“หลงเอ๋อร์เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าเจ้าได้ดับเทียนดูฟืนไฟก่อนนอนจนเรียบร้อยแล้ว” หลี่หยุนนอนไม่หลับเช่นเดียวกับหลี่หลงหยาง จึงลุกขึ้นมาซักถามหลานชายให้แน่ใจ
“หลังจากที่ท่านปู่ออกไปแล้ว ข้าก็มากินอาหารที่ท่านเตรียมไว้ให้โดยที่ไม่ได้ก่อไฟอุ่นอาหารอีกรอบเลยขอรับ ก่อนนอนข้าก็ดับตะเกียงแล้วยังลุกเดินออกมาดูท่านนอกเรือนอีกครั้ง แล้วหลับไปโดยที่ไม่ได้ต้มน้ำอาบแต่อย่างใด ตื่นขึ้นมาอีกครั้งข้าก็เพียงแค่ดื่มน้ำในกาและเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้น ข้ามั่นใจว่าไม่มีสิ่งใดจะก่อให้เกิดเปลวไฟได้เลยแม้แต่น้อย” หลี่หลงหยางรับประกันแข็งขัน
“ข้าเชื่อว่าพวกเราถูกวางเพลิงแน่นอน ส่วนคนที่ก่อเหตุจะตั้งใจเอาชีวิตเจ้าด้วยหรือไม่นั้นยังไม่รู้ แต่เรื่องนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไปง่ายๆ เด็ดขาด!!”
“ท่านปู่ ข้าคิดว่าเป็นฝีมือของพวกหมิ่นเจียวเจี๋ย แต่เราก็ไม่มีหลักฐานอยู่ดี ฝืนสู้ต่อไปก็มีแต่จะเปลืองตัว ข้ารู้ว่าท่านยังเหลือทอง
