่อนข้างดังแน่นอนเพราะตรงนี้เสียงดนตรีดังนี่นา เมื่อคุยกับแม่เสร็จเธอก็คิดกลับไปที่โต๊ะ แต่ว่าเสียงหนึ่งกลับดังขึ้น ~ ฟืด..ฟัด.. ~ "มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวคะ!" ลมหายใจร้อนเป่ารดต้นคอเล็กระหง และยังเหมือนมีใครสักคนโอบกอดเธอร่างเล็กของเธอเอาไว้อย่างสนิทสนม และนั่นทำให้บัวตกใจ เธอหันขวับไปทันทีและนั่นทำให้ใบหน้าสวยชนเข้ากับอกกว้างของเขาเข้าพอดี หญิงสาวเสียหลังจนเกือบจะหงายหลังทว่ามือใหญ่คู่นั้นกลับคว้าร่างของเธอเอาไว้แล้วดึงมาแนบอก พึ่บ..ปึก..! "อุ้ย!" บัวเงยหน้าขึ้นมองว่าใครกันที่บังอาจ กระทั่งสบตากับดวงตาคมคู่นั้น หญิงสาวแทบหมดสติเธอกลืนน้ำลายลงคอและจู่ ๆ ก็รู้สึกตัวสั่นเพราะสายตาที่จ้องเธอคล้ายเธอเป็นเหยื่อแบบนั้น ผู้ชายคนนี้ หล่อ..เท่..หุ่นล้ำ..ดูเซ็กซี่ดี...แต่!..เขาคือคนเดียวกันกับที่อยู่ในห้องนั้น...ผู้ชายที่ทำให้เธอกลัวมากกว่าผีคนนั้น
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม