“ท่านลุง หากว่าท่านกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย…” ซิ่วอู่หลางเห็นว่าหลี่หยุนเงียบไปพักหนึ่งจึงเข้าใจว่าชายชรากำลังกังวลใจเรื่องค่าเล่าเรียนของหลานชาย เพราะนอกจากค่าตำรา ค่าเรียน ค่าหมึกพู่กันแล้ว สำนักศึกษาหมิ่นกวนยังต้องมีค่าเครื่องแบบและอาหารที่สำนักศึกษาเตรียมไว้ให้อีกด้วย เดือนหนึ่งหากไม่นับค่าเครื่องแบบก็ต้องจ่ายออกไปราวเดือนละ 2 ตำลึง
“เดือนหน้าข้าก็จะเปิดร้านทำการค้าแล้ว ข้าเชื่อว่ารองเท้าของข้าจะขายออกไปได้ เรื่องเงินทองคงไม่ได้เป็นปัญหาเท่าใดนัก ให้เขาเรียนที่สำนักศึกษาหมิ่นกวนอย่างที่เจ้าว่าก็ดี” หลี่หยุนตัดบท
อันที่จริงหลี่หยุนก็ลงทุนกับการค้าครั้งนี้จนเหลือเงินไม่ถึง 5 ตำลึงแล้วด้วยซ้ำ แต่เมื่อหักค่าผ้าค่าหนังค่าแรงแล้วรองเท้าแต่ละคู่ชายชราจะได้กำไรราว 50-60 อีแปะเลยทีเดียว ค่าเล่าเรียนที่สำนักศึกษาหมิ่นกวนแต่ละเดือนอย่างน้อยต้องขายรองเท้าให้ได้เดือนละ 60 คู่ จึงจะพอสำหรับค่าเรียน ค
