รอก่อนเจ้าหนู ท่านปู่มาแล้ว

ตอนที่ 8 ชิงร่างสวมวิญญาณ

หลี่ต้งหมิงรีบก้มลงสำรวจร่างกายตนเองทันที สิ่งที่เขาเห็นเป็นอันดับแรก คือเสื้อผ้าเก่าขาดสกปรกเปียกปอนบนร่างกายของตน ชายชราเบ้หน้าไปเล็กน้อยแล้วมองเลยไปยังปลายเท้าที่พ้นชายผ้า มีเท้าข้างหนึ่งไม่ได้สวมรองเท้าอีกข้างหนึ่งรองเท้าก็ขาดจนเป็นรูโหว่ นิ้วก้อยเหี่ยวย่นของเท้าซ้ายกำลังกระดิกระริกระรี้คล้ายจะอวดโฉมว่าตนเก่งกล้ากว่าผู้ใดจึงสามารถโผล่ออกมานอกรองเท้าได้

หลี่ต้งหมิงยืนมือทั้งสองข้างออกมาเบื้องหน้า เขาถึงกับต้องสูดหายใจเข้าแรงๆ ไปอีกครั้ง เมื่อเห็นท่อนแขนเหี่ยวย่นผิวหนังกระดำกระด่างจากการตากแดดและความสกปรกของร่างกาย เล็บมือทั้งสิบยาวและดำเกินกว่าจะเป็นเล็บมือของมนุษย์ จนชายชราไม่กล้าแม้แต่จะยกสองมือขึ้นจับใบหน้าของตนเองด้วยซ้ำเพราะเวลานี้เขารู้แล้ว ว่าตัวตนที่เขาชิงร่างสวมวิญญาณเข้ามาครั้งนี้คือผู้ใด!!

"ข้าเป็นชายชรา!! ข้าถึงกับเป็นชายชราไปอีกครั้ง!!" หลี่ต้งหมิงในร่างของหลี่หยุนอดไม่ได้ที่จะสบถเสียงดังลั่นหันไปมองหลี่จิ้งที่ยืนอยู่ข้างๆ

และในเวลาเดียวกันนี้เอง ความทรงจำส่วนตัวของหลี่หยุนก็หลั่งไหลเข้ามาสู่ห้วงความคิดของหลี่ต้งหมิง ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเข้ามาสู่ภาวะชะงักงันค้างนิ่งไปอีกครั้ง หลี่หยวนอิง หลี่เนี่ยหราน หญิงสาวอีกคนหนึ่งและหลี่หลงหยางต่างก็อ้าปากตาค้างไปกับเหตุการณ์ประหลาดและคำพูดแปลกๆ ของชายชรากันทั้งสิ้น

"ท่านพ่อ ท่านยังไม่ตาย แล้วนั่นทำกำลังพูดกับผู้ใดอยู่หรือเจ้าคะ" หลี่หยวนอิงถามออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ นางไม่ได้สัมผัสลมหายใจของบิดาด้วยตนเอง เมื่อจงโหวบอกว่าบิดาตายแล้วนางก็เชื่อโดยไม่สงสัยอันใด ตอนนี้เห็นอยู่ชัดๆ ว่าบิดาลุกขึ้นมานั่งทั้งยังตวาดโวยวายเสียงดังลั่นก็ยังลังเลใจอยู่นิดๆ ที่สำคัญเวลานี้บิดาคล้ายกับกำลังต่อว่าต่อขานผู้ใดอยู่ มีการชี้ไม่ชี้มือและพร่ำบ่นไม่หยุดทั้งที่บริเวณนั้นไม่มีผู้ใดยืนอยู่เลยสักคน

หลี่ต้งหมิงบ่นว่าอยู่พักใหญ่ก็ยังเห็นยมทูตหลี่จิ้งยืนสงบนิ่งไม่ตอบคำตามเคยเขาจึงเริ่มเหนื่อยล้าและสงบลง เขายกสองมือขึ้นมานวดศีรษะที่รู้สึกปวดระบมขึ้นมาหนึบ ตลอดเวลาที่อยู่ในพายุเขาได้เห็นบรรพบุรุษสกุลหลี่มากมาย ในใจยังแอบคาดหวังอยู่ลึกๆ ว่าตนอาจจะได้เกิดเป็นทารกในกลุ่มบรรพชนรุ่นแรก หรือหากท่านยมบาลใจดีหน่อยก็คงจะได้เป็นขุนนางสกุลหลี่ในช่วงที่ยังรุ่งเรืองอยู่จะได้แก้ปัญหาได้ทัน

ไม่คิดว่าตนเองกลับได้มาอยู่ในร่างของบรรพชนรุ่นหลังในยุคที่สกุลหลี่กำลังตกต่ำสุดขีดที่สุด!! ถูกเนรเทศออกมายังไม่พอเขายังเป็นเพียงชายแก่อายุ 70 กว่าปีที่เพิ่งจะจมน้ำตายไปหยกๆ แล้วจะเหลืออายุขัยเพียงพอที่จะกอบกู้สถานการณ์ร้ายแรงของตระกูลหลี่ไปได้สักกี่มากน้อยกันเล่า!!

ชายชราสะบัดหน้าไล่ความวุ่นวายในหัวทั้งหมดออกไป เวลานี้เขากำลังคิดว่าก่อนหน้านี้ก็ไม่ควรจะมีโอกาสย้อนกลับมาด้วยซ้ำ ในเมื่อตนเองได้มาอยู่ที่นี่และยังรู้ความเป็นไปในอนาคต แม้ว่าเขาจะเหลือเวลาในโลกนี้ไม่มากนักแต่ก็ต้องพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดในนามของหลี่หยุน

่"พวกเจ้าเงียบปากไปเสีย ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะรังเกียจร่างบิดาแก่ๆ เช่นข้าหรือ เจ้าสองคนจึงไม่มาตรวจสอบสักนิดว่าข้าตายไปแล้วจริงๆ หรืออย่างไร นี่หากข้าไม่ฟื้นขึ้นมาก่อนก็คงจะต้องถูกเจ้าสองคนพี่น้องฝังทั้งเป็นไปแล้วกระมัง" หลี่หยุนใช้หางตามองบุตรสาวทั้งสองด้วยแววตาเฉียบคมตำหนิติเตียน

เขาจำได้ดีจากภาพฉายในพายุหมุน หลังจากที่หลี่หยุนตายไป บุตรสาวทั้งสองของเขาก็ฝังร่างบิดาของพวกนางไว้กลางป่าโดยไม่มีพิธีการใดๆ ทั้งสิ้น พวกนางใช้เวลาไม่ถึง 10 วันก็ลืมหลุมศพแห่งนั้นไปจนสิ้นและไม่เคยกลับไปเคารพศพของหลี่หยุนอีกเลย ส่วนหลี่หลงหยางตัวน้อยทายาทสกุลหลี่คนสุดท้ายก็ถูกทอดทิ้งไว้ดังเดิม ทั้งยังถูกรังเกียจจากกลุ่มคนที่เหลือในฐานะที่เป็นต้นเหตุให้หลี่หยุนเสียชีวิตอีกด้วย

"หลงเอ๋อร์มาหาปู่เร็ว" หลี่หยุนกวักมือเรียกเด็กชายตัวน้อยที่ตาบวมแดงจากการร้องไห้อย่างหนัก

หลี่หลงหยางยังคงเสียใจและเสียขวัญไม่คลาย เมื่อได้ยินเสียงเรียกขานที่อบอุ่นจากท่านปู่ของเขา เด็กน้อยก็เบะปากวิ่งอ้าแขนโผเข้าไปซุกตัวอยู่ในอ้อมอกชายชราและกอดเขาเอาไว้แน่น

"ท่านปู่ ท่านปู่อย่าตาย ข้าจะไม่ดื้อ ข้าจะไม่ลงน้ำอีกต่อไปแล้ว ท่านปู่จะตีข้ากี่ครั้งก็ได้ แต่ท่านปู่อย่าตายอีกครั้งได้หรือไม่" เด็กน้อยสะอึกสะอื้น กล่าวจบก็รีบถอยห่างออกจากร่างชายชราลงมาคุกเข่าโขกศีรษะแรงๆ บนพื้นดินหลายครั้งอ้อนวอนขอร้องหลี่หยุนอย่างน่าสงสาร

"ปู่ยังไม่ตาย ปู่จะยังไม่ตายตอนนี้และจะอยู่เลี้ยงดูเจ้าจนเติบใหญ่เอง มานี่..หยุดร้องไห้ได้แล้ว" หลี่หยุนขยับตัวให้นั่งในท่าที่มั่นคงขึ้นก่อนจะอุ้มหลี่หลงหยางให้มาอยู่บนตักเขา ชายชราใช้แขนเสื้อที่เปียกชื้นของตนเองเช็ดไปที่หน้าผากและใบหน้าของเด็กน้อยที่มีแต่คราบดินอย่างอ่อนโยน

"บัดซบ!!" หลี่หยุนสบถออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่ายิ่งเช็ด ใบหน้าของหลานชายก็ยิ่งสกปรกไปกว่าเดิม

หลี่หลงหยางสะดุ้งเฮือกตัวสั่นไปอีกครั้ง เขาเพิ่งจะได้รับการปลอบประโลมจิตใจจนสงบได้พักหนึ่ง เพียงครู่เดียวท่านปู่ก็กลับมาเป็นชายชราที่ดุร้ายตามเดิมอีกแล้ว เด็กชายจึงรีบดิ้นและผลักแขนของหลี่หยุนออก ก่อนที่ตนเองจะถอยออกมายืนก้มหน้านิ่งรอการลงโทษจากท่านปู่ตามเคย

ส่วนหลี่หยุนก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าสลด จากความทรงจำของหลี่หยุนคนก่อนเจ้าของร่างผู้นี้โหดร้ายกับหลี่หลงหยางไม่น้อย ไม่แปลกใจเลยหากว่าตนเองจะหายใจแรงไปสักนิดนั่นก็ทำให้เด็กชายต้องตกอกตกใจจนขวัญกระเจิงได้แล้ว แต่หลี่หยุนคนใหม่เวลานี้ยังคงไม่เรียกเด็กน้อยมากลับมาปลอบโยนเพราะเขาเห็นแล้วว่า การกระทำเมื่อครู่ทำให้บุตรสาวทั้งสองรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

"พอที หากข้าคิดจะฆ่าแกงเจ้าข้าจะกระโดดลงน้ำไปช่วยเจ้าขึ้นมาเพื่ออะไรกันเล่า เอ้า!! สองคนนั้นยังไม่รีบมาพยุงข้าให้ลุกขึ้นอีก จะรอให้ข้าต้องหนาวตายอยู่ตรงนี้จริงๆ หรืออย่างไร!! ข้าหนาวจะแย่อยู่แล้ว" หลี่หยุนหันมาตำหนิบุตรสาวทั้งสองทันที นี่ต่างหากจึงจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของหลี่หยุนที่เอะอะโวยวายเอาแต่ใจและเห็นแก่ตัวเป็นที่สุด

หลี่หยวนอิงและหลี่เนี่ยหรานเห็นบิดายังมีแรงดุด่าไม่หยุด ทั้งสองคนจึงเริ่มคลายใจลงมาบ้างรีบเข้ามาประคองร่างของหลี่หยุนให้ลุกขึ้น และเมื่อพวกนางรู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของผู้เป็นบิดาก็ทำให้สตรีทั้งสองเชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่าหลี่หยุนยังไม่ตายจริงๆ

"จงโหว เจ้าบ้านั่นมันปากเสียจริงๆ อยู่ดีไม่ว่าดีมาแช่งท่านพ่อของข้าให้ตาย กลับไปข้าจะให้พี่สือตีเขาเสียให้หลาบจำ" หลี่หยวนอิงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันบ่นอุบโมโหอย่างหนัก

พอทั้งกลุ่มเดินย้อนกลับมาทางกระท่อมที่พัก ก็ได้พบกับกลุ่มของหม่าสือและจงโหวที่พาบุรุษหลายคนเดินถืออาวุธและท่อนไม้แหลมเตรียมจะมาขุดดินฝังร่างหลี่หยุนเข้าพอดี พอจงโหวเห็นดังนั้นเขาก็แตกตื่นลนลานวิ่งมาจับชีพจรสำรวจร่างกายชายชราอีกหลายรอบกว่าจะยอมรับในที่สุดว่าหลี่หยุนยังไม่ตาย

"ท่านลุงก่อนหน้านี้ข้ามั่นใจมากเลยนะว่าท่านลุงหลี่ได้หมดลมหายใจไปแล้วจริงๆ กว่าที่บุตรสาวทั้งสองของเขาจะขึ้นมาจากน้ำได้ก็ใช้เวลาอยู่นานสองนาน ท่านลุงหลี่ฟื้นกลับมามีลมหายใจได้นี่เป็นเรื่องน่าประหลาดยิ่งนัก" จงโหวกล่าวกับชายชราคนหนึ่ง เพราะคนผู้นี้ก็อยู่ในเหตุการณ์ระหว่างที่จงโหวกับสหายช่วยเหลือหลี่หยุนขึ้นมาจากน้ำด้วย ระยะเวลานานขนาดนั้นจงโหวต้องการให้ชายชราช่วยเป็นพยานว่าเขาตรวจสอบรอบคอบแล้วจริงๆ เพียงแต่การฟื้นขึ้นมาของหลี่หยุนเป็นเรื่องปาฏิหาริย์เกินไป