ตอนที่ 9 ของขวัญชั้นยอด
1603 คำ
"ท่านพี่ ท่านดูเอาเถิด ท่านพ่อลุกเดินได้คล่องปรื๋อเช่นนี้แต่น้องชายจงโหวกลับมาแช่งชักหักกระดูกท่านพ่อข้า เรื่องนี้ข้าไม่ยอมนะเจ้าคะ" หลี่หยวนอิงฟ้องความทันที
"เอาน่า ก็แค่เข้าใจผิดกันไปเท่านั้นเอง ท่านพ่อตาก็ไม่เป็นอะไรแล้วมิใช่หรือ เจ้าก็อย่าได้สร้างเรื่องให้มันมากความไปหน่อยเลย" หม่าสือไม่มีทางที่จะลงโทษจงโหวเด็ดขาด ที่ตนได้เป็นผู้นำกลุ่มอยู่ตอนนี้ก็เพราะตนพยายามวางตัวให้เป็นกลางและยุติธรรมที่สุด หากสร้างความขัดแย้งกับผู้ใดขึ้นมาเมื่อไหร่ ไม่แน่ว่าบุรุษคนอื่นๆ จะรวมตัวกันมาต่อต้านเขา เมื่อกล่าวจบจึงเดินจากไปทันทีไม่สนใจหญิงสาวที่กำลังโกรธและอับอายเพราะสามีไม่ตามใจอย่างที่นางคิด
แต่เดิมกระท่อมที่หลี่หยุนได้ครอบครองต้องอยู่อาศัยรวมกับชายชราอีกสองคนรวมทั้งหลี่หลงหยาง แต่เมื่อเขากลับมาพร้อมกับเด็กชายกลับกลายเป็นว่าชายชราสองคนนั้นได้เก็บเสื้อผ้าข้าวของของพวกตนย้ายออกไปขอพักรวมกับผู้อื่นแทน ด้วยเพราะคนเหล่านั้นก็ได้เห็นว่าหลี่หยุนตายไปแล้วจริงๆ ต่อให้ฟื้นขึ้นมาใหม่ก็ยังมีความอัปมงคลติดกาย ส่วนเจ้าเด็กหลี่หลงหยางก็เป็นตัวหายนะชายชราทั้งคู่จึงไม่เต็มใจจะอยู่กระท่อมเดียวกันกับสองปู่หลานต่อไป
"ดี ย้ายไปให้หมดก็ดี" หลี่หยุนไม่ได้เสียใจสักนิด ตนยังมีหลี่จิ้งที่คอยจะเผลอมองและพูดคุยกับเขาบ่อยๆ หากให้ชายชราสองคนนั้นได้เห็นว่าตนพูดคนเดียวเข้าอีก คงไม่พ้นว่าตนคงต้องมีเรื่องให้ผู้อื่นซุบซิบนินทาเพิ่มมากขึ้นไปกว่าเก่า
"หลงเอ๋อร์เข้ามาเร็วๆ มาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน หากไม่สบายจะลำบากกัน" หลี่หยุนหันไปเรียกหลานชายตัวน้อย เมื่อเห็นว่าเด็กชายไปนั่งซุกตัวข้างกองไม้ ไม่เดินเข้ามาในกระท่อม
หลี่หลงหยางใช้สายตาลอบชำเลืองดูใบหน้าของหลี่หยุนด้วยความรู้สึกสับสน เพราะท่านปู่ของเขาบัดเดี๋ยวก็ดีบัดเดี๋ยวก็ร้าย เด็กชายจึงส่ายหน้าช้าๆ แทนคำตอบพร้อมกับถอดเสื้อของตนเองออกแล้วเอาไปพาดไว้กับกิ่งไม้เหลือเพียงกางเกงตัวเล็กจิ๋วที่สั้นเต่อเพราะใส่มาตั้งแต่อายุยังน้อยไว้ชิ้นเดียว
"ปู่บอกให้เข้ามาก็เข้ามา อย่าดื้อ" หลี่หยุนทำเสียงดุ
ท้องฟ้าเวลานี้เริ่มมืดแล้ว หลี่หลงหยางและเขาต่างก็ตัวเปียกชุ่ม บุตรสาวสองคนพอถึงเวลาค่ำก็เร่งร้อนกลับไปเอาอกเอาใจสามี ไม่สนใจสองปู่หลานว่าจะเป็นตายร้ายดีกันอย่างไรอีกเลย หากหลี่หลงหยางเกิดเจ็บป่วยขึ้นมาจริงๆ หรือหากเขาไม่ได้เข้ามาอยู่ในร่างของหลี่หยุน หลี่ต้งหมิงนึกภาพความน่าสังเวชของหลี่หลงหยางบรรพบุรุษน้อยของตนแล้วก็ปวดใจ
หลี่หลงหยางเม้มปากแน่นไม่รู้จะตัดสินใจเช่นไรดี กระท่อมหลังนี้แม้ว่าท่านน้าเขยหม่าสือจะจัดการแบ่งให้เป็นที่พักของตนด้วย แต่เด็กชายก็ยังไม่เคยได้เข้าไปนอนในกระท่อมเลยสักครั้ง เพราะครั้งหนึ่งแค่เพียงเขาก้าวเข้าประตูไปท่านปู่ก็ไล่ออกมาแล้ว ท่านปู่บอกว่ากระท่อมนั้นเล็กเกินกว่าจะนอนได้สี่คน เขาจึงยังคงนอนอยู่ในกระโจมเดิมของหม่าสือมาโดยตลอด เวลานี้ท่านปู่เรียกเด็กน้อยก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง รวมทั้งไม่มั่นใจว่าตนเองควรจะจดจำคำสั่งไหนดี
"เข้ามา หากเจ้าป่วยข้านี่ล่ะจะเดือดร้อน" หลี่หยุนรีบเตือนอีกครั้งเมื่อเห็นว่าหลี่หลงหยางยังคงลังเล
เมื่อเห็นว่าตนกำลังจะทำให้ท่านปู่เดือดร้อน เด็กชายก็ไม่คิดมากอีกต่อไปแล้ว รีบวิ่งเข้าไปในกระท่อมทันทีเพราะอันที่จริงเขาก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว จะเดินกลับไปที่กระโจมก็กลัวว่าท่านปู่จะเรียกใช้จึงตั้งใจจะอยู่รอฟังคำสั่งก่อน
"เจ้ารอข้าเดี๋ยว" หลี่หยุนรื้อค้นกองผ้าที่ซุกอยูมุมหนึ่งในกระท่อมหลังเล็ก หยิบได้เสื้อเก่าขาดและเหม็นอับของตนขึ้นมาผลัดเปลี่ยน ชายชรารู้สึกขยะแขยงเสื้อผ้าที่ไม่ต่างกับผ้าขี้ริ้วชิ้นนี้เป็นอย่างยิ่ง แต่ตนเองก็มีเสื้อผ้าแค่สองชุดเท่านั้น ชุดที่ใส่อยู่เปียกโชกไปทั้งตัวหากยังไม่ยอมใส่ผ้าขี้ริ้วผืนนี้ก็ต้องแก้ผ้านอนอยู่แต่ในกระท่อมแล้ว
จัดการตัวเองเสร็จชายชราก็จับหลี่หลงหยางถอดกางเกงที่เปียกออก แล้วให้เอาผ้าห่มผืนบางที่เหลือส่วนดีไม่กี่แห่งห่อหุ้มตัวเด็กชายเอาไว้แล้วสั่งให้เขานั่งรอ
"ข้าจะไปเอาเสื้อผ้าของเจ้าในกระโจมนั่นมาไว้ที่นี่ เช็ดผมให้แห้งด้วยเล่าอย่าปล่อยให้ตัวเองไม่สบาย" หลี่หยุนออกคำสั่งก่อนจะเดินออกจากกระท่อมไป
หลี่หลงหยางก้มหน้าก้มตาแอบร้องไห้ไม่มีเสียงอีกครั้ง ชั่วเวลาประเดี๋ยวเดียวมีเหตุการณ์หลายอย่างมากเกินไป และเด็กชายยังไม่สามารถเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างได้หมด เขารู้เพียงแค่ว่าตนเองดีใจมากที่ท่านปู่ไม่ตายอีกทั้งยังใจดีกว่าเดิมอีกเล็กน้อย ท่านปู่ถึงกับเรียกขานเขาว่าหลงเอ๋อร์ตั้งหลายครั้ง ทั้งยังให้เข้ามานั่งในกระท่อม และเขายังใช้ผ้าห่มที่ท่านปู่หวงแหนได้อีกด้วย เด็กชายรีบสูดดมกลิ่นกายของท่านปู่จากผ้าห่มเอาไว้ให้มากที่สุด นี่เป็นความอบอุ่นและสายใยเดียวที่เขาสามารถฉกฉวยเอาไว้ได้
หลี่หยุนกลับเข้ามาในกระท่อมหลังเล็กอีกครั้งพร้อมกับเสื้อผ้าตัวเล็กจิ๋วของหลานชายกับท่อนไม้เล็กๆ ชิ้นหนึ่ง อันที่จริงชายชราก็ดูไม่ออกว่าท่อนไม้ชิ้นนี้มันคือสิ่งใด แต่เขาเห็นว่าหลี่หลงหยางห่อมันเอาไว้ด้วยเศษผ้าและซุกซ่อนเอาไว้ในเสื้อจึงคิดว่าคงเป็นของสำคัญชิ้นหนึ่งของเด็กน้อยจึงไม่ได้ทิ้งมันไป
"เปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย พรุ่งนี้เช้าปู่จะเอาเสื้อผ้าเจ้าไปซักให้" ชายชราช่วยเด็กชายสวมใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ที่มีสภาพและกลิ่นไม่ต่างจากเสื้อผ้าของตนเองเท่าใดนักให้กับเขา
"เอ้ากินซะแล้วรีบนอน" หลี่หยุนกลัวจับใจว่าเด็กน้อยจะป่วยไข้ไปเสียก่อน แต่เห็นเด็กชายไม่ยอมพูดจาดังเดิม ก็พอจะเข้าใจได้ว่าก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของสองปู่หลานนั้นย่ำแย่นัก จึงคิดจะค่อยๆ ให้เด็กน้อยได้ปรับตัวไปทีละนิด
หลี่หลงหยางรับเอาเห็ดต้มสองสามดอกมายัดเข้าปากเคี้ยวกลืนลงคออย่างรวดเร็ว วันนี้ทั้งวันเป็นเพราะอยากจะเอาชนะตั้งใจจะจับปลาให้ได้จึงจะยอมกินอาหาร ทำให้เด็กน้อยหิวจนเป็นลม พอได้กินได้ดื่มไปบ้างเด็กน้อยก็เผลอหลับไปทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน
"หลี่จิ้งเหตุใดข้าจึงไม่รู้สึกอ่อนเพลียเลยเล่า? ร่างนี้เพิ่งจะจมน้ำตายมาหยกๆ สมควรที่ข้าจะเจ็บป่วยหรืออ่อนล้าบ้าง แต่ข้ากลับไม่รู้สึกเช่นนั้นเลยสักนิด" หลี่หยุนรีบเรียกหาหลี่จิ้งทันทีเมื่อเห็นว่าหลี่หลงหยางหลับสนิทไปแล้ว
"นั่นเป็นเพราะอายุขัยของร่างนี้ถูกหยุดไว้ที่ 73 ปีดังเดิม จากนี้ต่อไปหากเจ้ายังคงให้ความช่วยเหลือเลี้ยงดูบรรพบุรุษของเจ้า ร่างนี้ก็จะไม่เสื่อมสภาพและไม่มีวันตาย แต่เมื่อใดที่เจ้าทอดทิ้งบรรพบุรุษหรือคิดว่าแก้ปัญหาได้แล้ว ท่านต้องหยุดให้ความช่วยเหลือหรือให้คำแนะนำใดๆ เมื่อนั้นร่างนี้ก็จะเสื่อมสลายหมดอายุขัยไปเอง" ยมทูตหลี่จิ้งตอบอย่างภาคภูมิใจ
ก่อนหน้านี้หลี่ต้งหมิงบ่นว่าตัวเขาและท่านยมบาลอยู่บ่อยๆ ว่าไม่ให้ของวิเศษใดๆ ติดตัว รวมทั้งไม่มีพลังพิเศษ เพิ่งจะนึกได้ว่าการที่มนุษย์คนหนึ่งจะไม่มีวันตายนี่ไม่ใช่ของขวัญที่ดีที่สุดหรอกหรือ เขาจึงกล่าวออกมาให้ชายชราได้ฟังอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"เหตุใดจึงไม่ดีใจเล่า เจ้าอยากได้ของวิเศษไม่ใช่หรือ?" หลี่จิ้งสงสัยเมื่อเห็นชายชราหลี่หยุนเบิกตาค้างเติ่งด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด ปากของเขาก็อ้าค้างเอาไว้จนน้ำลายไหลย้อยออกมาที่มุมปาก
"ดีกับผีอะไรเล่า!! ในภาพฉายข้าเห็นนะว่าหลี่หลงหยางอายุยืนถึง 95 ปี หากข้ายังช่วยเหลือให้เขาเป็นผู้เป็นคนไม่ได้แล้วเวลานั้นหลานข้าไม่ต้องเรียกข้าว่าน้องชายหรอกหรือ!! คนอื่นๆ เล่าเขาจะมองว่าข้าเป็นปีศาจหรือไม่!!" หลี่หยุนสบถเสียงดังก่อนจะรีบตะครุบปากตนเองให้เงียบเสียงเกรงว่าบรรพบุรุษน้อยจะตกใจตื่นขึ้นมาเสียก่อน
- ผู้เขียน
