ภายในระยะเวลาไม่ถึง 2 เดือน หลี่หยุนจำต้องควักเงินเก็บสำรองออกมาอีก 1 ก้อนเพื่อต่อเติมห้องเย็บรองเท้าเพื่อสหายวัยชราอีก 5 คนที่บัดนี้แทบจะมาอยู่เป็นพนักงานประจำในร้านค้าของสองปู่หลาน
ลำพังบุรุษและสตรีสูงวัยรวมหลี่หยุนกับป้าหวังก็เป็น 7 คนยังไม่พอ เพื่อนบ้านที่อยู่ห่างออกไปแม้จะไม่ได้มารับจ้างเย็บรองเท้าช่วยครอบครัวสกุลหลี่ แต่คนเหล่านั้นเห็นว่าสหายสูงวัยหลายคนเดินเข้าออกที่ร้านเล็กๆ นี้ทุกวัน ทั้งยังได้ยินเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานแว่วออกมาเป็นระยะ ก็ทำให้พวกเขาอดไม่ได้ที่จะแวะเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย
บุรุษสูงวัยบางคนก็ยังช่วยหลี่หลงหยางรดน้ำพรวนดินดูแลต้นผัก พอเก็บเกี่ยวมาได้ก็จะมีท่านย่าท่านยายคนอื่น ๆ ที่ว่างงานรับอาสาไปปรุงอาหารแล้วกินร่วมกันสร้างความครึกครื้นให้กับตรอกหูถ่งที่เคยเงียบเหงาให้กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง
หลี่หลงหยางเองก็มีโอกาสได้มีเพื่อนเล่นในวัยใกล้เคียงกันมาอีกหลาย
