เด็กชายที่ไม่ค่อยจะคัดค้านหรือโต้เถียงคำกล่าวของท่านปู่ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเพียงลำพัง เขาได้ยินชัดเต็มสองหูว่าท่านปู่บ่นว่าคนไร้ประโยชน์ แต่กลับปฏิเสธว่าไม่ได้ตำหนิตนอย่างนุ่มนวลคล้ายว่าคำกล่าวเมื่อครู่ไม่ได้หมายถึงตนจริงๆ แต่ท่านปู่พูดกับผู้ใดอยู่กันนะ?
"เจ้าสงสัยว่าปู่พูดกับผู้ใดอยู่บ่อยๆ ใช่หรือไม่" หลี่หยุนมองเห็นความสับสนและสงสัยในแววตาหลานชาย
"ท่านปู่ ท่านจะวิเศษเกินไปแล้วขอรับ แม้แต่เรื่องในใจของข้าท่านก็รู้!!" เด็กน้อยเบิกตาโพลงอุทานออกมาด้วยความชื่นชม
"เจ้าต้องรู้ไว้อย่างหนึ่งว่าปู่มีสหายลึกลับอยู่ข้างกาย เจ้าจะได้ไม่ต้องสงสัยอีกต่อไปว่าปู่เป็นคนเสียสติหรือไม่ วันหนึ่งปู่จะบอกเจ้า แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา เข้าใจหรือยัง"
"เข้าใจแล้วขอรับ ข้าจะรอพบกับสหายของท่านปู่ด้วย เขาต้องเป็นคนดีเหมือนท่านปู่แน่ๆ เลย" เด็กน้อยดึงมือเหี่ยวย่นของหลี่หยุนมาแนบไว้กับแก้มของตนอย่างรักใคร
